Na 22 jaar intensief aanwezig te zijn in de scene is Lamb Of God terug met hun 12e officiële album release (de live releases meegeteld). Om vast iets prijs te geven, dit is een groovemonster in het kwadraat. Ik ga er gemakshalve vanuit dat ik de voorliggende jaren niet hoef uit tekenen voor u. Laten we snel in ‘Omens’ duiken!

De opener, ‘Nevermore’,  gaat gestaag, bijna masserend voor de pit, van start. Het voelt als een classic Machine Head meets Slipknot, jaren negentig opener. Vocaal verrassend en anders. Een subtiele, emotionele, edoch intense opmaat naar de werkelijke start van de plaat. Alle LOG elementen zijn aanwezig, maar lijken nog niet geactiveerd, het gaspedaal mag ingedrukt worden.

Dan dient track 2 zich aan, ‘Vanishing’… nu pas blijkt de effectiviteit van het openingsnummer. Een mega lompe groove domineert ‘Vanishing’. Een geweldig refrein (inclusief de muzikale begeleiding) en dito productie maakt duidelijk wat de luisteraar staat te wachten. Een productie die aanwezig en in  dienst van de muziek staat. De eerste twee tracks omarmen een soort live feel, waar we op laatstgenoemde track zelfs een aanjagende At The Gates invloed voorbijkomt….. en dan die laatste break……Het voelt of de plaat steeds meer AAN gaat,
Stel de afwas maar even uit…. voor de zekerheid.

Op ‘To The Grave’ vinden  de typische LOG groove terug;  op alle vlakken een directe aanslag op de groove spieren. Een track waar je direct een bad ass grim opzet. Mede mogelijk door een dikke bass line. Je merkt al, dit is meer een track by track review, deze plaat verdient dat overduidelijk. Old school slaat new school hard. Vandaar, snel  door naar het vierde nummer op ‘Omens’, ‘Ditch’.

Melodieus, dissonant, feitelijk een ruwe sonische baksteen op je giecheltje. Die zagen we wel aankomen, maar niet zo hard en intens.  Verklaar me voor gek, maar Vengeance’s,  ‘Arabia’ komt zelfs fragmentarisch voorbij…. (0.46). De titeltrack van ‘Omens’ domineert op alle vlakken. Ook deze track lijkt een eigenzinnig, eerbetoon aan bepaalde bands. Ditmaal Slayer en Pantera. Een overduidelijk, herkenbare Lamb Of God track, wel met een toffe knipoog  naar voornoemde bands. De muzikale aankondiging van ‘Gomorrah’, is overduidelijk…..  Dit gaat los!  En inderdaad, de golvende nekfysio leidt naar het refrein, waar alle opbouw en tensie tot explosie samenkomen.

Over samenkomen gesproken, next up is een typische LOG stomper, ‘Ill Designs. Echter zoveel meer God dan het Lam had kunnen bedenken. Een geweldige drive domineert het hele nummer, de indringende melodieuze gitaren maken dit compleet en af.  Dit is zo’n track die aan mag blijven en dit ook afdwingt als een brute voorbode van de laatste drie tracks op’ Omens’. Dit smaakt naar méér!
Laat die laatste opmerking  nou net de juiste bewoording zijn die je de hele plaat vasthoudt en niet meer loslaat vanaf de eerste klanken op ‘Omens’.
Track 8 is ‘Greyscale’, de imposante opening van deze track duikt al snel een zware groove in om deze vervolgens op z´n Lamb Of God´s uit te diepen en uit te bouwen tot een effectieve metalcore stomper. Wederom valt me het organische karakter van de nummers op, het is bijna of je bij de band in de studio zit, terwijl de ene na de andere kraker op je afgevuurd wordt. De voorlaatste track, ‘Denial Mechanism’, tapt uit een ietwat ander vaatje, de directe hardcore deathpunk jaagt de plaat nog even flink op.  Deze track biedt weinig ruimte voor subtiliteit en maakt daar gretig gebruik van, voor liefhebbers van bijvoorbeeld Wolfbrigade of Napalm Death (!).