Paradise Lost
Nick Holmes: “Vergeet niet je handen te wassen!”
Crisis of geen crisis, Paradise Lost staat aan de vooravond van de release van hun zestiende studio album ‘Obsidian’. In het weekend waarin Nederland vanwege het Corona virus in een intelligente lockdown ging stond een promotiedag voor het nieuwe Paradise Lost album gepland in Düsseldorf. Vluchten werden geannuleerd en interviews per Skype opnieuw ingepland. Zo spreek in zanger Nick Holmes alsnog op een zondag avond in maart over de aanstaande release van ‘Obsidian’ die gelukkig nog wel gewoon wordt uitgebracht op 15 mei aanstaande.
Dennis van ‘t Hoofd Ι 04 april 2020
Hoi Nick, hoe gaat het?
Goed, dankjewel!
Eigenlijk zouden we dit gesprek in Düsseldorf hebben, maar in plaats daarvan zitten we nu thuis opgesloten vanwege de Corona voorzorgmaatregelen en doen het interview via Skype. Wat vind jij van de nieuwe situatie?
De vluchten waren inderdaad al geboekt en we hadden aanvankelijk nog wel een beetje de hoop dat de promotie dag in Duitsland doorgang kon vinden. Aan de andere kant, het zat er natuurlijk ook wel een beetje aan te komen dat dit ging gebeuren.
Zit je nu ook thuis met je gezin?
Ja, maar als ik niet op tour ben, ben ik ook altijd wel vrij veel op mezelf, want ik zit hier in mijn eigen ruimte, mijn eigen mancave. Af en toe laat ik mijn gezicht wel zien bij de rest van het gezin. Ik heb er verder niet zo veel problemen mee, maar sommigen van mijn vrienden worden helemaal gek. Ze zijn het niet gewend om de hele tijd thuis te blijven, maar ja je moet het maar allemaal over je heen laten komen. Vandaag was het echter een mooie dag hier in het Verenigd Koninkrijk en iedereen ging naar buiten naar de parken en de stranden, dus ik denk dat ze binnenkort de boel wel gaan afsluiten. Ik verwacht dit nieuws morgen, maar we gaan het zien. Vooral de jeugd in de leeftijdscategorie van mijn kinderen nemen het volgens mij iets te luchtig op. Morgen weten we hopelijk meer.
Voor veel bands is de Corona pandemie een ware verschrikking, héél veel shows en festivals zijn geannuleerd. Hoe heeft deze situatie Paradise Lost tot nu toe geraakt?
Zeer vervelend allemaal. Voordat het allemaal losbarstte zat ik drie weken in Thailand voor vakantie. We reisden af we naar een stadje dat Pai heet en toen al moesten wij een temperatuur test ondergaan om door te mogen. Volgens mij waren er toen al vijf geregistreerde Corona gevallen in die stad. Bij terugkomst naar het Verenigd Koninkrijk was hier nog alles in orde, maar al snel werden er diverse vluchten geannuleerd, waardoor we onder andere niet in Mexico konden optreden. Dus eigenlijk begon de ellende voor Paradise Lost al vrij vroeg. Tot nu zijn vijf of zes shows al geannuleerd. Shows die drie maanden verder gepland staan, staan nog wel, dus ik hoop dat die wel doorgang kunnen gaan vinden, we gaan het zien.
De reden waarvoor we dit gesprek in de eerste plaats hebben is natuurlijk vanwege de release van jullie zestiende studio album ‘Obsidian’. Kun je de album titel eens toelichten, wat betekent het en waarom hebben jullie voor deze titel gekozen?
