Hey Steven. Leuk je te horen. ‘Renaissance Noire’ is jullie vijfde album. Gaat dit album de naam Spoil Engine op de wereldkaart zetten?
We zullen wel zien wat dat geeft. We zitten momenteel in de volle interview en review periode. Hetgeen ik al mogen horen heb, is dat het album heel divers is. Maar ook hard en donker. Je moet het een beetje ontdekken en eventjes naar blijven luisteren. Dat is zowat de voornaamste input die ik telkens terug hoor. En ik vind het zeker goed. We zullen zien wat het album brengt voor ons. 2017 en 2018 waren internationaal heel sterke jaren voor Spoil Engine. Spoil Engine bestaat al een hele tijd.  Het is vooral beginnen lopen toen Iris erbij kwam. En dan kwam er nog eens bij dat de band tekende bij Arising Empire/Nuclear Blast. Dus dan begon het internationale verhaal voor ons. We hebben heel mooie dingen kunnen doen. Zeker met het voorgaande album ‘Stormsleeper’ uit 2018. Noem het gerust een grand cru jaar voor ons. Nu zijn we volop bezig met de voorbereidingen voor komende shows in 2020. Het gaat vooral een buitenlands verhaal worden. Ik kan je nog geen details geven. Achter de schermen werken we samen met Isaac Delahaye van Epica. Ook zij zitten bij Nuclear Blast. En daar zijn we echt dat internationale verhaal aan het openbreken. Ondertussen hebben we ook getekend bij Contra Promotion waar ook bands als Anthrax, Nightwish en Epica bijzitten. Er werd al heel wat afgesproken maar dat blijft voorlopig nog een beetje geheim. In 2019 komen er in België en Nederland wel wat releaseshows. Maar 2020 blijft het jaar dat Spoil Engine er internationaal helemaal voor gaat gaan.

Ergens in de jaren negentig is de band begonnen in de hardcore scene. Hoe is de band gegroeid naar het veelzijdige geluid dat hier te horen is?
Die hardcore invloeden vanuit de H8000 (lees: hardcore uit West-Vlaanderen waar alle postnummers met 8 beginnen) zit er nog wat in. Juist de manier waarop we alles aanpakken is veranderd. We bekijken het nu veel breder. Vroeger hadden we een houding van we zien wel hoe het gaat. Let op. Dan hebben we ook in het buitenland gespeeld. Maar de aanpak, de drive en dat professionalisme die er nu achter zitten bestonden toen nog niet. Maar als je de stijl bekijkt, zit er nog wel wat hardcore en metalcore in. Toch in mijn manier van spelen. In de albumtitel van de nieuwe plaat staat Renaissance voor wedergeboorte. In 2018 hadden we op een gegeven ogenblik besloten om eventjes niet meer te spelen. Iedereen deed zijn eigen ding. In die tijd werd er wat aan geëxperimenteerd. Elk lid werd beter in zijn kunnen. Toen werd alles stopgezet en hebben we ons helemaal geconcentreerd op dit album. Ik kon er mijn ei in kwijt. Ook Iris gaat veel breder. Het baswerk is erg dragend en er zit ook al eens een bas solo in. Vergelijk het een beetje met koken. Je neemt je tijd en laat alles tot zijn recht komen. Dan slaag je erin om betere dingen te maken.

Heel wat mensen beschouwen jullie nog steeds als een death metalband. Dit terwijl jullie zoveel meer zijn. Wat opvalt is de grote luistervriendelijkheid op de eerste helft van het album. Mag je dat beschouwen als een unieke stijl die jullie door de jaren heen opgebouwd hebben?
Daar ga ik helemaal met akkoord. Die afwisseling is altijd wel een beetje ons ingrediënt geweest. Ik weet dat we een stevig geluid hebben. Er zit deathcore en metalcore in. Toch zijn we ook niet vies van de groter metal benadering. Wat Bring Me The Horizon en wat Five Finger Death Punch. Noem maar op. Je hebt ook oudere invloeden zoals Pantera. Dat kunnen we niet verstoppen. Maar het is vooral die mix van de oudere generatie samen met de nieuwe generatie die onze sterke kant vormt. Iris en Matthijs (lees Matthijs Quaars – drummer) zijn meer voor het modernere werk zoals Architects en Bring Me The Horizon. Loco (lees Dave De Loco – bas) en ikzelf houden meer van ouder werk zoals Carcass, CCR en Pantera. Het resultaat hoor je goed op de plaat.

