Het Nederlandse Knekelput dat bestaat uit het duo M. (zang, gitaar, drums en bas) en K (gitaar en drums) brengt vijftien jaar na hun debuut ‘Knekelput’ een tweede album uit. Toch als je de bijgeleverde biografie moet geloven want de band zelf is zo obscuur dat er online bijna helemaal niks over terug te vinden is. Met een naam als Knekelput weet je alleszins dat je geen vrolijke muziek te horen krijgt. Je zou ze ergens het label black metal kunnen op kleven maar qua geluid laten ze toch wel wat verrassingen horen. Opener ‘Totale Atrofie Van Lichaam En Geest’ bevindt zich ergens tussen black en death metal. Het gaat er alleszins verschroeiend hard aan toe om eventjes een trager stuk in te lassen en dan terug verder te beuken. Pas vanaf het tweede, bijna acht minuten durende, nummer ‘Dualiteit’ hoor je waar de band tot in staat is. Na een opbouw gaat men er razend hard vandoor en hoor je een zang dat ergens thuishoort tussen gekrijs en een grafstem. Wat verder wordt overgeschakeld naar iets dat thuishoort in het rijtje epische koorzang. Die combinatie tussen black metal met pagan folk zorgt voor een onalledaags nummer.

Tussen de (langere) nummers door is er met regelmaat plaats voor korte intermezzo’s met curieuze namen als ‘Vormen’ of ‘Kwartsententoonstelling’ met een inhoud die nog curieuzer klinkt. Het eerste bestaat uit dolgedraaide gitaren en in het tweede hoor je zelfs een didgeridoo. Schrik zeker niet van dat laatste want regeltjes worden er op dit album absoluut niet gevolgd.

Neem nu nog zo een nummer als ‘Maalstroom’, de bron is uiteraard nog steeds black metal maar invloeden als rock, heavy metal en thrash zijn tevens aanwezig en alles wordt samengesmeed tot één aaneensluitend geheel. ‘De Bron’ bestaat uit brutale death en black metal waar je de zang kan thuisbrengen in iets als putjesgrunt. Extreem pittig dus maar ze slagen er wel in om er een stukje jazz in te verwerken. Op ‘Een Schemerig Pad’ hoor je tussen die kruisbestuiving van extremen zelfs een basgitaar die op zichzelf eventjes de funkrichting uitgaat. Een zwartgallig iemand zou durven zeggen dat door al dat eclecticisme de band nog steeds op zoek is naar een juiste identiteit. Laat nu juist al die verrassingen en genre-overschrijdende invloeden de identiteit van Knekelput zijn. Leuk om nog eens een band te horen die durft te experimenteren en daarbij een aangenaam resultaat laat horen.