Het woord ‘Obsidian’ had ik al eens vaker gezien en op de één of andere manier fascineerde dit woord mij gewoon. Ik ben de betekenis er van gaan opzoeken en het bleek een zwarte aardsteen te zijn die door veel mensen als gelukssteen of geluksmedaille wordt gebruikt. Het feit dat sommige mensen hun hele geloof in bepaalde iconen steken vond ik een interessant aspect en dat concept hebben we meteen ook doorgetrokken naar de albumhoes die ook vol symbolen en iconen uit bijgeloof en hekserij staat. Het woord ‘Obsidian’ had op de één of andere manier een bepaalde aantrekkingskracht en toen ik ‘Obsidian’ als album titel aandroeg bij Greg (Mackintosh – gitarist) werd hij meteen ook enthousiast. Datzelfde geldt voor de titel ‘Ravenghast’, Greg kwam hiermee aanzetten voor één van de nummers die hij had geschreven. En alhoewel ik geen idee had wat het betekende vond ik het wel een gave naam die perfect bij het nummer pastte. Soms zit er veel meer achter een album of songtitel dan je doet vermoeden, maar vaak ook helemaal niet. Vaak komt het er gewoon op neer wat het beste klinkt.
De release datum van ‘Obsidian’ staat gepland voor 15 mei 2020, en het is dan nog maar de vraag of de Corona crisis dan al voorbij is. Weten jullie zeker dat de releasedatum blijft staan?
Ja, maar voor live optredens blijft het natuurlijk een andere zaak. Zo lang mensen nog gezond zijn kunnen ze naar muziek luisteren. Je kunt door middel van muziek even aan de realiteit ontsnappen. Hoe dat voor de release van ‘Obsidian’ gaat uitpakken dat weten we niet, we zijn nooit eerder in zo’n situatie geweest. Maar wij zijn van mening dat we de fans het album in mei kunnen geven, zodat ze de nummers van voor tot achter kennen wanneer we weer live mogen gaan spelen. We zien wel wat er van komt, maar ik denk niet dat het een slechte zaak is om het album tijdens deze crisis uit te brengen. Ik denk namelijk dat het helemaal niks uitmaakt.
Op jullie laatste twee albums ‘Medusa’ (2017) en ‘The Plague Within’ (2015) keerden jullie definitief terug naar de oude doom / death metal sound van de vroege jaren van de band. Hoe kijk je nu terug op deze albums?
Ik ben erg tevreden over deze albums. Over de laatste vier eigenlijk wel. Ze zijn erg anders dan de albums die we in de jaren daarvoor uitbrachten. De arrangementen op deze albums zijn heel goed uitgewerkt en volgens mij hebben we nog steeds iets te zeggen met onze muziek. We zijn nog steeds zeer gepassioneerd met onze muziek bezig en gaan er nog steeds voor de volle honderd procent voor. Het nieuwe album past wat dat betreft prima naast de laatste vier albums, ook al is ‘Obsidian’ weer heel anders dan ‘Medusa’. ‘Medusa’ was natuurlijk een gitzwart doom death metal album dat de spirit van onze oudere werken als ‘Gothic’ en ‘Shades of God’ goed benaderd. ‘Shades of God’ is overigens één van onze favoriete albums, ondanks dat het niet onze meest succesvolle album was. Maar de riffs die daarop staan zijn nog steeds ongekend en het blijft een ontzettend heavy album. ‘Obsidian’ doet me wat dat betreft wel wat aan ‘Shades of God’ denken. Toen we begonnen te schrijven voor ‘Obsidian’ hadden we behoefte aan wat meer variatie en het was ook niet de bedoeling om wederom zulke zware doom death kost als ‘Medusa’ op te gaan nemen. Qua zang heb ik weer verschillende zangtechnieken gebruikt en gewoon gekeken welke zangstijl het beste bij de nummers en de riffs pasten. Nummers als ‘Ending Days’ en het begin van ‘Darker Thoughts’ werkten bijvoorbeeld beter met heldere zang.
Het viel me inderdaad op dat je op ‘Obsidian’ weer meer met heldere zang aan het zingen bent. Was je het grunten weer zat?
