Dat het optreden plaatsvond in Doornroosje in Nijmegen was alleen maar een bonus: Doornroosje is misschien wel de fijnste muziekzaal van ons land. Goed te bereiken, logistiek prima geregeld en prima licht en geluid. Dat er nog een aankondiging van het optreden van Abbath van 25 januari j.l. op de screens in de hal te zien is nemen we maar voor lief….

Het optreden van Klone stond gepland voor 20.15 uur en laat dat nu precies het tijdstip zijn dat ik de zaal binnenkom. Dat betekent overigens dus wel dat ik het half uur van de eerste band – Maraton – heb moeten missen, maar dat zij zo. Als de vijf Fransen het podium betreden worden ze joviaal begroet door het publiek, dat in vrij grote getale is op komen dagen vanavond, ondanks dat het hier gaat om een maandagavond tijdens de carnaval. De band opent deze avond met het eerdergenoemde ‘Yonder’, eveneens het openingsnummer van het ‘Le Grand Voyage’ album en het duurt dus niet lang of ik kan met eigen oren horen dat de heer Ligner ook live verrekte goed kan zingen. De man heeft een warme stem, licht hees en boordevol melancholie. Hij heeft ook een echt eigen geluid, zowel in klank als in intonatie. Instrumentaal ben ik niet direct onder de indruk van wat de band voorschotelt. Vooral de gitaar van de kale gitarist Guillaume Bernard klinkt voor geen meter. In de harde stukken (‘Rocket Smoke’) is het alsof een drilboor meespeelt in plaats van een gitaar. Dat is zonde. Dat maakt dat de band vooral (of beter: alleen) overtuigt in de meer rustige stukken. Gelukkig spelen ze die ook heel veel, zoals de werkelijk fantastische stukken ‘Sealed’ en ‘Breach’. De heren hebben nog ook nog geen goede podiumpresentatie. Het is allemaal een tikkeltje onbeholpen en onzeker wat ze wel weer sympathiek maakt. Dit zijn liefhebbers, dat zie je. De gitaar van  Aldrick Guadagnino klinkt gelukkig een stuk beter dan die van zijn collega, wat hij onder andere laat horen in het mooi opgebouwde ‘Grim Dance’, waarin ik wat terug hoor van Mad Season. Drummer Martin Weill weet ook indruk op me te maken: op een vrij kleine kit en met wat weinig ruimte (met dank aan Leprous) weet hij de boel toch goed bij elkaar te houden en vooruit te stuwen. En stuwen doet de band heel veel, misschien wel wat te veel. Waarom nooit eens een versnelling heren? Er wordt heel veel midtempo gebeukt (‘Immersion’, ‘Nebulous’), waarbij de vier heren (zang, bass en twee gitaren) keurig op een rij staan en flink met rockposes gooien (waarbij ze vaak op de monitoren gaan staan). Dat heb je op een gegeven moment wel gezien. Visueel gebeurt er sowieso niet veel: de band heeft nauwelijks de beschikking over een lichtshow (tja, het leven van een support gaat niet over rozen) en de projectie blijft beperkt tot een dia van de albumhoes. Beetje karig dus. Het blijft dus vooral Ligner die de aandacht opeist met zijn geweldige stem. De band sluit hun set af met een geweldige track, het prachtig opgebouwde ‘Silver Gate’. Een ontzettend sterke compositie waarin alle ingrediënten van Klone voorbij komen. In vijftig minuten bewijst Klone evenwel een geweldige band te zijn, die alleen nog maar kan groeien. Er zijn namelijk best wel wat verbeterpunten, maar ik heb er alle vertrouwen in dat dat allemaal goed gaat komen.