Je hoort mensen vaak roepen dat vroeger alles beter was. Dat alles beter was kan bijna niet, want dan is je leven nu wel heel kut, maar ik merk bij mezelf wel dat ik steeds vaker terug grijp naar muziek uit de jaren tachtig. Gevoelsmatig zeg ik dat er toen meer aandacht was voor het liedje en dan met name voor de gitaarriff en de melodie. De NWOBHM, met band als Iron Maiden en Diamond Head, maar ook een band als Riot, grossierde in lekkere riffs en songs met een groove. Nu wil het toeval dat ik het nieuwe album van Lucifer’s Hammer, een band uit notabene Chili, in de digitale brievenbus kreeg om een recensie over te schrijven. Die band maakt al drie albums lang muziek die zo getransporteerd lijkt uit de jaren tachtig, maar dan wel met een moderne productie. Alles is zoals het toen klonk, de galopperende ritmes, de melodieuze riffs en zelfs de lengte van het album is even kort als destijds.

Het album bevat slechts zeven nummers, maar alle zijn ze even pakkend en lekker en geven ze dat nostalgische gevoel. Op dit album ligt het tempo iets hoger dan op de eerste 2 albums en dan hoor je duidelijk het eerder al genoemde Riot terug. Die band had ook lekker snelle songs met een melodieuze riff als basis en refreinen die niet meer uit je hoofd te slaan zijn. Maar met name in het drumwerk hoor je Iron Maiden terug ten tijde van ‘Number Of The Beast’. Een heerlijk album dat je kn zien als eerbetoon aan die goede oude tijd of gewoon als een uitstekende uitvoering van de heavy metal waar we allen zo van houden. Maakt niet uit dat ze uit Chili komen, dat hoor je verder helemaal niet terug. Geef die gasten een kans en gaat dit album luisteren.