Nee, maar zoals ik net al zei hebben we gekeken wat het beste bij het nummer past, wat het beste klinkt. Ik bedoel, wanneer je soms heldere zang op een heldere riff zet, kan het zijn dat er iets ontbreekt. Als ik nu naar onze albums van eind jaren negentig luister waarop ik alleen maar heldere zang gebruikte, dan denk ik soms ook wel eens, dat nummer had een meer agressieve zangstijl met meer ballen verdiend. Maar dat was toen nou eenmaal zo, ik had destijds geen zin om te grunten. Tegenwoordig kijk ik er anders tegenaan en gebruik ik welke zangstijl het nummer het beste past. Als een nummer heavy is vind ik dat er ook een rauwe stem overheen hoort. Aan de andere kant, grunten over een akoestisch stuk kan ook helemaal verkeerd uitpakken.
De tweede track van ‘Obsidian’ getiteld ‘Fall From Grace’ hebben jullie uitgekozen als de eerste single van het album. Waarom de keuze op dit nummer?
Eigenlijk denken we niet meer aan het schrijven van singles. Dat doen we al een hele tijd niet meer. Hadden we dit album eind jaren negentig uitgebracht, dan hadden we vast ‘Ghost’ als single uitgekozen, want dat is zonder meer het meest catchy nummer van dit album. Maar voor nu vroegen we ongeveer vijftien mensen welk nummer ze zouden kiezen en dat werd bijna unaniem ‘Fall From Grace’, dus dat was makkelijk kiezen. Maar zoals gezegd, we zijn niet bewust bezig met het schrijven van singles. Daarmee zijn we lang geleden gestopt, het is mijns inziens niet productief en leidt af van het album. Tegenwoordig concentreren we ons op het schrijven van hele albums en niet op singles.
‘Fall From Grace’ is dan meteen ook wel de track die het meest bij het materiaal van het vorige album ‘Medusa’ past. Was dat ook een bewuste keuze?
Ergens was dat wel logisch, want het was het eerste nummer dat we schreven na ‘Medusa’, dus vandaar de gelijkenis. Opmerkelijk genoeg zou ‘Ravenghast’ ook zo op ‘Medusa’ hebben gepast, maar dat was zo’n beetje het laatste nummer dat we voor ‘Obsidian’ schreven. ‘Darker Thoughts’ was het laatste nummer dat we schreven. Ook op ‘Obsidian’ hoor je dus een hoop doom en death, maar persoonlijk wilde ik op dit album wat meer variatie en ik denk dat dat aardig gelukt is.
De video clip van ‘Fall From Grace’ laat een gekwelde man zien die uiteindelijk van een gebouw afspringt. Begrijp ik het goed dat dit nummer over geen uitweg meer zien en zelfmoord plegen is?
Nee, niet noodzakelijk, meer over wanneer je leven aan het afbrokkelen is en je jezelf voor de gek aan het houden bent dat het niet zo is en toch stug blijft doorgaan. Misschien omdat je het gewoon niet realiseert of te egocentrisch bent om te beseffen dat je uit de gratie bent, dat iets over is, of weg is. Dat kun je in principe op heel veel dingen in het leven toepassen. Het is eigenlijk precies zo als de titel aangeeft.
Wie was er verantwoordelijk voor de videoclip van ‘Fall From Grace’?
Ash Pears was verantwoordelijk voor de videoclip, hij heeft al vaker voor ons gewerkt en dit is nu zijn vijfde video die hij voor Paradise Lost heeft gemaakt. Ik liet hem weten waar het nummer over ging en heb hem toen zijn gang laten gaan. Eigenlijk ben ik er meer voor om video producenten precies te vertellen wat wij willen, maar Pears kent de band, begrijpt ons compleet en weet wat wij willen. Voor mij is de videoclip niet meet dan een film met een soundtrack er overheen, zo denk ik er tenminste over.
Met ‘Ghosts’ staat er ook een dansbaar gothic nummer op de plaat, en ook in het nummer ‘Forsaken’ sijpelen de invloeden van een Sisters of Mercy of een Fields of the Nephilim naar boven. Die invloeden hadden we al een tijdje niet meer gehoord op recente Paradise Lost platen.
