Luistersessie: De eerste indrukken van Epica’s achtste studio album ‘Omega’!’
“Gecombineerd met het geweldige songmateriaal en de magnifieke vocale prestaties van zowel Mark als Simone is dit echt een plaatje om naar uit te kijken!”
Het in 2016 verschenen zevende studio-album ‘The Holographic Principle’ was voor mij met afstand de beste plaat van dat jaar en het was dan ook uitermate teleurstellend om te vernemen dat de band in 2018 besloot om een korte pauze in te lassen met de intentie om de batterijen weer op te laden. Je kunt je dan ook wel voorstellen dat ik uitermate verguld was met de boodschap dat er op 26 september een luistersessie voor het op 26 februari 2021 te verschijnen nieuwe album ‘Omega’ georganiseerd werd voor de internationale pers. Normaal vonden deze sessie altijd plaats in de Sandlane Studios in het Brabantse Gilze-Rijen, waar de laatste Epica platen ook opgenomen zijn, maar vanwege de welbekende corona-perikelen, was dit keer gekozen om ‘Omega’ in de Next-zaal van poppodium 013 te presenteren.
Sjak Roks Ι 12 oktober 2020
Bij binnenkomst krijgt iedereen een stoel toegewezen en de opstelling zorgt er in ieder geval voor dat je je voor de volle honderd procent kunt concentreren om de beluistering van ‘Omega’. De stoelen zijn dusdanig ver van elkaar geplaatst van er van enige vorm van communicatie met je buurman of buurvrouw geen sprake kan zijn en het gordijn dat het podium verhult is zo ongeveer het enige dat er gedurende de complete speelduur van het album te zien is. Gelukkig is er op ‘Omega’ des te meer te horen, zodat je gedurende het ruime uur dat het songmateriaal in beslag neemt je absoluut geen tijd krijgt om je ook maar iets van je omgeving aan te trekken.
Voordat al dat moois op ons afgevuurd wordt, krijgen we eerst een korte introductie van zangeres Simone Simons en bassist Rob van der Loo,a waarna laatstgenoemde de eer heeft om de “start”-knop in te drukken en de nieuwe plaat over ons heen te laten komen. Zoals aangegeven en in de beste Epica traditie is zo ongeveer de totale speelduur van een zilveren schijfje in optima forma benut en de eerste indrukken van het nieuwe album zijn ronduit overweldigend te noemen. En wetende dat de Epica releases normaliter echte groeiplaten zijn, die per luisterbeurt steeds meer van hun schoonheid prijs gaan geven, belooft dat veel, erg veel voor ‘Omega’. Nadat de laatste tonen zijn weggeëbd en ik nog mijmerend zit na te genieten van al het fraais dat er net over me uitgestort is, zijn er al wel een aantal zaken die me opvielen tijdens de eerste beluistering. In mijn beleving klinkt het song materiaal, vooral in de refreinen, een stuk melodieuzer dan hun vorige platen zonder ook maar iets van de heaviness te verliezen en dat zorgt voor een erg afwisselende plaat en als gevolg daarvan ook voor een erg aangename luisterervaring. Daarnaast hebben de grunts van Mark Jansen een iets prominentere rol gekregen, waardoor het contrast en de interactie tussen hem en zangeres Simone alleen maar interessanter is geworden. Verder zijn alle typische Epica-elementen in overvloed aanwezig, waardoor ook ‘Omega’ zijn weg naar de liefhebbers wel zal gaan vinden en wederom zal uitgroeien tot een klapper in het genre.
De plaat wordt zoals gewoonlijk geopend met een intro genaamd ‘Alpha – Anteludium’, dat zeer rustig begint en af en toe wat associaties met de Efteling oproept, waarna de bombast geleidelijk aanzwelt en dit instrumentale stuk naar een climax toewerkt alvorens de eerste single ‘Abyss Of Time – Countdown To Singularity’ lostbarst. Dit nummer heeft dezelfde feel als ‘Edge Of The Blade’ van hun vorige album en ondersteund door een fraaie riff en prachtige orkestrale stukken wisselen de grunts van Mark en de cleane zang elkaar in de coupletten op bijzonder indrukwekkende wijze af. Het refrein is lekker catchy en een gesproken tussenstuk van Paul Babikian vormt de brug naar de climax en afsluiting van dit nummer. De eerste klap is een daalder waard moet men gedacht hebben!
