Lucifer gaat verder de ingeslagen weg van vroege jaren zeventig rock combinaties in een nieuw jasje. De muzikale samenwerking tussen Nicke Andersson (Hellacopters, Entombed) en Johanna Sadonis had al reeds twee steengoede albums opgeleverd, maar deze laatste is wel een topstuk! Ook de andere bandleden hebben hun invloed mogen uitoefenen in de totstandkoming van dit nieuwe album en hoewel Nicke en Johanna een gouden schrijversduo zijn, heeft hun talent schijnbaar afgestraald op de gitaristen, want deze wisselwerking heeft zo mogelijk nog betere nummers opgeleverd. Mooi werk van Linus Björklund en Martin Nordin waarbij gezegd moet worden dat de uitvoerende capaciteiten van Nordin me bij Dead Lord al heel positief opgevallen waren zowel als bassist als gitarist.

Qua gitaarwerk zit het dus wel snor met dit album; vuurwerk van alle flanken en let eens op die details zoals een precies goed getimede overbending of heerlijk smerig twee snaren tegelijk opgedrukt. De dissonanten vliegen je bij vlagen dan ook om de oren, zowel in gitaar als vocale lijnen; heerlijk! Vooral de donkere tracks kunnen enorm boeien. Het beklemmende gitaarrifje in ‘Crucifix’ doet zelfs op een vreemde manier aan Slayer’s ‘Raining Blood’ denken en heel vaak kan het zeer smaakvolle gitaarspel meer dan ooit herinneren aan Tony Iommi. Het Black Sabbath gehalte is bijvoorbeeld niet van de lucht in het magistrale ‘Wild Hearses’ waar je bang van wordt, maar ook het logge ‘Cold As A Tombstone’ is geweldig met zijn structuur van “hobbeldrive” en creatieve overgangen, waarbij de harmonieën van sologitaar en vocale invullingen uitermate passend zijn. Die vocalen zijn trouwens ook in expressief melodische topvorm bij ‘Mausoleum’ en ‘Louise’, een nummer dat aan Heart kan doen denken. Deze beide nummers bevatten overigens ook weer gitaarsolo’s van de buitenklasse; heerlijk hoe ze met perfecte timing en geluid kunnen “binnenvallen” en met volle overgave kunnen “door-janken”. De ritmesectie moeten we trouwens ook niet vergeten; een heel goede tandem van bas en drums zijn een zeer solide basis voor al dit moois, maar bassist Harald Göthblad tovert ook nog eens lekkere wandelende baslijnen tevoorschijn op de juiste plekken, als kersjes op de taart. En dan die drums, tja, Nicke is een supermuzikant; strak en effectief, maar wel met fills en accenten die aan Ginger Baker of zelfs Mitch Mitchell kunnen doen denken. Heel veel kwaliteitsmuziek uit de vroege zeventigerjaren wordt hier bijeengebracht en met passie en vakmanschap in een toch wel eigen herkenbare mix ten gehore gebracht; hier moeten heel veel liefhebbers voor zijn! Deze plaat zal in ieder geval een hoge klassering in mijn persoonlijke top tien van het jaar krijgen.