Voor heel wat mensen is Spoil Engine een death metal band. Waarschijnlijk omdat zangeres Iris heel wat afgrunt. Toch zijn jullie zoveel meer. Heb je er zelf een naam voor?
Je moet het altijd een naam kunnen geven. Meestal noem ik het puur moderne heavy metal of heavy muziek. Ons echt in een hoekje stoppen lukt niet altijd. In heel wat reviews heb ik gelezen dat ze er niet echt uit kwamen. Is het thrash, deathcore, death metal, metalcore? Dat is nu eenmaal de variëteit van het album. Het geeft een bepaalde sfeer weer. Bij heel wat platen zit je in een geluid en in een richting. Zo moet je de hele plaat naar dat type nummers luisteren. Ik weet dan niet meer of ik nu naar het eerste, tweede of al het derde nummer luister. Dat is wat wij trachtten te vermijden hebben op dit album. Alles moest heel divers zijn met heel wat verschil erin. Maar er is wel een duidelijk verschil tussen de A kant en de B kant op vinyl. Er werd niet echt gezocht naar zoiets. We zijn gestart in de pre productie met maar liefst dertig nummers. Die lieten we een tijdje liggen. Een of twee weken. Dan luister je er opnieuw naar en dan komen de betere dingen vanzelf naar boven. Die werden dan ingespeeld en afgewerkt en in die volgorde naar het label doorgegeven. En die vonden het goed. Het eerste deel is moderner en wijder. Het tweede luik is duidelijk harder en misschien wat meer old school. We hebben de volgorde niet meer veranderd. Als het goed is, blijf eraf. De eerste keuze is meestal de beste. Dat is hetzelfde als je nieuwe nummers maakt. Doe je het in tien minuten, dan kan het goed zijn. Ofwel is het tien minuten ofwel tien uur per nummer. Die waar je twee of drie uur aan sleutelt, werken meestal niet. Het komt eruit en dat is het. Uiteraard heb ik het dan wel enkel over de basis, de riffs en de harmonie. Er moet dan nog flink wat aan gesleuteld worden.

De grote troef is natuurlijk zangeres Iris Goessens. Het is ongelofelijk wat ze allemaal presteert met haar stem. Heeft ze zichzelf hier tot het uiterste geperst?
We hebben vooral iedereen carte blanche gegeven. Het grote voordeel is ook dat iedereen op deze plaat alles op zijn eigen tempo en in zijn eigen studio heeft kunnen opnemen. Het kritische punt was Iris. Waarom noem ik dat zo? Met Niek Tournois, onze vorige zanger, hebben we dat kunnen doen. Nu probeerden we hetzelfde met Iris en dat is heel goed uitgedraaid. Ze was op haar gemak en deed haar ding. Alles klonk uitstekend. Was er al eens een mindere dag, tja, dan deden we de opname gewoon opnieuw. Als je met de hele band in een afgehuurde studio zit, is er telkens die tijdsdruk en vandaar ook gelddruk. Nu was dat helemaal niet het geval. Alles zelf opnemen heeft dus zeker zijn voordelen. Uiteraard werd daarna alles nog naar Zweden gestuurd voor de eind mix en de mastering.

