Lords of Metal
Arrow Lords of Metal

Iron Maiden, Airbourne, Lord Of The Lost in Gelredome, Arnhem – 27 juni 2022

Elk liedje met zijn eigen decor en sfeer, ambiance en spelvreugde wedijveren om voorrang vanavond
Kun je je nog herinneren hoe je vroeger tegen mannen van tussen de 63 en 70 jaar aankeek? Dat stond letterlijk haaks op het beeld dat Iron Maiden destijds opriep. Toen ik ze leerde kennen, aangetrokken door de schitterende albumhoezen, was het de ruigste band die ik kende, inmiddels zijn het halfgoden, die als jonge honden geen enkele boodschap hebben aan de daadwerkelijke leeftijd die ze met zich meedragen. De laatste jaren is Gelredome, Arnhem de vast thuisbasis voor de band in Nederland, ofschoon deze show aanvankelijk voor Weert op de rol stond. Support komt vandaag, op deze zonovergoten dag, met ook nog een wolkbreuk om U tegen te zeggen, van Lord Of The Lost en Airbourne.
28 juni 2022 I Tekst: Ramon van Hengel | Fotografie: Mathieu Nijboer

Zonder een links of rechts standpunt in te nemen was het voor veel mensen spannend of ze wel op tijd konden komen, want een aantal verkeersaders was geblokkeerd door wilde acties van protesterende boeren. En het is vooropgesteld prachtig dat we in een land leven waarin je überhaupt mag protesteren, maar niet op een dag dat Iron Maiden speelt, hoor. Een aantal mensen mist daardoor Duitse gothic rising stars Lord Of Lost, die in mei van dit jaar nog hun EP ‘The Heartbeat Of The Devil‘ uitbracht bij Napalm Records.  Daar moet ik bij opmerken dat ze een minuut of 5 eerder dan aangekondigd beginnen. Ik herinner me support acts van Maiden als My Dying Bride en zelfs Megadeth die werkelijk geen enkel verschil konden maken bij het publiek, maar Lord Of The Lost lukt het vandaag wel, tot aan de geluidstafel zie je plukjes publiek meedoen. Ze gaan er dan ook vol voor en ondanks het feit dat het geluid voor verbetering in aanmerking komt, voel je aan de band dat het klopt, dat ze achter hun muziek staan en hun stage outfits bij hun muziek en persoonlijkheid past. 

Airbourne
Mocht u het concept nog niet kennen, AC/DC is de succesvolste hardrockact uit Australië en Airbourne laat met hun muziek zien: “zo doen wij dat hier gewoon allemaal, jonguh“. Want ondanks het feit dat de band wat energieker is dan voornoemde landgenoten, kun je onmogelijk om de vergelijking heen, qua zang, qua ritmesectie, en qua attitude. Dat gezegd hebbende, ik zie Brian Johnson niet zo snel meer bier in het publiek gooien, of Angus zelf zich door het publiek heen laten dragen tijdens het spelen. De ironie wilde echter dat AC/DC, net zoals regelmatig bij Motörhead gebeurde, alle pauzemuziek in het stadion is, waardoor het wel heel erg in elkaar over vloeit.

Airbourne pakt de gelegenheid aan om voor zichzelf de herinnering te laten leven dat het hun show was, in plaats van een support slot. En het spijt me dat ik het zeg, maar dat vond ik zwaar ongepast. Interactie met het publiek is altijd goed, maar klassieker ‘Runnin’ Wild’ (Runniiiiing, wild & free) rekken tot een versie van 2,5 uur (jahaaa, het was maar ergens tussen de 10 minuten en een kwartier in, maar dat is óók veel te lang), dat kan echt niet. En ook tussen andere nummers in laten ze van die suspense momenten vallen, onder meer met een uitgebreid dankwoord aan publiek en (even makkelijk scoren) Iron Maiden, waardoor ze zo een nummer of drie extra hadden kunnen spelen, wat in een set van 55 minuten toch niet teveel gevraagd is.

Doorgaans is Airbourne een echte “love ’em, of hate ’em” band, maar ondanks het feit dat ik zelf redelijk goed gestemd ben over de Australiërs en ze vanavond echt behoorlijk goed spelen, was ten eerste het geluid niet geweldig en ten tweede de houding dus wat ongepast. En live is nu juist het moment om mensen van het ene het andere kamp in te krijgen. Mijn reisgenoot van vandaag is in elk geval een stuk negatiever over de show dan ik. Ik vond het toch wel leuk om klassiekers als ‘Ready To Rock’, ‘Boneshaker’ en natuurlijk ‘Back In The Game’, hun grootste hit op Arrow.tv/metal, live te horen, ondanks mijn eerder genoemde kanttekeningen. Die zijn volledig op mijn conto te schrijven, want als je elders in het publiek een andere ervaring op hebt gedaan, des te beter. Airbourne gaat met een dikke voldoende naar huis en de branie waarmee ze hun moment pakken valt ze welbeschouwd moeilijk te verwijten. Bescheidenheid hoort ook niet in rock ‘n roll.  Voelt u de twijfel in mijn toon? Dan heb ik exact verwoord hoe ik naar de show keek. 

