John Petrucci staat bekend als een van de beste gitaristen ter wereld, sommige mensen zouden hem zelfs de beste noemen. Toen de tournee plannen van zijn band Dream Theater op de schop gingen, vanwege die hardnekkige virus, had de gitarist ineens een bak tijd over. Hij besloot daarom maar nieuw materiaal te schrijven voor een solo album, welke na slechts twee maanden(!) volledig was geschreven en opgenomen. Een indrukwekkende prestatie, zelfs in corona-tijd. Zijn debuutalbum ‘Suspended Animation’ is alweer vijftien jaar oud dus voor de fans van zijn solo werk zal het nieuwe album ‘Terminal Velocity’ een zeer welkome verassing zijn.

Als gitaar-god heb je natuurlijk ook andere instrumentale krachtpatsers nodig, daarom werd net als op zijn eerste soloalbum Dave LaRue (Dixie Dregs, Flying Colors) gevraagd om de basgitaren te verzorgen. De meeste mensen zullen echter vooral bij zijn met de drummer op dit album, niemand minder dan oud Dream Theater bandlid Mike Portnoy (Sons Of Apollo) speelt voor het eerst in tien jaar tijd weer samen met Petrucci! Een moment waar veel mensen van dromen, hoewel die dat dan waarschijnlijk liever bij Dream Theater hadden gezien in plaats van solo. Petrucci heeft in ieder geval geen makkelijke liedjes geschreven om het samenspel makkelijker te maken, het album bevat veel tempowisselingen, complexe riffs en ultrasnelle gitaarsolo’s. Echte instrumentale progressive metal die je van Petriccu kan verwachten. Toch is het meer divers dan dat, zo is er ook (in mindere mate) blues en rock op het album te vinden. Muzikaal valt er natuurlijk geen speld tussen te krijgen, het zijn allemaal niet voor niets klasbakken. Het gitaargeweld van Petrucci is natuurlijk van wereldklasse, maar toch is het vooral het super-energieke drumwerk van Portnoy, in zijn samenspel met Petrucci, waar ik echt blij van wordt. Maar ook LaRue is geen pannenkoek natuurlijk, die speelt ook een paar flink lastige partijen met verve. Maar niet alles is perfect, want als we kijken naar de composities dan komen die toch wel tekort.

Petrucci kan ontzettend vette riffs bedenken, catchy melodiën schrijven en mega indrukwekkende solo’s spelen, maar het is allemaal eigenlijk niet zo interessant als het album simpelweg een verzameling van deze elementen is. Hoewel het geheel best leuk in elkaar zit kan ik niet spreken van sterk doordachte songwriting waar je stil van wordt. De kracht van het album komt puur van het instrumentale geweld en smerige gitaarriffs, dat is leuk om naar te luisteren voor een paar liedjes maar dat word op een gegeven moment toch wat eentonig. De gitaar-nerds zullen hier wel van smullen maar de mensen die graag luisteren naar liedjes met veel inhoud zullen elders moeten zoeken. Een aantal nummers had ik maar al te graag op een Dream Theater album gehoord en deden mij denken aan de muziek waar ik zo van ben gaan houden. Toch haalt ‘Terminal Velocity’ niet het niveau van de band. Een goed score voor dit album is zeker verdient, want er zijn maar een handjevol mensen op aarde die dit niveau zouden kunnen halen, maar het is geen must-have voor de fans van het genre.