Lo: “Misschien kan ik beter beginnen met het zingen in iemand anders zijn project. Ik zou het fantastisch vinden om vocalen te leveren voor de Franse elektronische band Carpenter Brut, bijvoorbeeld.”
Lo staat bekend als de frontman van Loading Data, maar had laatst genoeg nieuwe nummers voor een heel album – maar in een andere stijl. Dus richtte hij Patrón op, een band die de desert rock scene bekijkt op zowel de manier die wij gewend zijn van die scene, als wel met een frisse, vernieuwende blik. De sexy nummers op deze debuutplaat klinken simpel, maar zijn aanstekelijk en verslavend. Wij spraken de zanger over de inhoud van dit album, de laatste uren in de 11AD Studios en andere zaken.
Bart Meijer Ι 18 juni 2020
Als eerste wil ik je bedanken voor dit heerlijke album!
Dankjewel Bart, heerlijk om te weten dat je hem goed vindt.
Patrón is jouw project, evenals Loading Data. De andere muzikanten op dit album zijn ook goed bekend in de desert rock scene. Waarom ben je Patrón gestart en hoe werd iedereen er bij betrokken?
Ik begon Loading Data in 1999. Ik heb sindsdien eigenlijk in geen enkele andere band gespeeld, op wat zangstukken na die ik op albums van vrienden deed. Loading Data stond even op pauze en ik had deze nummers klaar om opgenomen te worden. De timing was dus perfect. Eerst wist ik niet wat ik aanmoest met deze liedjes, totdat Robin, de drummer van Loading Data, en zijn vrouw mij een schop onder mijn kont gaven en aandrongen dat ik er werk van moest maken. Uiteindelijk belde ik Alain Johannes (producer) op, waarmee ik had gewerkt op het vorige Loading Data album, ‘Double Disco Animal Style’. Hij luisterde de nummers en zei “We gaan dit doen!”. Ik zei dat ik dat geweldig vond, maar dat het geen Loading Data materiaal was. Ik vertelde dat ik met een vriend van mij naar de studio zou komen, Aurélien Barbolosi (Aston Villa), een gitarist en dat het misschien leuk zou zijn om wat lokale mensen te vragen om de bas en drums voor rekening te nemen. Ik dacht aan Barrett Martin (Mad Season). Ik ben al sinds mijn tienerjaren fan van zijn groove en ik had hem even geleden ontmoet in Joshua Tree. Hij speelt in Mojave Lords, de band van Dave Catching (Eagles Of Death Metal), en na de show hebben we even gesproken en gegevens uitgewisseld. Hij heeft de meeste drums gespeeld op het album en werd daarbij vergezeld door Alain op basgitaar. Verder hebben we Nick Olivero (Kyuss, Queens Of The Stone Age) en Joey Castillo (Danzig) die meespelen. Ik ken Nick al twintig jaar. Hij zong mee op het vorige Loading Data album en wij openden vaak voor Mondo Generator (een andere band van Nick). Ik dacht bij mezelf, als we dan toch Nick aan boord hebben dan vragen we Joey ook, aangezien die twee goed samengaan. En dat bleken allemaal goede keuzes te zijn geweest.
Is Loading Data nog wel actief?
Loading Data staat nu op pauze, maar we zijn allemaal hele goede vrienden. Gewoon even te druk om samen te spelen. Bassist Louise speelt in een death metal band genaamd Decline Of The I, en drummer Robin is erg druk met het vaderschap en als geluidstechnicus. Ik kan mezelf niet voorstellen in Loading Data met iemand anders dan deze mensen. Ik weet zeker dat we op een gegeven moment weer samenkomen om nieuw materiaal op te nemen.
Ik vind de voorkant van het album mooi, het is denk ik de juiste reflectie van de muziek die er op staat. Het heeft een bepaalde high class, penthouse feest dat misgaat vibe. Hoe kom je op zoiets en wat zien we hier eigenlijk?
