Het Belgische Lethvm is een band die geen makkelijke muziek maakt. Op hun nieuwe album ‘Acedia’ wordt je direct geconfronteerd met het gekrijs van Vincent Dessard die als door demonen bezeten zijn teksten over de muziek heen legt. Sterk beïnvloed door bands als Amenra en Neurosis ligt de muziek van Lethvm op de grens van hardcore en death metal, al speelt doom metal ook een grote rol binnen deze apocalyptische sound. Ik dien gelijk te zeggen dat de zang zeker niet voor iedereen is weggelegd, alleen diegenen die hun geest kunnen openstellen voor andermans issues en niet bang is voor de muzikale weergave van een psychose, dient zich aan deze muziek te wagen.

Zwaar op de maag liggend en mogelijk nadien zelf hulp nodig hebbend, is het wel een album geworden dat je grijpt en lange tijd niet meer los laat. Muziek is kunst en die dient je bij de lurven te grijpen. Het dient je met de neus op de [roblemen te drukken, welke dat ook mogen zijn. Af en toe wordt je rust gegund tussen de golven van angst en depressie door, zoals in ‘Grey’ en opener ‘Fatigue’, maar hierna wordt je weer heen en weer geschud als ware het een duivelsuitdrijving. De gitaarsound is perfect te noemen voor deze stijl, lekker voor in de mix en met een zware ondertoon. Naarmate het album vordert nemen de muzikale confrontaties iets af en wordt er meer rust gezocht en is er meer ruimte voor reflectie. Maar uiteindelijk ben je na zeven nummers wel toe aan iets luchtigers. Beluister dit album niet gedurende de periode van quarantaine tijdens de Corona-crisis, want je hebt de neiging om na afloop naar buiten te rennen en iemand vast te klampen voor hulp en dat mag nu juist niet. Dus beluisteren is geheel voor eigen risico, maar wellicht kom je gelouterd aan het andere einde van de reis tot de conclusie dat ‘Acedia’ de ideale therapie is geweest.