En toch zijn ze er al die tijd geweest. Het nummer ‘Ghosts’ doet me nog het meest denken aan hele oude Sisters of Mercy, uit de periode ’81, 82’. Dat soort muziek hoor je tegenwoordig nergens meer. Er zijn ook niet echt bands meer die dat soort muziek nog spelen. De goth scene zoals ik die nog ken is aardig uitgedund. Voor mij zijn dat bands als Siouxsie And The Banshees of oude Bauhaus, maar wat tegenwoordig doorgaat als gothic voor de jeugd van tegenwoordig heeft niks te maken met de wereld waarin wij opgroeiden. Ook al waren we er destijds niet heel erg mee bezig omdat we meer van metal en rock hielden, ten tijde van het ‘Gothic’ album waren we daar wel heel erg mee bezig en sindsdien heeft deze stijl ons altijd begeleid. Op het ene album sijpelen deze invloeden meer door dan op het andere en op ‘Obsidian’ hebben we ook weer enkele songs die aan deze tijd doen denken.
Waar haal je je inspiratie vandaan bij het schrijven van jouw nogal zwaarmoedige teksten?
Ik zing vooral over wat ik allemaal om mij heen zie gebeuren en wat me allemaal teleurstelt in deze wereld. Zeker in de situatie waarin we nu leven. ‘Fall From Grace’ zou overigens ook gewoon gisteren geschreven kunnen zijn. Toch zijn de meeste teksten op meerdere manieren te interpreteren. Als ik om mij heen kijk gaat er van alles mis, de hele tijd. Niet persé voor mij persoonlijk, maar je leest en ziet het elke dag om je heen. Mijn teksten zijn eigenlijk één lang verhaal over alles wat er misgaat. Toch is het ook weer geen concept. ‘Darker Thoughts’ gaat bijvoorbeeld over het maken van verkeerde beslissingen. Het is zo makkelijk om een verkeerde keuze te maken, die grote negatieve consequenties kunnen hebben, zeker in dit tijdperk van social media. Het fascineert mij waarom mensen bepaalde beslissingen maken en wat achteraf het eindresultaat was van deze keuzes.
Voor de opnames van ‘Obsidian’ werkten jullie voor het derde achtereenvolgende album samen met producer Jaime Gomez Arellano in de Orgone Studios. Een samenwerking die blijkbaar goed bevalt?
Ja hij pakt het zeer goed op, is serieus bezig met zijn werk, werkt hard en gaat er helemaal voor. In de studio schreeuwen we elkaar aan om het beste eruit te halen. Hij werk zeer gepassioneerd en wil absoluut het beste geluid produceren. Hij houdt niet van samples, wil alleen maar echte instrumenten gebruiken en is geobsedeerd door drums, aangezien hij zelf ook drummer is. Zoals gezegd hij is een gepassioneerd vakman. Dat zie je niet al te vaak, sommige producenten hebben misschien geluk of zo, maar wanneer je met zo iemand als Gomez samenwerkt die er zo voor gaat, wat beters kun je als band niet hebben.
Heeft Gomez naast het geluid ook nog invloed gehad op het materiaal?
Nee, we gebruiken hem alleen om onze muziek op te nemen. We zijn gelukkig op een punt in onze carrière aangekomen waar we precies weten hoe onze muziek moet klinken. We gaan niet de studio in om vervolgens nog veel aan de nummers te sleutelen. Dat gebeurd eigenlijk helemaal niet. Ik bedoel, hij zou misschien iets aan het gitaar geluid kunnen veranderen, een melodielijn kunnen toevoegen of extra achtergrond zang kunnen toevoegen, maar de nummers worden niet samen met Gomez geschreven. Het is puur zijn studio die we gebruiken.
Van het vorige album weet ik dat jullie heel moeizaam een album cover konden vinden, hoe ging dat dit keer met ‘Obsidian’?