Die voorkant is gemaakt door Thomas Bihoré, één van mijn goede vrienden. We hebben aardig wat gebrainstormd voordat we vonden waar we naar op zoek waren. Het idee was om een mengsel te maken van een jaren vijftig sci-fi pulp blad en een jaren tachtig kitscherige, fluoriscerend neon striptease atmosfeer. Op de achtergrond zie je Las Vegas en een schaars geklede dame die schreeuwt als ze UFO’s aan ziet komen. Het is een beetje derderangs humor, je haat het of je vindt het geweldig, maar er komt sowieso een reactie. Ik heb liever dat iemand het haat dan dat het helemaal niks met hem doet. Het is duidelijk niet helemaal politiek correct in deze tijden, maar sinds wanneer kan dat rock ‘n roll iets schelen?
Een aantal van de thema’s die behandeld worden zijn vrouwen, drugs en drank. Kunnen we ‘Patrón’ als een conceptalbum zien of meer als een verzameling losse liedjes?
Die thema’s komen inderdaad voor in de teksten. Het is geen conceptalbum, gewoon lange, niet poëtische haiku’s over het leven in het algemeen: vrouwen, relaties, seks, vreemdgaan, drugs, zelfmoord, psychische gesteldheid, misdaad…en de woestijn. Ik ben een verhalenverteller. Ik vertel. Niet alles wat ik zeg is waar. Het gaat in elk geval niet allemaal over mij, ondanks dat sommige journalisten die over het album schrijven lijken te denken van wel. Ik ben geen seriemoordenaar, ik heb niet mijn leraar en vriendin vermoord toen ik zeventien was, ik heb mijn vrouw nooit bedrogen, enzovoorts.
Wat is het geheim waardoor deze nummers zo verdraaid sexy klinken?
Haha, vraag dat maar aan mijn hersens, die een geheel eigen leven leiden. Ik kan er persoonlijk niet mee in aanraking komen. Alle gekheid op een stokkie, ik heb geen geheim. Geloof me, als ik dat wel had zou ik dat aan niemand vertellen en alles hebberig voor mezelf houden. Ik denk dat hetgeen het sexy maakt de groove is, de nonchalance, de ontspannen beats, de diepe vocalen en de teksten. Er is geen geheim recept, het kwam er gewoon zo uit.
Eén van de dingen die ik zo waardeer van dit genre is hoe sommige bands het voor elkaar krijgen om de muziek zo simpel te laten klinken en het toch zo ontzettend effectief te laten zijn. Dat lukt Patrón ook en ik ben benieuwd hoe je dat voor elkaar krijgt.
Het is een hoop werk. Het meeste dat ik schrijf belandt bij het vuilnis. Ik ben het meeste tijd kwijt aan het werken aan melodieën. Ik ben een enorme Beach Boys fan, ik hou van pakkende refreinen, het soort waardoor je gek wordt, waar je ‘s ochtends naar luistert en de rest van de dag niet meer kwijtraakt. Dat is het moeilijkste gedeelte. Iedereen kan drie of vier noten bij elkaar doen en een riff schrijven, ik heb er honderden op mijn harddisk staan. De uitdaging, voor mij althans, is het vinden van de juiste vocale melodie. Ik ben met sommige nummers al jaren bezig omdat ik de muziek geweldig vind maar nog niet de juiste vocale lijn heb gevonden. Dit album is redelijk recht door zee. Niet te technisch, geen ingewikkelde maatregelen, geen rare constructies. Er is geen versiering. Het is een zwaar pop album, ouderwetse, pakkende rock.
Een andere band die dit voor elkaar krijgt is Masters Of Reality en dat is ook waarom Patrón me aan Masters doet denken. Hoeveel invloed denk je dat Masters Of Reality op het genre heeft gehad en wat is jouw favoriete album van hen?
Masters Of Reality is zeker één van mijn favoriete bands in de desert rock scene. Chris Goss schrijft geweldige melodieën. Het is zwaar maar tegelijkertijd erg pop. Ze hebben me, onbewust, vast geïnspireerd. Ik vind al hun albums goed, maar als ik echt moet kiezen dan ga ik voor ‘Deep In The Hole’ en ‘Welcome To The Western Lodge’. Ze zijn erg divers en overvloedig en de atmosfeer op elk album is totaal anders. Ze zitten niet vast aan een genre. Niks zou me minder verbazen als ze op een volgend album elektronica gebruiken, een beetje zoals de Talking Heads of de soloplaten van David Byrne. Je weet nooit hoe het volgende album zal gaan klinken.
