De geest van het machtige Mithotyn – één van de eerste Viking metal bands in de jaren negentig – leeft verder in het werk van King Of Asgard en dat is natuurlijk logisch, want uit de as van Mithotyn ontstond King Of Asgard (en Falconer, maar dat is een ander verhaal). Wat King Of Asgard zo onweerstaanbaar maakt is hun aanstekelijkheid, knappe gitaarmelodieën en uiteraard een grimmige strijdvaardigheid.

Het vorige album (in feite een ep) ‘:taudr:’ (2017) kon men beschouwen als een nieuwe start. Zanger/gitarist Karl Beckmann (nog als enige ex-Mithotyn) en bassist Jonas Albrektsson bleven aan boord, maar gitarist Ted Sjulmark en drummer Mathias Westman waren nieuw. Inmiddels zijn ze vertrouwd met de band en dat maakt dat dit vijfde album ‘Svartrviðr’ verder bouwt op zijn voorganger, maar alles uitvergroot op fantastische wijze. De grimmige stukken zijn nog verwoestender, het epische element straalt als de zon in het zenit, de heerlijke gitaarleads strelen je getormenteerde ziel. De titels zijn veelal in het Oud IJslands (je kent wellicht de voorliefde voor runentekens van deze heren) maar de songteksten zijn grotendeels in het Engels. Zo ontstaat een evenwichtige balans tussen verstaanbaarheid en mystiek. De ruwe zang van Beckmann staat voorop, maar er is ook incidentele cleane zang en heidense samenzang. De koren worden door Beckmann en Sjulmark zelf gedaan en komen op die manier heel organisch over. Een betoverend resultaat, luister maar eens naar ‘Ammobiærg’.

Behalve de epiloog ‘FæigR’ zijn alle songs van een aanzienlijke lengte, maar ze hebben die lengte bereikt met een doel. Er is ruimte voor sfeerwendingen, maar die verlopen vloeiend en bevatten genoeg sterke reprises om alles behapbaar te houden. Er is veel te verwerken, maar we kunnen allerminst spreken van een uit te pluizen muzikaal labyrint. Integendeel. Toen de laatste noot was weggestorven, had ik de spontane behoefte om alles terug te beluisteren, zodat de vernuftige constructie der songs me vlugger eigen zou worden. En is dat niet het hoogste goed dat je als artiest wilt bewerkstelligen?

Al meteen is het alle hens aan dek met ‘Frôðr’, een lap van tien minuten heidense voortvarendheid. De schelle gitaren zijn repetitief, er waart een folky melodie doorheen, maar daartegenover staat vlammende black metal met barse zang. Halverwege houdt men de pas in voor een duister gesproken stuk dat in een melodieuze gitaarsolo overvloeit. De schreeuwpartijen met blastbeats ontzien niets of niemand. In het mediumtempo ‘Rifna’ komt het epische element aan bod, al is er na de acceleratie voornamelijk woeste furie met toch nog die ornamentele solo’s. Terug vollen bak ruwheid tijdens ‘Hæimr’, al is er wat heldere zang op de achtergrond. De rustige, akoestische gitaren aan het begin van ‘Kvikr’ leiden naar een vlammende uitval. Een song vol contrasten is dit, want plots is er een verstild pianofragment, dan weer solo’s en vervolgens blijven trage mineurakkoorden zich herhalen tot men in het Engels verkondigende zang etaleert. Ruw, maar ook met filmische grandeur. Zoals eerder aangestipt wordt de cleane heidense koorzang het meest uitgediept in ‘Ammobiærg’, een track waarin tragere doom riffs, Engels gesproken knekelzang, een knappe solo met prominente bas en een sterk refrein een feest vormen voor de Viking metal liefhebber. Datzelfde geldt voor het titelnummer met plechtige cleane zang en folky toets. Gemaakt om de titel mee te brullen en tot bezinning te komen tijdens weer een gesproken fragment. ‘Harmdauðr’ is een akoestische gitaartrack en wordt slechts op het einde even furieus. Ingetogen wordt er afgesloten met het atmosferische ‘FæigR’ dat met natuurgeluiden (kraai) eindigt en het einde van de strijd vertegenwoordigt. De cirkel is dan rond en we hebben hiermee één van de beste Viking metal albums van het jaar in handen. Dit is Viking metal zoals het hoort, aan al je stiekeme wensen wordt voldaan. Skól!