En als je dan al onder de indruk was van deze spectaculaire opener, laat Epica horen dat het allemaal nog een stukje beter en vooral verrassender kan, want het navolgende ‘The Skeleton Key’ behoort tot de absolute hoogtepunten van deze plaat en wellicht zelfs van het totale Epica-oevre. Het nummer begin met een piano-intro en ingetogen, bijna fluisterende zang van Simone en kent erg fraaie melodielijn. Natuurlijk wordt het nummer steeds heavier en werkt het toe naar een zwaar, bombastisch einde. Vermeldenswaardig zijn de grote variatie binnen het nummer, de geweldige opbouw, het subtiele gebruik van een (kinder)koor en de heerlijke gitaarsolo van Isaac Delahaye en tesamen zorgt dat er voor dat ‘The Skeleton Key’ zich al tijdens deze eerste luisterbeurt openbaart als een Epica-klassieker.
Dat geldt zeker ook voor een paar andere songs die men nog in petto heeft, zoals het derde deel van ‘Kingdom Of Heaven, dat voluit ‘Kingdom Of Heaven Part 3 – The Antediluvian Universe’ heet. Evenals de beide eerste delen is dit een erg lang uitgesponnen werkstuk van zo’n dertien minuten, waarin erg veel gebeurd. Afwisseling troef dus en het zal je dan ook niet verbazen dat dit nummer ondanks zijn lengte binnen no-time voorbij was. Onheilspellende, ingetogen stukken worden afgewisselend met brute, heavy passages, maar op de een of andere manier weet men hier toch één geheel van te maken, wat razend knap is. Ik ben er dan ook van overtuigd dat dit bijzonder fraaie nummer nog veel meer luisterbeurten nodig heeft om alles wat er gepresenteerd wordt te kunnen doorgronden.
Een ander pareltje op ‘Omega’ is de ballad ‘Rivers’, waarin Simone werkelijk alle ruimte krijgt om te excelleren en deze kans dan ook met beide handen aanpakt. Binnen het grotendeels heavy materiaal dat ‘Omega’ bevat is ‘Rivers’ echt een prettig rustpuntje, dat ondanks zijn ingetogen karakter wel perfect past bij het overige materiaal. Naast de drie gememoreerde uitschieters bevat ‘Omega’ nog veel meer prachtige nummers zoals bijvoorbeeld het met Oosterse invloeden doorspekte ‘Code Of Life’, het superzware ‘Synergize – Manic Manifest’ (dat vanwege zijn plaatsing na ‘Rivers’ echt bij je binnenkomt!) en de machtige afsluiter ‘Omega – Sovereign Of The Sun Spheres’. Dat gezegd hebbende moet ik hier meteen aan toevoegen dat er werkelijk geen enkel zwak moment op ‘Omega’ te bespeuren valt en dat ik niet kan wachten totdat de plaat daadwerkelijk uitkomt. Jammer genoeg duurt het nog bijna een half jaar voordat we het nieuwe Epica album weer aan een luisterbeurt kunnen onderwerpen, maar deze luistersessie heeft op niet mis te verstane wijze aangetoond dat ‘Omega’ het wachten meer dan waard is en dat dit album zeker tot één van de beste releases van dat jaar zal gaan behoren.
Geluidtechnisch klopt alles als de spreekwoordelijke zwerende vinger, de ritmesectie heeft zijn zaken perfect op orde waarbij met name Ariën van Weesenbeek zich met zijn geweldige drumwerk in positieve zin weet te onderscheiden. De plaat bevat fantastische riffs en inventieve solos en ook het orkestrale element is erg goed verzorgd. Gecombineerd met het geweldige song materiaal en de magnifieke vocale prestaties van zowel Mark als Simone is dit echt een plaatje om naar uit te kijken! Na de luistersessie was er nog de gelegenheid om uitgebreid met de bandleden van gedachten te wisselen en na te praten over het nieuw album. Zowel de bandleden als ondergetekende waren eensgezind van mening dat ‘Omega’ de beste plaat is die Epica tot op heden heeft uitgebracht. Jammer genoeg zullen de vele fans nog even geduld moeten hebben tot 26 februari 2021 om dit ook te kunnen ervaren, maar zoals gezegd is ‘Omega’ dat lange wachten absoluut meer dan waard!
Tracklist:
- Alpha – Anteludium
- Abyss Of Time – Countdown To Singularity
- The Skeleton Key
- Seal Of Solomon
- Gaia
- Code Of Life
- Freedom – The Wolves Within
- Kingdom Of Heaven Part 3 – The Antediluvian Universe
- Rivers
- Synergize – Manic Manifest
- Twilight Reverie – The Hypnagogic State
- Omega – Sovereign Of The Sun Spheres
Check de onderstaande socials voor meer informatie over Epica.