Het Duitse Long Distance Calling is alweer toe aan haar zevende studioalbum. In de vijftien jaar dat de band uit Munster actief is, is er het nodige gebeurd. Ooit begonnen als vijftal, vervolgens gereduceerd tot viertal. Begonnen zonder zanger waarbij op elk album een zanger werd uitgenodigd voor één song (onder ander Jonas Renske van Katatonia en John Bush van Armored Saint/Anthrax), op enig moment toch een vaste zanger (Marsen Fischer) in de gelederen, toen weer niet, toen weer wel (Petter Carlsen op het album ‘Trips’) maar nu toch al weer even zonder (gelukkig!).

Het nieuwe album is getiteld ‘How Do We Want To Live?’, een veelzeggende titel in deze bizarre tijden. De band heeft nog even overwogen om het album op een later moment uit te brengen, maar juist door deze albumtitel er uiteindelijk toch voor gekozen om het album toch te releasen. We houden ons momenteel natuurlijk dagelijks bezig met de vraag hoe we willen leven. En dat slaat niet alleen op het ‘nieuwe normaal’ in verband met covid-19, maar zeker ook op bijvoorbeeld de Black Lives Matter beweging, die wereldwijd in alle hevigheid is losgebarsten. En dat LDC maatschappelijk geëngageerd is, wisten we natuurlijk al. Dit keer laat de band daar visueel ook geen misverstand over bestaan: kijk maar eens naar de clip van ‘Voices’!) Dat valt te prijzen.

Maar het gaat natuurlijk primair om de muziek. Het album start met het tweeluik ‘Curiosity’. Het eerste deel is een soort van warming up, er wordt een context neergezet; we gaan samen met de band op een muzikale reis. De sfeer doet denken aan een sciencefiction film, vooral ook door het gebruik van voice samples. Het tweede deel – dat op gang komt door stuwende drums – is vintage LDC: zo herkenbaar zijn die typische gitaarlijnen van Dave en Flo. ‘Hazard’ is een echt postrock nummer, met uptempo drumpatronen en verfijnde gitaar melodieën. Het volgende ‘Voices’ kennen we al van de (controversiële) videoclip. In dit langste nummer van het album stapt de band buiten de paden van haar eigen muzikale universum. Dat doen de heren erg geraffineerd: de spanning wordt hier puur door de sfeer opgebouwd. En luister eens even met je koptelefoon hoe subtiel de elektronica in deze song is verwerkt! Dat is knap gedaan. Het doet me zelfs wat denken aan de sfeer die Porcupine Tree ooit wist neer te zetten met ‘Voyage 34’. Je wordt gewoon meegezogen. Erg mooi vind ik ‘Fail/Opportunity’ wat zo mooi wordt opgebouwd en waarin de strijkpartij ook echt iets toevoegt. Misschien wel het sterkste nummer is ‘Sharing Thoughts’ waarin ruim de tijd wordt genomen om tot een statement te komen en waarin elk bandlid in de gelegenheid wordt gesteld om daar een bijdrage aan te leveren (hoor Janosch maar eens los gaan op zijn crash). Ook op ‘How Do We Want To Live?’ staat toch weer een song met vocalen, ‘Beyond Your Limits’. Er is dit keer echter niet gekozen voor ‘name dropping’ maar via producer Arne Neurand kwam men bij ene Eric Pulverich van de mij onbekende band Kyles Tolone. Pulverich heeft een fijn stemgeluid en zingt technisch goed; tikkeltje hees, met bereik en vooral puur. De bass van Jan klinkt in dit nummer ook helemaal geweldig. De sfeer die wordt gecreëerd in ‘True/Negative’ doet me denken aan Triptykon! Lekker donker, duister en mysterieus. En ook hier geldt weer; met koptelefoon is dit helemaal een feest. Het album wordt afgesloten met het al evenzeer mysterieuze ‘Ashes’ wat feitelijk één grote spanningsboog is.

Long Distance Calling heeft me met ‘How Do We Want To Live?’ aangenaam verrast. Ik was door alle media berichten vooraf misschien een tikkeltje bevreesd dat elektronica de overhand zou krijgen, maar daar is geen sprake van. Ja, er is veel meer elektronica te horen op deze schijf, maar het wordt op een fantastische én natuurlijke manier ingezet. Dát, in combinatie met het gegeven dat de heren compositorisch op hun hoogtepunt zijn, maakt ‘How Do We Want To Live?’ nu al tot één van de meest relevante releases van 2020.