Wat is de essentie van stoner rock?
Drop C tuning, verstoorde bas, zware drums, luiheid, drugs? Ik luister niet echt naar wat ik stoner rock noem. Al die Black Sabbath revival bands doen het hem niet voor mij. Ik hoor bijna nooit vocalen die ik goed vind in de stoner rock en vocalen zijn essentieel voor mij. In een hoop van die bands heb ik het idee dat ze zingen omdat het moet, maar dat het de laatste van hun zorgen is. De vocalen volgen vaak simpelweg de gitaren en dat is het dan. Ze willen mensen aan het headbangen krijgen, maar dat is niet voldoende voor mij. Ik hou van de desert rock scene. Bands als Masters Of Reality, Fatso Jetson, Earthlings en de eerste twee Queens Of The Stone Age albums bijvoorbeeld.
Jullie maken gebruik van synthesizers op een bijna jaren tachtig popmuziek-manier. Ik had dat nog niet gehoord in combinatie met deze muziek en het werkt heel goed. Ik vind zelfs dat Patrón een nieuw licht op het genre schijnt. Hoe zorg je er voor dat je jezelf blijft vernieuwen en niet telkens weer hetzelfde album maakt?
Dit is ons eerste album, dus ik weet niet hoe de volgende zal gaan klinken. Ik heb de meeste tracks geschreven met een basgitaar, dat was iets nieuws voor mij. Daarvoor, voor Loading Data, heb ik geschreven met de gitaar of keyboards of zelfs de drums. Ik schrijf eigenlijk elk album met een ander instrument, niet expres maar omdat dat zo loopt. Wie weet gebruik ik voor het volgende Patrón album wel een fluit, ha! Ik ben groot liefhebber van jaren tachtig popmuziek, van Laura Branigan tot Tubeway Army, van Cindy Lauper tot Bruce Springsteen en van Hall & Oates tot Robert Palmer. Sommige van die muziek is echt heel goedkoop, maar als je verder kijkt kom je een aantal van de beste melodieën ooit geschreven tegen. Ik heb een Moog (synthesizer) gekocht en wat keyboards en keyboard simulators. Dat is waarom je al die geluiden tegenkomt op dit album. Ik wilde ook niet dat het overduidelijk was, dus het zit meer in de achtergrond, om het album wat op te fleuren.
Het album is opgenomen in de 11AD Studios in Los Angeles. Als een Europeaan die te veel films heeft gezien ben ik benieuwd naar hoe de perfecte uitgaansavond in LA eruit ziet. Vertel.
Je spreekt af met wat vrienden voor een lekker diner in een goed restaurant (Alain kent een aantal van de beste restaurants in LA), bestelt wat wijn. Daarna margarita drinken bij El Coyote, tot laat in de avond feesten, naar huis en daar de volgende dag wakker worden met hoofdpijn. Waarschijnlijk hetzelfde verhaal als in Europa.
Dit is ook het laatste album dat is opgenomen in die studio. Hoe komt dat?
11AD was een hele speciale plek, middenin een woonwijk in het Fairfax district. Het was zowel de woning van Alain Johannes als zijn studio. Het hele huis was eigenlijk een studio, gevuld met instrumenten afkomstig uit de hele wereld, met overal microfoons ook. Niet de gebruikelijke koude en hygiënische studio. Hier kon je overal eten, drinken en roken, zingen terwijl je op de bank lag of op de rode loper, elk moment jammen met de ramen open, opnemen in de slaapkamer met alle spiegels… Echt een unieke plek met een geweldige vibe, een mooie geschiedenis en vol fijne herinneringen. Muren versierd met schilderijen (sommige van Alain zelf), gouden platen van Soundgarden en Queens Of The Stone Age. Het was een rustige, vredige en inspirerende plek waar je je voelde alsof je thuis was. De vrienden van Alain konden elk moment binnenlopen: Josh Homme, Joe Barresi, Tad Wilkenfeld. En genoeg bands die daar albums hebben opgenomen: Eagles Of Death Metal, Chris Cornell, No Doubt, Mark Lanegan, Jimmy Eat World en uiteraard ook Eleven, de band van Alain zelf, Natascha Schneider en Jack Irons.
