Misschien is het de bedoeling geweest om de hoes aan Janis Joplin en Jimi Hendrix te laten doen denken; zangers Vena Cartledge zegt in ieder geval door Janis geïnspireerd te zijn en welke gitarist is er nu niet door de grote Jimi Hendrix beïnvloed? Kozmik Landing doet wel heel erg zijn best om een beetje in de buurt van deze iconen te komen, maar ja, niet alle bandjes kunnen aan Blues Pills kwaliteiten voldoen.

Zeker de zang van Vena is vaak nogal schreeuwerig met richtingloze lijnen en vocale ‘’improvisatie” geluidjes, ohs, ahs, en whows, die niets toevoegen. Het gitaarspel van haar echtgenoot (jawel!) is van zeer acceptabel niveau, maar kan door de niet erg aansprekende arrangementen bijna nergens echt positief opvallen. Vaak geven de staccato ritmes ook geen ondersteuning aan de stuurloze zanglijn, waardoor het oosters (op Led Zeppelin manier) aandoende ‘Distant Land’ en de ook van Led Zeppelin groove voorziene ‘Reap What You Sow’ relatief vloeiend klinken. Het vreselijk irritante keyboard intro van ‘Cinderella’s At The Ball’ hadden ze beter weg kunnen laten; hierna krijgen we een aardig zompige riff waar iets interessants mee had kunnen worden gedaan. De zang slaagt er echter (weer) in om het een nergens naar toe zwevend gevaarte te maken, al zijn enkele leadpartijen en hooks van de gitaar hier wel weer leuk gevonden. De bas en drums doen effectief hun werk en zijn wat mij betreft de pluspunten van dit werkstuk. Op de twee eerder genoemde nummers na, is dit verder een verzameling van aardig bijeengeraapte ideeën, waar weinig rendement uit is gehaald qua eindresultaat van de nummers zelf.