Ik dacht dat het na ‘VI’ eigenlijk niet beter kon, maar tussen alle drukke schema’s door heeft de band het klaar gespeeld weer een heel album met absolute topnummers te schrijven en op te nemen. De Black Sabbath/Kiss/Heart-mix in eigen(tijds) occult jasje is weer verdomd goed uitgepakt!

Opener ‘Fallen Angel’ komt lekker up-tempo, bijna a la Judas Priest binnen galopperen. Met het navolgende ‘At The Mortuary’ maakt de band zijn unieke samenspel van donkere, sinistere sferen en pakkende harmonieën weer even duidelijk; dit is helemaal af! Het intense ‘Slowdance In The Crypt’ doet me op een vreemde manier zelfs een beetje aan ‘Feeling Good’ (Nina Simone) denken; melancholiek meeslepend en geweldige details in timing en passie van de muzikanten; let bijvoorbeeld eens op de plaatsing en uitvoering van die bluesy lick op 1:33; kippenvel! De eigenlijke solo is hier trouwens ook van de absolute buitencategorie, tot aan die geweldige “uitstervende” laatste noot toe.

Natuurlijk had Lucifer altijd al een behoorlijk Kiss gehalte, omdat schrijver Nicke hier graag en veel inspiratie vandaan haalt. Deze voorliefde van Nicke is nu overduidelijk nog meer doorgesijpeld naar de invulling van gitaristen Martin Nordin en Linus Björklund; dit is nog meer Kiss dan voorheen. Alleen maar bonuspunten van ondergetekende. Toevalligerwijs zit ik momenteel ook de promo van de op komst zijnde heruitgave ‘Grande Rock’ van The Hellacopters te beluisteren, en dan hoor ik toch duidelijk overeenkomsten. ‘Grande Rock’ heeft zelfs een nummer ‘Paul Stanley’ getiteld; dus dan weet je het wel. Nummers als ‘A Coffin Has No Silver Lining’ en ‘Maculate Heart’ van dit nieuwste album, hadden ook zo op dit zwaar Kiss geïnspireerde Hellacopters album gepast. Al hebben deze nummers in Lucifer uitvoering natuurlijk wel een duidelijk meer sinister onderliggend laagje en ook de zang van Johanna voegt een stuk van de eigen signatuur toe.

Die zang van Johanna is trouwens ook weer dik in orde. Lucifer heeft afgelopen najaar samen met Coven het podium mogen delen. Jinx Dawson is nog altijd een icoon in mijn ogen, maar Johanna mag hier echt naast staan. De band heeft weer een topplaat afgeleverd, met negen gedegen nummers die allemaal eigenlijk moeilijk van enig kritiekpuntje te voorzien zijn. Misschien had er nog een extra nummer bij gemogen? Toch moet ik nog één nummer apart noemen; ‘The Dead Don’t Speak’ met grootse finale wanneer de stem emotioneel overgaat in de solo en daarna heel passende, bijna freaky muzikale bijdragen van de gehele band, die spooky sfeer nog eens schitterend versterken; een afgrijselijk mooi totaalplaatje! Die 10 stond eigenlijk genoteerd, maar het jaar is nog maar amper begonnen, en om dan al direct je nummer 1 van het jaar zeker te stellen, is ook weer zoiets.