“We wilden dat onze muziek weerklonk in het het universum!” is een uitspraak van gitarist Guillaume. Dat wetende ging ik er vanuit dat het me een aantal keren luisteren zou kosten voordat ik daadwerkelijk de impact van de nieuwe plaat van Klone zou begrijpen. Sommige platen pakken je gelijk bij de strot en bij anderen duurt dat wat langer. Maar dan knijpen ze vervolgens die strot ook echt helemaal dicht.

‘Le Grand Voyage’ had die impact helaas niet. Het nieuwe album van deze Fransen begint erg sterk en laat heldere maar donkere rock horen waarin laag op laag wordt gespeeld en wordt opgebouwd naar een soort hoogtepunt. De nummers die daarop volgen zijn stuk voor stuk ook heel mooie schrijfsels waarin de term progressieve muziek wellicht het vaakst ter gedachte komt. Het zijn met name rustige chansons waarbij de luisteraar niet ontkomt aan een gevoel van onheil. Dat is niet raar met muziek die is geïnspireerd door bijna-dood-ervaringen. Heel spectaculair wordt het echter nergens, je blijft zitten met het gevoel dat er nog iets groots staat te gebeuren, maar dat gebeurt niet. Het is een stoofpotje dat blijft pruttelen maar niet gaat koken. En dat is echt zonde, want zoals ik schreef is elk liedje op zich een uitstekende compositie, alleen zit er veel te weinig variatie tussen de nummers en om heel eerlijk te zijn is het album daardoor een beetje saai. Het zevende nummer, ‘The Great Oblivion’ behoeft dan wel genoemd te worden aangezien deze een stuk sneller, harder en duisterder is dan de rest. Een fijne verandering van ritme.

Het is goed dat Klone geen regels volgt van “zo hoort een album in elkaar te zitten”, je hoeft tenslotte niet altijd met een bevredigd gevoel achter te blijven. Maar dit is net niet de ‘Grand Voyage’ die ik verwacht had. Als je van rustige, atmosferische rock houdt dan zou ik dit album wel een kans geven!