Dit albumtitel ‘Renaissance Noire’ heeft toch wel wat een duistere ondertoon. Komt dit ergens van een of ander donkere zijde van de band of iets dat jullie wilden bewijzen?
Ik zou het niet beter kunnen omschrijven. In 2018 hebben we heel wilde dingen gedaan. We hebben in Europa getoerd en er op het grootste festival gespeeld. We hebben er ook in China getoerd. Van helemaal het noorden aan de grens met Korea tot in het zuiden. Ook daar hebben we als enige Europese band op het MIDI-festival, het grootste festival van Azië, gestaan. Die Chinese markt was helemaal onbekend. Maar uiteindelijk werd het een succesverhaal. We waren een beetje de pioniers. Ondertussen hebben al heel wat andere bands om raad gevraagd om daar te spelen. Het was juist jammer dat als je terug in België kwam, het niet echt geapprecieerd werd. Het is nogal duidelijk dat er twee metal scenes bestaan. Je hebt de Belgische en de internationale. De band in eigen land is al bekend. Je kent de persoonlijkheden en men kent de band te goed om die nog voldoende erkenning te geven. Vandaar dat we in 2020 ons zo sterk concentreren op het buitenland. Datzelfde verhaal hoorden we ook van bands als Evil Invaders, Aborted en Amenra. In het buitenland ben je een frisse en nieuwe band uit een ander land. Je hebt duizenden kilometers gereisd om er te spelen. Maar hier heeft tegenwoordig elke stad zijn band. Maar om terug te keren op je vraag. Renaissance verwijst naar dat herboren zijn. Die Noire is een beetje met fuck it. We zijn ook maar mensen en een band die tracht de Belgische metalscene op kaart te zetten. Hier in onze thuisstad Roeselare wordt dat enorm geapprecieerd. Er zijn heel wat culturele activiteiten. We hebben zelfs een cultuur trofee gewonnen. En in de spiksplinternieuwe concertzaal mogen we onze release geven. In andere steden ga je dat niet altijd vinden.

Er wordt direct hevig van start gegaan met het ronduit sublieme ‘R!ot’. Kan dit nummer uitgroeien tot de hit waarmee jullie internationaal gaan kunnen doorbreken?
Dat is veel gezegd. We zijn het volop aan het promoten. Maar er staan nog goede nummers op hoor. Het hangt er vanaf welk type luisteraar je bent. We zijn heel gevarieerd. Er komen nog twee videoclips en singles aan. Heb je naar die van ‘Riot’ gekeken. Het gaat dus over allerhande rellen en protesten. We nemen geen standpunten in. We zijn maar de schilders van de huidige generatie. We trekken ons niets aan van politiek. We tonen gewoon aan hoe de wereld draait. Of het een hit wordt wit ik niet. Met ‘Disconnect’ van de vorige plaat had een half miljoen views op YouTube. Riot gaat dezelfde richting uit.

Het nummer heeft ook een hoge dosis punk. Is dat nog een restant van jullie hardcore roots?
Dat denk ik wel. Mijn hardcore roots zijn zeker aanwezig. Ik ben altijd een grote punk en The Exploited fan geweest. Dat was een top band. Punk veegt zijn zak aan alles. The Exploited deed dat ook. Behalve aan hun producties. Dat is voor mij altijd een groot voorbeeld geweest. De eerste riffs die ik kon spelen waren van Slayer en The Exploited. Open, strakke en vuile akkoorden. Dat is het resultaat van vroeger.

‘Golden Cage’ is een mooie semi ballad. De titel laat vermoeden dat de inhoud heel wat donkerder is als het nummer zelf. Vertel.
Dat is zo een voorbeeld van een nummer dat er op tien minuten was. Heel dat nummer met de riff, de strofe en het refrein. Het is op een twee drie in de band gegooid. Enkele uren later had Iris er heel de tekst over geschreven. Het gaat vooral over persoonlijk moeilijkheden. Er is soms de keuze tussen in de gouden kooi te blijven zitten of eruit te gaan en je eigen weg zoeken. Het is een ander nummer. Veel kalmer. Live kan het de dynamiek wat doorbreken. Vooraleer we de twee helft van het album beginnen spelen en er terug stevig tegenaan gaan.