Jakko M Jakszyk schijnt een bekende naam in de muziekwereld te zijn, maar ik heb nog nooit van de beste man gehoord. Toch heeft hij in zijn carrière van zo’n 45(!) jaar met grote namen samengewerkt. Zo speelde hij in King Crimson, 64 Spoons en Level 42, en werkte hij samen met Colin Blunstone, Steven Wilson, Steve Hackett en Gavin Harrison. Niet de minste namen dus! Naast zijn werk als studiomuzikant maakt hij ook solo albums, en als ik goed geteld heb heeft hij al zeven werken achter zijn naam staan. Daar gaat eind oktober een achtste bij komen, genaamd ‘Secrets & Lies’.

Jakszyk werkte voor het album samen met een waslijst aan gastartiesten, waaronder praktisch alle King Crimson bandleden, Peter Hammill (Van Der Graaf Generator) en Mark King (Level 42). Zelf heeft Jakszyk zo goed als alle gitaren, vocalen en toetsen op zich genomen, en natuurlijk de songwriting. Muzikaal gezien richt hij zich op progressieve pop, bij gebrek aan een betere term, maar complex wordt het nooit. Het progressieve element zit hem vooral in de atypische composities die je niet tegenkomt in de reguliere pop of rock industrie, dus geen liedjesstructuur die volgens vast recept is gemaakt. Toch wordt ik niet warm van de composities, het is vaak wel erg zoet en mis ik wat pit in de muziek. Vooral de vocalen van Jakszyk zijn erg door jaren tachtig poprock geïnspireerd. Dat is niet per se verkeerd maar het drukt een stempel op de muziek waar niet mijn voorkeur naar uit gaat. Toch zitten er wel interessante stukken tussen, zo zijn bijvoorbeeld de drums van Gavin Harrison erg fijn om naar te luisteren,maar als je de drummer een beetje kent zou dat geen verassing moeten zijn. Instrumentaal zit het overigens sowieso wel prima in elkaar hoor, maar de groove die Harrison in de drums weet te stoppen is wat mij betreft het beste wat er op het album te vinden is.

Nee, ‘Secrets & Lies’ is zeker geen slechte plaat maar het hoge poprock gehalte zorgt er voor dat de muziek wel erg tam is. Hoewel ik een brede muzieksmaak heb, en ook naar artiesten luister die door menig metalhead als pop zou worden geclassificeerd, vind ik de muziek die Jakszyk maakt simpelweg niet interessant genoeg. De liedjes kabbelen wat voort en missen iets om het echt interessant te maken. Hoewel bands als Marillion zeker niet harder zijn weten hun composities je wel te grijpen en te boeien, maar dat is bij Jakszyk helaas dus niet het geval.