Ook in woeste, onherbergzame wildernis die ook wel de Black Metal Underground wordt genoemd zijn er hypes. Terwijl er al zo’n dertig jaar als boze panda’s geschminkte lieden met zwartleren outfits en dubbelbladige strijdbijlen door de besneeuwde wouden trekken, gevolgd door een schare trouwe volgelingen die in hun gesprekken om de tien seconden woorden als “satan” en “trve” laten vallen, zijn er in die underground ook de échte snobs die continu op zoek zijn naar nieuwe ontdekkingen, liefst zo obscuur mogelijk. Zo dook iedereen in de scene in 2019 op de eenmansformatie Lamp Of Murmuur, die vanuit het niet bepaald voor de hand liggende Los Angeles (voor black metal althans) de wereld opschrikte met een mix van dungeon synth en furieuze old school black metal à la Mayhem. De man achter Lamp Of Murmuur, slechts bekend als “M.”, bleek behoorlijk productief en schudde de ene na de andere release uit de mouw. De ene keer een volledig synthesizer album, dan weer een staaltje tweede-golf-black-metal waar de pioniers van destijds een puntje aan kunnen zuigen. Dertien releases in drie jaar tijd en als je bij wijze van inhaalslag het volledige werk van Lamp Of Murmuur wilt aanschaffen dan zijn zeer diepe, goedgevulde broekzakken zeker geen luxe. Voorjaar 2023 is het tijd voor album nummer elf (singles, ep’s en compilaties buiten beschouwing latend), volwaardig album nummer drie als je alle op cassette, cd en vinyl uitgebrachte demo’s niet meetelt. ‘Saturnian Bloodstorm’ is een veertig minuten lange tornado van riffs, blastbeats en maniakaal drumwerk met als slagroom op de taart van die vette keyboardaccenten waar bands als Emperor vroeger aan te herkennen vielen.

Is de hype terecht? Vorig jaar stond Lamp of Murmuur, uitgebreid tot een echte band, op Roadburn maar als een van de laatste bands op de zondagavond heeft de Arrow Lords of Metal afvaardiging, murwgebeukt na vier dagen festival, dat gedenkwaardige optreden – het eerste in Europa überhaupt – aan zich voorbij moeten laten gaan. De achteraf op internet verschenen beelden bewezen al dat er absoluut een reden is om deze band in de gaten te houden en dit nieuwe album is niets minder dan een bevestiging. ‘Saturnian Bloodstorm’ gaat met gierende banden van start. ‘Conqueror Beyond The Frenzied Fog’, een titel die rechtstreeks uit zo’n ouderwetse random black metal songtitel generator afkomstig lijkt, is een zeven minuten durende samenvatting van wat het album verder nog te bieden heeft. Alles komt langs op een hoog tempo: riff na riff van de prominent voor in de mix geplaatste gitaar, raspende vocalen en drumwerk met een snelheid die doet vrezen voor de gezondheid van de drummer. Zoals het enigszins hoort worden de lage registers voor het merendeel gemeden, een hoog cirkelzaaggeluid overheerst. Pas in het derde nummer wordt het standaard sjabloon voor old school rauwe black metal losgelaten. ‘Seal Of The Dominator’ is een mid-tempo song met een duidelijke thrash metal inslag. In plaats van de blastbeats tuimelen dit keer de tempowisselingen en de jubelende keyboardklanken over elkaar heen. Ook wel eens lekker.

Na een kort pauzenummertje, even op adem komen, gaat het in razende rengalop verder. Lamp Of Murmuur zaagt graag van dik hout planken en schuwt daarbij geen enkel cliché. Het is zo makkelijk om een kruistabel te maken met ongeveer alle grote namen uit de (Scandinavische) black metal en te gaan turven wie in welk nummer wordt aangehaald, bewust of onbewust. Maar zoals gezegd dat is te makkelijk, ik laat het bij de paar namen die al zijn langsgekomen. Namedroppen is een effectieve manier om een band in een bepaalde traditie te plaatsen en Lamp Of Murmuur is absoluut een band die doorgaat, nee verdergaat waar illustere bands stil zijn blijven staan. Het mengsel van ouderwetse black metal, licht hysterisch toetsenwerk en af en toe een vleugje (even ouderwetse) thrash smaakt naar meer. Voor wie nog nooit van de band heeft gehoord is ‘Saturnian Bloodstorm’ hét album om in te stappen en voor wie Lamp Of Murmuur al jaren kent: geef jezelf een schouderklopje want je hebt smaak!