De omschrijvingen zijn allemaal lovend; vergelijkingen met Bon Jovi, Aerosmith, en meer kwaliteitsbands in het AOR genre, met als toetje een paar Black Sabbath en Dio interpretaties. Meneer Pousár weet zich bovendien omringt door muzikanten van naam (onder andere Andreas Habo Johansson van Narnia op drums, Rob Rock en Mats Valentin van Santana en Sting op gitaar en Thomas Blindberg van Michael Bolton en Kylie Minogue op bas) en hij heeft als producer Samuel Waermö (Bon Jovi en John Farnham) kunnen strikken. Toch zijn al deze troeven geen garantie voor een topplaat. Er wordt weliswaar op een zeer behoorlijk niveau een stuk muziek neergezet, maar het is allemaal heel erg afgemeten, en kan (mij) nergens raken. De productie zal hier ook een rol in spelen; er is aan heel veel knopjes gedraaid en toch klinkt het ondanks een behoorlijke over-productie erg plat naar mijn smaak. De “moderne” R&B-achtige effecten over de zang maken het trouwens ook niet beter. In de zang meen ik trouwens wel een kenmerkend en in dit geval aansprekend accent te horen; in eerder YouTube materiaal is ook te zien en horen dat de beste man voorheen ook in zijn moedertaal zong. Zo’n grappig bijeffect wat ook bijvoorbeeld Ralf Gyllenhammar van Mustasch bij me had. Qua muziek zit het allemaal best goed in elkaar, maar kan nergens echt overtuigen; de arrangementen zijn erg standaard en de uitvoering komt niet optimaal sprankelend uit de verf. Zo zit er bijvoorbeeld in de power ballade ‘The Creeps’ zo’n solo waar je kippenvel van zou moeten kunnen krijgen, maar op een of andere manier klinkt het bijna als uit een keyboard en te veel binnen de afgetopte grenzen van de (digitale?) mixer.  De Dio (‘Don’t Talk To Strangers’) en Black Sabbath (‘Lonely Is The Word’) covers zijn ook niet echt een toevoeging. De voelbare bezieling van deze nummers in de originele versies, komt absoluut niet uit deze coverversies; gechargeerd kan dit doen denken aan een vergelijking met Toto (die al bekend staat om een lichtelijke over-productie) die zich laat verleiden tot het maken van liftmuziek. Dit is zo’n typisch album waar volgens mij veel meer in had kunnen zitten; de muzikanten hebben de capaciteiten, maar het gebrachte materiaal kan niet overtuigen.