De vierkoppige band Lo-Pan uit Columbus, die toch al weer bijna vijftien jaar meegaan, komen deze maand met hun vierde album: ‘Subtle’. Het duurde echt wel even voor ik gewend was aan hun lage geluidsgolven, maar uiteindelijk veranderde de algemene brei die ik in eerste instantie waarnam in een tiental solide, goed uitgevoerde nummers.

Het is niet heel makkelijk om Lo-Pan in een hokje te stoppen. Ze spelen een vorm van zware bluesrock die het ene moment richting doom gaat en het andere moment richting stoner, maar beide genres nooit echt helemaal omarmt. Catchy riffs en onverwachte, scherpe hooks gaan mooi op in de melodiën en maken dit album op punten uitstekend geschikt voor een zogenaamde ja-knikker headbang: rustig, gecontroleerd en ritmisch. De vocalen van Jeff Martin zijn sterk en clean…

…misschien wel iets te clean, zou je kunnen denken, alsof hij dit geleerd heeft op een zangschool in plaats van tijdens met whiskey doordrenkte jamsessies en live shows. Hoe de vork ook in de steel zit is niet van belang, want de helderheid van Martin’s stem staat in duidelijk contrast met de groezeligheid van de muziek. Na een paar keer luisteren begint dit een herkenbare en aangename combinatie te worden en is het makkelijk om van ‘Subtle’ te genieten.