Helaas kwam dit verhaal ten einde. Alain woonde daar al vijfentwintig jaar en zowel zijn moeder als Natascha zijn er overleden. Ik denk dat het voor hem tijd was verder te gaan, de bladzijde om te slaan en iets nieuws te beginnen. Wij hebben er gelukkig twee keer kunnen opnemen, het vorige album van Loading Data en het eerste album van Patrón. We wisten tijdens het opnemen van deze plaat dat het onze laatste keer daar zou zijn. Het was een zware tijd voor Alain. Na de opnames vertrok hij op tour met PJ Harvey en toen hij terugkwam verhuisde hij. Ik zal het missen, maar Alain nog veel meer.
Wat is je favoriete manier van voortbewegen?
Mijn voeten, ik ontdek graag dingen.
Sommige nummers op ‘Patrón’ hebben een speelse melancholie over zich hangen. Sommige delen doen me zelfs denken aan de donkere scherpheid van bijvoorbeeld King Dude. Vandaar de vraag, zijn er bands/muzikanten die jou speciaal inspireren? En met wie zou je nog wel eens willen samenwerken?
Er zijn zoveel geweldige bands, zoveel projecten die me inspireren. Ik zou heel graag een jazz band beginnen, maar ben ook al even aan het nadenken over een elektronisch project. Misschien kan ik beter beginnen met het zingen in iemand anders zijn project. Ik zou het fantastisch vinden om vocalen te leveren voor de Franse, elektronische band Carpenter Brut, bijvoorbeeld. Het meeste van hun materiaal is instrumentaal, maar ik denk dat hier en daar vocalen toevoegen echt heel gaaf zou klinken. Het is rock, maar ook erg jaren tachtig. Ik sta overal voor open – alhoewel ik erg kieskeurig ben – en met name iets in een ander genre dan Patrón.
Afsluiter ‘How To Land’ eindigt met wat volgens mij het refrein is, maar andersom gezongen. Backmasking en andere soorten verborgen boodschappen worden in de (rock) muziek gebruikt voor verschillende doeleinden. Sommige mensen maken hier een groot probleem van. Wat vind jij daarvan?
Ik heb geen mening over dat onderwerp behalve dat wanneer ik iets te zeggen heb ik dat niet hoef te verstoppen in een verborgen boodschap. ‘How To Land’ is een nummer over mijn grootvader, die zelfmoord heeft gepleegd. Hij was een gokverslaafde en heeft alles wat hij bezat verloren, om zichzelf uiteindelijk op te hangen. Geen verborgen boodschap daar. Het nummer had eerst een heel andere brug en outro, maar ik was er niet tevreden mee en vroeg Alain of hij een idee had. Hij heeft het einde gedaan, ik was er niet eens bij toen hij dat deed. Het heeft zijn unieke vibe, ik hou er van en vindt ‘t het perfecte einde van het album.
Dit album smaakt naar meer. Wat kunnen we van jullie verwachten?
We hopen zo snel mogelijk op tour te gaan. Het is erg frustrerend als je een album uitbrengt en het dan vervolgens niet onstage ten gehore mag brengen. Dat is het hele punt, het is live muziek. Het is de bedoeling dat het gedeeld wordt met een publiek. De meeste shows zijn nu geannuleerd. We zouden eigenlijk openen voor Alain Johannes tijdens zijn Europese tour in oktober, maar die is ook afgezegd. We hebben net getekend bij SOZ Concerts, een tour boeker uit Nederland en op dit moment hebben we alleen daar wat shows in de agenda staan in december.
Bedankt dat je de tijd hebt genomen om de vragen te beantwoorden. Nog iets toe te voegen?
Jij bedankt! Voor wie al van de band gehoord heeft, je kunt het album online checken. Als de muziek je bevalt, voel je dan vrij om de band te steunen door een CD of vinyl te bestellen.
Check de onderstaande socials voor meer informatie over deze band.