Stel je voor dat je om de een of andere vage reden op verkeerde plaats was op de verkeerde tijd. In de vijftiende eeuw in Mexico in dit geval. Je bent gevangen genomen door woeste krijgers die je meevoeren naar een piramide in het centrum van hun stad. Ze slepen je naar boven via een eindeloze trap die tot in de hemel lijkt te reiken, langs gevederde slangen van steen tot je op een plateau staat. De zon staat hoog aan de hemel, het is bloedheet en het zweet loopt over je rug. Je weet dat dit foute boel is. Een priester met een verbeten blik in zijn ogen schreeuwt bevelen in een taal die je niet verstaat en je wordt ruggelings neergelegd op iets wat op een altaar lijkt. De priester toont een groot, vlijmscherp mes van steen dat hij met veel kracht je borstkas in drijft. De pijn is minder groot dan de verbazing. Je ziet nog hoe hij je kloppend hart omhoog houdt, richting de zon en dan wordt het zwart.

Het verhaal is bekend en gruwelijk en nu – zo’n zeshonderd jaar later is de soundtrack eindelijk klaar. We mogen het Amerikaans-Colombiaanse duo Ixtlahuac hiervoor bedanken. Geïnspireerd door eeuwenoude Mesoamerikaanse codices genaamd Amoxtli brengen de heren AESDM en J.J.A. Necro een rauwe en duistere vorm van black metal die beoogd even meedogenloos te zijn als de Azteekse samenleving die in deze geschriften wordt beschreven. Tegelijkertijd is er ook ruimte voor de kosmische rituelen, de godenwereld die de Azteken maakten tot wat we nu godsdienstfanatici zouden noemen. Dit wordt op een uiterst primitieve, chaotische, maar daardoor niet minder indringende manier gebracht. Met een voet in de tradities van de oer-black metal, de begindagen van Bathory en de Franse scene rond Les Légions Noires, en tegelijkertijd experimenterend met occulte folk (kom maar door met die fluiten en huilende wolven!) en vreemd gestemde (of is het gewoon niet gestemde) instrumenten creëert Ixtlahuac een beklemmende sfeer. Dankzij tongbrekende songtitels als ‘Huehuecoyotl’ en ‘Guía místico: Xoloitzcuintle’ is de kans dat je favoriete radiostation eens een track van Ixtlahuac laat horen niet zo groot. De markt voor dergelijke, aan alle kanten “trve” en “kvlt” uitroepende tyfusherrie is sowieso klein, maar dat terzijde.

Dat ‘Teyacanilitztli Nahualli’ al in 2019 in demovorm uitkwam verbaast eigenlijk niets. Ook de huidige, door Nuclear War Now Productions uitgebrachte versie is het demostadium amper ontgroeit. Zoals de traditie voorschrijft bij dit type rauwe black metal klinkt het geheel vooral ongeproduceerd en – eveneens volgens de ongeschreven wetten – vastgelegd met behulp van een onder stroom gezette gootsteen als microfoon. Vrij schel opgenomen maar zeker niet onaardige gitaarriedels gaan in het al genoemde ‘Guía místico: Xoloitzcuintle’ zonder enige waarschuwing over in een sonische modderstroom die gelukkig maar een paar minuten duurt. Het blijkt symptomatisch voor een anachronistische plaat die wellicht indruk zou hebben gemaakt als Azteekse interpretatie van de Viking-black metal van Bathory eind jaren tachtig, maar die nu vooral volkomen achterhaald klinkt. Of we Nuclear War Now Productions moeten bedanken voor de wereldwijde verspreiding in digitale vorm en als elpee is een goede vraag. Wie doe je hier in Quetzalcoatl’s naam een plezier mee? De echte fan heeft namelijk de demo allang in de kast – als cassette uiteraard.