Eindelijk heeft het uit Rome afkomstige Kingcrow een stek gevonden bij een groter label, Season Of Mist! Dat werd wel eens tijd, want wij volgen hen al sinds het tweede album ‘Insider’ (2004) en de muziek van deze progressieve rock/metal band verdient meer aandacht. Met name fans van Riverside, Porcupine Tree en het geluid van Anathema rond de eeuwwisseling gaan hen meteen in de armen sluiten. Het begon zelfs allemaal omstreeks 1996 toen de broers Diego (gitaar, keyboards) en Manuel Thundra Cafolla (drums) samen muziek begonnen te spelen. Intussen heeft de band maar liefst zeven albums uitgebracht, zodat we over een goedgeolied kwintet kunnen spreken.

Dit achtste album ‘Hopium’ liet wat langer op zich wachten door de pandemie en het zoeken naar een nieuw label, maar het is echt een nieuwe, frisse start die erg welluidend klinkt. Kingcrow specialiseert zich niet in complexe uitspattingen, maar schrijft songs die vanwege de diepgaande beschouwende teksten en prachtige melodieën blijven hangen. Een goed voorbeeld is al meteen opener ‘Kintsugi’ dat dan ook prompt als eerste single werd gelanceerd met zijn aanstekelijk ritme, afgemeten riffs en speelse melodieën. ‘Glitch’ wordt ondersteund met strijkers, elektronica dwarrelt er doorheen en de smakelijke achtergrondkoortjes doen zelfs wat aan Queen denken. Een eerste langere track is ‘Parallel Lines’. Hier heersen symfonische lagen, aangebracht op kordate, repetitieve riffs, maar de gitaarsolo is ook om van te smullen. Heel sensitief is de ballade ‘New Moon Harvest’. Ook de prachtige gitaarsolo is erg gevoelig en we stellen met klem dat de zang van Diego Marchesi over heel het album schitterend is. Een staaltje van die (diverse) zangkunsten horen we à volonté in ‘Losing Game’, zelfs canonzang. Sommige zanglijnen worden met enige drang herhaald en zo krijgen we een stuwende sound. Daar is Kingcrow erg bedreven in wanneer ze wat harder gaan. Een persoonlijke favoriet is het weemoedige ‘Night Drive’ dat je de eenzaamheid in de donkere nacht op de weg doet voelen. In de stuwende solo’s zou ik hier zelfs Pink Floyd als bron vernoemen. Wat een vette gitaarsolo’s! Trouw aan het progressieve rockgenre is er ook een lange epische song waarin men iets meer experimenteert. Dat is dan het titelnummer ‘Hopium’. Doorheen deze negen minuten worden er elektronische bliebjes rondgestrooid, maar de opzwepende ritmes houden het swingend en altijd blijft er de vintage gloed van menselijkheid. Om dat nog eens te illustreren, luisteren we naar afsluiter ‘Come Through’ met zijn contemplatief karakter. ‘Hopium’ is een album dat naar je uitreikt. Al spoedig ga je ervan houden en verlang je naar een volgende luisterbeurt. Dat kunnen alleen de besten.