Dit keer was dat geen enkel probleem. We werkten samen met Adrian Baxter en ik geloof dat Greg hem voorstelde. Vanaf het begin dat we met Baxter samenwerkte liep alles perfect. Volgens mij is dit ook het makkelijkste album cover die we ooit gedaan hebben. Voor ons is het eigenlijk iedere keer weer een helse klus om het eens te worden over album artwork. We hebben bijna voor elk album weer een andere stijl gehad. Maar vanaf het eerste idee dat Baxter ons stuurde waren we meteen enthousiast. Hij integreerde verschillende elementen van bijgeloof en hekserij in het artwork. Met ‘Medusa’ duurde het zo ontzettend lang tot we het uiteindelijke resultaat hadden, maar dit keer ging het allemaal zo snel en voortvarend, dat was wel even lekker. Dus ja, dat was prettig samenwerken.
Op de hoes staan verschillende symbolen, zit er een diepere betekenis achter de hoes?
Zoals ik al vertelde hebben de verschillende symbolen te maken met hekserij en bijgeloof, symbolen waar mensen hun geloof aan verbinden. De roos in het midden is een Yorkshire Rose, het symbool van de provincie waar we wonen. Toen Baxter ons vertelde dat hij die ging gebruiken vonden we dat een fantastisch idee. Dat is wel een dingetje, er zijn heel veel gasten hier uit de omgeving die een Yorkshire Rose als tattoo hebben haha. We hadden er ooit wel eens over gedacht om de Yorkshire Rose te gebruiken als symbool, maar het was er tot nu toe nog niet van gekomen. Ik vind het wel een gaaf symbool op de albumhoes, dat voor ons persoonlijk veel betekend.
De release show voor ‘Obsidian’ staat gepland voor 17 september in Leeds, Dat duurt dus nog wel even! Jullie staan vast al te trappelen om het nieuwe materiaal aan jullie thuispubliek te kunnen presenteren?
Ja dat duurt inderdaad nog even. Dat geeft de fans wel de tijd om bekend te worden met het nieuwe materiaal, dus niemand kan zeggen dat ze de nieuwe nummers nog niet kennen. We hebben in het verleden vaker album release shows gedaan waarbij nog niemand het nieuwe materiaal van te voren had gehoord, omdat het album op dat moment pas uit kwam. Dit keer wordt het anders, dat is ook best interessant. Ik kan trouwens met de trein naar de show komen haha. We spelen niet zo vaak in Noord-Engeland, eerder in London of in het buitenland. Het is een mooie zaal, dus ik denk wel dat het een mooie avond gaat worden in september en we kijken er al naar uit, als is het pas over een half jaar.
In jullie biografie staat dat jullie de afgelopen jaren een stijgende lijn te pakken hebben die zich ook vertaald in hogere posities op de diverse festival line-ups. Blijkbaar doen jullie iets goed?
Hahaha ja, ik zeg altijd maar dat de beste positie net onder die van de headliner is, op ongeveer drie kwart van het programma. Dat is de beste positie op een festival line-up; niet te hoog om diep te vallen en niet te laag om nog veel te moeten stijgen. Zo lang je logo op de poster verschijnt doe je het goed, maakt niet uit hoe groot die is. Op veel festivals hebben we al heel vaak gespeeld en ik ben er dankbaar voor dat we dat nog steeds mogen doen en dat er nog steeds mensen zijn die ons willen zien. Ik vind het fantastisch, na al die jaren. Ik bedoel, zo moeilijk is het niet om niet meer gevraagd te worden voor festivals, zelfs als je al 32 jaar bezig bent met je band. Je weet het nooit. Zodra je denkt dat je er bent kan het ook zo maar ineens afgelopen zijn. Je kunt niet op je lauweren rusten ook als speel je in een band als Paradise Lost.
Jij bent al 32 jaar de frontman van Paradise Lost, wat vind je zelf het leukst aan de band?
