James LaBrie is de frontman en zanger van de Amerikaanse prog giganten Dream Theater, maar laten we in dit geval eens zijn soloactiviteiten bekijken. Die zijstapjes begonnen al eind jaren negentig onder de noemer MullMuzzler. Dat project bracht twee albums uit, daarna kwam de James LaBrie Band tot stand met toetsenist Matt Guillory als belangrijke medewerker. Onder eigen naam kwamen de volgende albums uit: ‘Elements Of Persuasion’ (2005), ‘Static Impulse’ (2010) en ‘Impermanent Resonance’ (2013). Uiteraard heeft LaBrie het altijd erg druk gehad met de hoofdband, dus is het niet zo vreemd dat pas na negen jaar dit vierde soloalbum ‘Beautiful Shade Of Grey’ het levenslicht ziet.

Daarop heeft de Canadees zich omringd door een nieuwe band, behalve oudgediende gitarist Marco Sfogli waar hij al jaren mee werkt. Dit nieuwe entourage bestaat uit James’ eigen zoon Chance LaBrie op drums, Paul Logue op akoestische gitaar en bas en toetsenist Christian “Chrism” Pulkkinen. De vriendschapsband met bassist Paul Logue bestaat echter al jaren – sinds 2011 om precies te zijn – en het was hij die de drijvende kracht was achter de nieuwe aanwervingen. Zo heeft toetsenist Chris nog in Paul’s andere band Eden’s Curse (UK) gespeeld. Speciale aandacht gaat naar het cover artwork dat de albumtitel mooi reflecteert en prachtige details vertoont. Je kan er uren op zitten turen en je verbeelding de vrije loop laten. Het gebeurt niet dikwijls dat zulks ons overvalt.

James LaBrie is overduidelijk het derde hoofdstuk van zijn solocarrière ingegaan. Op ‘Beautiful Shade Of Grey’ geen metal of ingewikkelde instrumentale escapades, maar een matuur manifest van heerlijke luisterliedjes waarin de stem van de zanger het best tot uiting komt. Het gitaarspel is vooral akoestisch, waarbij Paul Logue de akoestische gitaren en bas voor zijn rekening neemt en Marco Sfogli schittert in al het solowerk, akoestisch en elektrisch. Hier wordt de rustige zijde van James LaBrie open en bloot in het zonnetje gezet en dan kom je toch tot de bevinding dat er een reden is waarom de Dream Theater ballads altijd tot onze favorieten behoorden.

Het album begint (en eindigt) met ‘Devil In Drag’ dat je met zijn synths, akoestische gitaren en vette orgelpartijen aanvankelijk een AOR gevoel geeft, maar het wordt een bijzonder aanstekelijke song waar we al vlug het refrein als een oorwurm ervaren. Smooth rockend is dit. Met ‘Supernova Girl’ stappen we meteen over naar balladmodus met omfloerste zang en beschaafde solo. De warme klanken en weemoedige zang in ‘Give And Take’ monden uit in prachtige, lichtjes jazzy getinte, solo’s. Wat een prachtig voorbeeld tot wat deze band in staat is! De sensitieve zang in ‘Sunset Ruin’ krijgt nog meer honing door strijkers, waarna het springerige ‘Hit Me Like A Brick’ terug rockend energiek overkomt. De verhalende trend in ‘Wildflower’ – het enige nummer waar James de tekst niet voor schreef – klinkt meteen vertrouwd. Het album blijft boeiend, want na de meerstemmige a capella prestatie ‘Conscience Calling’ gaat men naadloos over in het pianospel en zang van ‘What I Missed’. Mediumtempo rock met mooie akoestische gitaarsolo. De derde single ‘Am I Right’ besteedt ook veel aandacht aan de gevoelige kant van de artiest en mondt zelfs uit in een gospelachtige samenzang. Er staat een gedurfde cover op dit album: ‘Ramble On’ van Led Zeppelin. Het is geen sinecure om je als zanger te meten met Robert Plant, maar de hoge uithalen van LaBrie mogen er ook zijn. Aangezien Led Zeppelin ook veel folkloristische uitstapjes maakte, past deze song perfect in de sfeer van dit album. Als besluit is er een elektrisch versterkte versie van ‘Devil In Drag’ waarin scheurende gitaren ons zeker doen genieten. Vanwege het schrijverstalent van de heren en de mooie stem van LaBrie is dit een zalige luisterplaat van begin tot einde. En weet dat compacte, pakkende songs maken nog moeilijker is dan experimenteren om tot een knap resultaat te komen.