Komt er nog een band vanavond? Jawel! De band die met geen enkele andere band te vergelijken is, die door altijd binnen de lijnen te kleuren toch kan verrassen en die liefde komen brengen aan hun fans: Iron Maiden. Misschien had je al eens van ze gehoord, maar ze doen het echt leuk, hoor. Met 40 vrachtwagens aan licht, geluid en decor zijn ze grootser dan Queen en met een carrière die in 1975 startte en vanaf de eerste momenten al succes oogste, blijven de Britten nog steeds dankbaar om hun muziek met hun publiek te mogen delen. En het genoegen is wederzijds. Nadat UFO zijn  gebruikelijke spin heeft gehad komt de band om wederom te overwinnen.

Laat ik met alle negatieve aspecten beginnen, dan hebben we dat maar gehad. De eerste drie liedjes kwamen van het laatste album ‘Senjutsu‘, te weten ‘Senjutsu’, ‘Stratego’ en ‘Writings On The Wall’ en die plaat wil er mede door de erg matige mix maar niet echt in bij mij. En ik hoor om me heen bepaald niet de enige ben. Live werken de nummers echter wel stukken beter dan op plaat. Dit ondanks het feit dat zanger Bruce Dickinson met grote regelmaat in zijn kopstem moet vervallen om de uithalen vast te kunnen houden. Wat gelijk commentaar nummer twee is. Het derde commentaar is dat Dickinson met grote regelmaat en eigen interpretatie geeft aan zijn timing, wat hij altijd al heeft gedaan, maar het klinkt vandaag echt rommelig. Het laatste commentaar, de meeste fans kunnen ongeveer alle gitaarsolo’s van Iron Maiden wel dromen. Daar worden vanavond toch wel erg veel vrije interpretaties aan gegeven, waardoor je als luisteraar een beetje aan het zoeken bent. Daar wil ik nog aan toevoegen dat ik de setlist als geheel zelf anders had ingedeeld, maar dat is dan wellicht weer iets te subjectief. En naast het feit dat ik vermeld dat Dickinson wat uitglijders heeft, maak ik een diepe, diepe buiging voor de prestatie van deze man, als frontman van één van de belangrijkste heavy metal bands ter wereld. Nog steeds met power, nog steeds vocaal ijzersterk en nog steeds met de uitstraling van een onsterfelijk icoon uit ede muziekgeschiedenis.

De eerste drie liedjes van ‘Senjutsu’ zijn op het podium gesitueerd in het Japanse dorp van het albumthema. Waar ik overigens muzikaal niets Japans op heb waar kunnen nemen. Net als het vorige bezoek aan Gelredome voor The Legacy Of The Beast tour wordt na een aantal nummers vervolgens het hele decor omgebouwd en zijn we van de pagodes in een tempel beland.  Elk liedje met zijn eigen decor en sfeer, ambiance en spelvreugde wedijveren om voorrang vanavond. Met klassieker ‘Revelations’ opent de reguliere set, het decor indachtig, en al opvallend snel komen de absolute krakers voorbij. Met een legacy als deze band is het vrijwel onmogelijk een keuze te maken die én representatief is voor hun oeuvre, én die het publiek behaagt. En met maar 1 liedje uit het tijdperk Paul diAnno en twee uit het tijdperk Blaze Bailey, blijft het keuzes maken. In dit specifieke geval terechte keuzes, maar ‘The Clansman’ en ‘Bloodbrothers’ hadden best plaats mogen maken voor 4 kortere liedjes, waaronder een ‘Wrathchild’, die ik altijd zo representatief voor de band heb gevonden, dat ik me nooit voor kon stellen dat ie van de setlist zou verdwijnen. Niet dat ik me als klein mannetje kon voorstellen dat ik in 2022 nog steeds naar Iron Maiden zou kunnen gaan, maar het punt is duidelijk.

Iron Maiden beheerst het als geen ander om met een spetterende show en een ongeëvenaarde interactie met het publiek een avond neer te zetten die nog dagen voor een glimlach zorgt. Ik ken toevallig iemand die vandaag voor het eerst was, wat op je achtste dan weer niet zo heel verwonderlijk is, maar die gaat dit moment dus nooit meer vergeten. En dat geldt ook voor mensen zoals ik die de tel al een beetje kwijt zijn geraakt, maar nu al weten de volgende keer weer erbij te zijn. Wat een zegen dat deze band  nog meedraait, en dan ook nog eens op dit niveau.

SETLIST:
Senjutsu
Stratego
The Writing on the Wall
Revelations
Blood Brothers
Sign of the Cross
Flight of Icarus
Fear of the Dark
Hallowed Be Thy Name
The Number of the Beast
Iron Maiden

Toegift:
The Trooper
The Clansman
Run to the Hills

Tweede toegift:
Aces High

Always Look on the Bright Side of Life (Eric Idle)

Fotografie: Mathieu Nijboer

Social media