Intronaut is een band die alle hoeken van de progressieve metal wel heeft verkend. Op de laatste vijf albums hebben ze zich ontwikkeld tot een combo dat alle stijlen wel zo’n beetje heeft meegenomen in de sound die Intronaut heet. Het vorige album ‘The Direction Of Last Things’ was een samenvatting van de albums daarvoor en het leek daarmee ook klaar te zijn. Nu is er vijf jaar later en met een drumwissel achter de rug, een nieuw album met de titel ‘Fluid Existential Inversions’.

Op dit nieuwe album gaat de band verder met ontdekken, alleen lijkt het er nu op dat er meer richting melodie en harmonie wordt gezocht. De stukken cleane zang zijn ook meer vertegenwoordigd dan voorheen en de wisseling tussen zwaar en ruig naar melodieus en melancholiek is veelvuldig en vloeiend te noemen. ‘The Cull’ bijvoorbeeld begint als een ouderwets Intronaut nummer, lekker ruig, maar gaat langzaam over in een veel lichter nummer, leunend tegen de jaren 70 progressieve rock. Nog steeds zijn de zware gitaren en dubbele basdrums aanwezig, vaak zelfs, maar de balans met lichter werk is beter en meer uitgebalanceerd lijkt wel. Een hoofdrol op dit album is ook weggelegd voor de basgitaar die lekker ronkend en swingend zijn ding doet en lekker voor in de mix ligt, samen met de andere instrumenten. De songs zijn nooit kort, de speelduur ligt gemiddeld rond de zes minuten, maar vervelen nooit.

Dit nieuwe album is misschien niet het beste van de band, daar is het te vroeg voor om dat vast te stellen, maar het stelt zeker niet teleur en bouwt nog verder de sound van de band uit. En het album kan zelfs verrassend worden genoemd, door de nieuwe verlichtende inzichten. Op de shortlist voor album van het jaar dan maar.