Ik heb mij laten vertellen dat Loch Vostok de naam is van een ondergronds meer op Antarctica. Ik heb dat niet kunnen checken, maar feit is dat Loch Vostok ook de naam is van een Zweedse power metal band. Ze hebben al zeven albums uitgebracht (‘Dark Logic’ uit 2004 was de eerste) en met ‘Opus Ferox – The Great Escape’ staat album nummer acht op de release kalender.

Ten opzichte van het voorgaande album ‘Strife’ uit 2017 heeft er een belangrijke bezettingswijziging plaatsgevonden in de groep: bandleider/zanger/grunter/gitarist Teddy Möller is gestopt met zingen en richt zich alleen nog op gitaar spelen en grunten. In de persoon van Jonas Radehorn werd een prima zanger gevonden om het ontstane gat op te vullen. Op de totaalsound van Loch Vostok heeft de wijziging van personeel echter niet zoveel invloed gehad. Ook nieuwe bassist Patrik Janson heeft er niet voor gezorgd dat de band ineens heel  anders is gaan klinken.

En dus trapt ‘Opus Ferox’ gewoon lekker fel af met de snelle opener ‘The Freedom Paradox’. Jonas Radehorn mag meteen zijn visitekaartje afgeven op dit nummer, en doet dat met verve. Zijn stembereik ligt ergens tussen Todd LaTorre (Queensrÿche) en Blaze Bayley in. Die laatste verwijzing noem ik vooral omdat Radehorn af en toe de neiging heeft om laag te zingen. Prima brulboei.

Op het tweede nummer ‘Enter the resistance’ laat Teddy zich nog even lekker gelden met zijn death grunt. Het is daarmee niet zo dat Loch Vostok hiermee de grenzen van de death metal opzoekt. Ook in de tracks waarin gegrunt wordt blijft de groep op het pad van power metal. Door spannende wisselingen in de tempi neigt het geluid af en toe wel richting modernere progressieve metal, maar het over het geheel blijft het bandgeluid erg luisterbaar en goed te volgen. Invloeden van nu metal horen we terug in het nummer dat de prijs krijgt voor de meest geweldige songtitel op het album: ‘The glorious clusterfuck’. De vette staccato gitaarritmes op dit nummer zetten je nek en heupen direct in beweging.

Op ‘The wolves have eaten everything’ en ‘Seize the night’ neemt de band wat gas terug. ‘Seize the night’ wint het wat mij betreft van deze twee tracks; door het slim terugschroeven van het tempo is juist een zwaardere en sfeervollere track ontstaan. Hierna wordt nog even keihard toegeslagen op ‘Generation fail’ dat het bruutste nummer van de plaat is. Snelle drums en brute grunts wisselen elkaar af, bij elkaar gehouden door onnavolgbare slaggitaarpartijen.

Als vinyl liefhebber kom je er iets bekaaid vanaf, want afsluiter ‘Black neon manifesto’ paste niet meer op kant B van het album en staat alleen op de CD als bonustrack. Het past prima bij de rest van het album dus in die zin is het geen apart nummer te noemen.

Loch Vostok eindbaas Teddy Möller vindt ‘Opus Ferox – The Great Escape’ het beste album dat zijn band tot nu toe maakte. Als relatieve nieuwe beluisteraar van zijn groep kan ik dat ontkennen noch bevestigen. Ik kan me zijn mening echter wel voorstellen. Het aantrekken van een nieuwe zanger is een goede zet geweest. Möller heeft daardoor zijn handen vrij gehad om betere songs te schrijven en zich te focussen op zijn gitaarspel. Dat is hoorbaar goed gelukt.