Het is onze eigen kleine wereld naast al het andere. Wanneer we op pad gaan om te touren of festivals te spelen dan is dat een heerlijke manier om even al het andere in de wereld achter ons te laten. Het mag dan wel ook ons werk en ons bestaansrecht zijn, het voelt niet als een baan. Als teenagers zijn we met Paradise Lost begonnen en we doen dit nog steeds. Het is moeilijk te omschrijven, maar het voelt als een wereld apart en ik hou in elk aspect van deze band en deze lifestyle. Als Paradise Lost er niet meer zou zijn zou ik niet weten wat ik zou moeten doen. Ik heb ook veel vrienden die vroeger een band hadden die uiteindelijk uit elkaar vielen. En dan beginnen ze de band opnieuw met 48, 49 jaar omdat ze het vroeger zo leuk vonden. Ze hebben jaren niet meer gespeeld, maar willen graag weer beginnen. Wij zijn er nooit mee gestopt. Ik ben blij en dankbaar dat we dit nog steeds kunnen doen.
Wat voor muziek luister je zelf in je eigen tijd?
Dat is een goede vraag want ik kan me niet zo goed herinneren dat ik onlangs nog iets geluisterd heb. De laatste tijd heb ik vooral natuurlijk naar ons nieuwe materiaal geluisterd. Ik associeer luisteren naar muziek aan jezelf goed voelen, aan positieve vibes en gelukkig zijn, maar ik heb me in tijden niet meer echt gelukkig gevoeld met alles wat er rondom ons heen gebeurd. En als ik dan muziek luister dan is het vooral muziek die ik in mijn jeugd ook al luisterde. Nee, ik geloof niet dat ik onlangs nog veel nieuwe muziek heb geluisterd, zeker niet metal. Ik luister graag naar Morrissey, maar dat is eigenlijk iets wat ik voor mij houdt want dat is natuurlijk niet echt metal, maar eerder een guilty pleasure. Verder gebruik ik Waltteri (Väyrynen – drummer) als mijn raam naar de wereld. Hij is altijd bezig met nieuwe muziek van nieuwe bands. De nieuwe Katatonia schiet me zo even te binnen, die wordt wel vet. Ik heb hem nog niet helemaal gehoord, maar wel al een paar nummers. Dat zijn goede vrienden van ons dus dat is ook een bonus haha.
Vorig jaar bracht de Canadese industrial band Front Line Assembly een nieuw album uit, waarop jij als gastzanger op de titeltrack ‘Wake Up The Coma’ te horen was. Hoe kwam deze samenwerking dan tot stand?
Rhys Fulber, die ook in Front Line Assembly speelt, heft in het verleden vier albums voor Paradise Lost geproduceerd, dus ik ben door de jaren heen met hem goed bevriend geraakt. Toen de band weer bij elkaar kwam en ze een tour gingen doen en een nieuw album gingen opnemen, vroeg hij of ik een nummer wilde zingen. Ik stemde natuurlijk toe en nam de zang gewoon bij mij thuis op en stuurde de opnames naar hem toe. Een heel andere muziekstijl dan wat ik gewend ben, maar ik ben blij met het resultaat. Ik moest veel hoger zingen dan dat ik tegenwoordig doe. Het is een toffe track, en ik vond de teksten ook te gek. Leuk om af en toe eens wat anders te proberen.
Wat kunnen we de komende tijd nog van Paradise Lost verwachten?
We gaan nog één of twee videos doen, even kijken hoe het loopt. Het is sowieso ook vreemd om promotie voor het nieuwe album te doen in tijden als deze. Zodra het weer kan willen we ook graag weer live gaan spelen, maar ik denk dat dat voor velen zo is. Alles staat momenteel op pauze, maar hopelijk kunnen we snel de draad weer oppakken. Ik verwacht wel dat het live circuit beter zal zijn dan ooit, iedereen zal blij zijn eindelijk weer uit te kunnen gaan en shows te kunnen bezoeken. Laten we hopen dat we dit snel achter ons kunnen laten!
Inderdaad, dat hoop ik ook. En daarmee ben ik dan ook door mijn vragen heen. Heb je zelf nog iets toe te voegen aan het interview?
Ja, bedankt voor het prettige gesprek en vergeet niet je handen te wassen!
Check de onderstaande socials voor meer informatie over deze band.