Buona sera, Enrico.  Goed om je te spreken.
Insgelijks. Je bent van Vlaanderen. Dat is een gebied dat zo rijk is aan geschiedenis. Je hebt de Vlaamse primitieven en al die grote kunstenaars van vroeger. Europa is zo klein maar als het over geschiedenis en cultuur gaat, valt er zoveel te zien. Ik lach dan altijd wat met de Amerikanen als ze over hun geschiedenis praten. Wat weten zij er nu van? Het oudste gebouw daar is uit de zeventiende eeuw. Ik woon in Rome. Alles van de zestiende en zeventiende eeuw is modern voor mij. Alles hier ademt geschiedenis uit.

Dit interview draait vooral rond de release van jullie nieuwe album ‘Simulacrum’. De titel is Latijn voor simulatie of iets dat je kopieert. Komt dat terug in jullie muziek?
Ja hoor. Die titel heeft eigenlijk met het hele album concept te maken. Onze muziek wil wat de realiteit van het leven benaderen. En de steeds terugkerende cirkels. Ons concept is eigenlijk een beetje autobiografisch. We spelen natuurlijk metal. Heel wat mensen noemen ons een brutale en technische metal band maar dat zie ik er zelf niet echt in. Voor mij blijft het gewoon metal. Ik ben de voornaamste schrijver in de band. Ik wil aan onze muziek altijd veel lagen geven en het obscuur laten overkomen. Een beetje verschillen van de standaard death metal. Anders zou elk album hetzelfde klinken.

Je bent toch wat de motor achter de band. Je hebt alle muziek geschreven en dan nog eens te teksten. Eigenlijk ben je zo een beetje een muzikaal genie. Wanneer zijn de eerste stappen in het schrijfproces begonnen?
Bedankt voor het compliment. Straks begin ik nog te geloven dat het waar is. Nadat het voorgaande album ‘Adveniens’ verscheen in 2017, ben ik er al aan begonnen. In vergelijking met andere schrijvers, werk ik nogal langzaammaar alle gitaarlagen en drumpatronen heb ik zelf afgewerkt. Ik ben nogal strikt en wil niet dat derden buiten de band het horen vooraleer alles is afgewerkt. De rest van de band haat dat wel een beetje. Toen de voorganger uitkwam, begon ik allerlei ideeën op te schrijven. Ik werk een beetje zoals de antieke schrijvers uit het oude Romeinse rijk. Je schrijft iets en bergt het dan op. Later lees je het en kijkt of het nog klopt. Dat is hetzelfde als bij muziek. Je denkt dat je het perfecte nummer geschreven hebt. Als je er dan de volgende dag naar luistert, lijkt het dan nergens op. Dan denk je wel eens wat heb ik in hemelsnaam geschreven vorige nacht. Het draait dan hoofdzakelijk om herschrijven en alles terug herbekijken. Dan komt zanger Enrico Di Lorenzo en doet zijn ding. Als het hem niet ligt of het klinkt niet goed, wordt de structuur helemaal aangepast. Dit is al het vierde album dat we zo werken. We zijn dus al wat geoefend.

Volgens de biografie deed jij al het schrijfwerk en vielen de anderen dan in. Heeft de rest van de band ook inbreng in het proces. Nu lijkt het alsof jij wat het monopolie ervan hebt?
Een beetje maar het klinkt zo wel wat overdreven. De feedback van de rest van de band is heel belangrijk. Zo weet ik onmiddellijk of het hun ligt of niet. Enkel al door het bekijken van reacties als ze het horen, weet ik het al. Ik ben geen drummer maar heb wel al de drumpatronen geschreven. Dan komt onze drummer Giulio Galati en soms zegt hij wel eens dat mijn patronen door geen enkel mens kunnen gespeeld worden. Hij verandert er dan van alles tot alles natuurlijk klinkt. Ook de zang wordt geregeld nog aangepast. Elk bandlid heeft zijn rol tijdens het componeren en het herwerken. Als we dan eindelijk de studio ingaan, weten we al hoe het album gaat klinken. In onze muziek is niet echt veel ruimte voor improvisatie maar ik zeker geen dictator hoor. Ik schrijf de basis en de rest vult aan. Misschien dat ik wel een beetje dictator ben in de trend van ik weet hoe het moet en hoe het goed moet klinken. Iedereen heeft een andere smaak. Dat is ook zo in de band. Ik hou enorm van atmosferische muziek. Bassist Stefano Franceschini die ook in Aborted speelt heeft het liever meer natuurlijk. Het is een beetje zoeken tot alles werkt.

De zangstijl van Enrico Di Lorenzo is een brute grunt. Het is nogal moeilijk om de toch wel poëtische en intellectuele teksten te verstaan. Wordt er iets gedaan bij de release in het kader van een speciaal blad met de teksten.
Ik denk van wel. Ik vind het zalig dat mensen beseffen welke tijd en moeite er in onze teksten wordt gestoken. Enrico is de beste zanger waar ik ooit met samengewerkt heb. Hij laat het beter klinken als wat ik hoopte. We hebben fans die er heel diep op ingaan. De vraag wat sommige onderwerpen betekenen, komt heel vaak terug. Het flatteert me zelfs dat ze er zo in geïnteresseerd zijn. Elk nummer gaat in het albumboekje staan samen met een beetje uitleg. Het is 2019 en ik voel me verplicht om iets te schrijven dat eens niet handelt over het gebruikelijke afslachten, gore en antichristelijke. Er zijn al zoveel bands die dat gebruiken. We willen bewust iets anders brengen.

Jij bent Italiaan. Schrijf je eerst alles in het Italiaans om dan te vertalen naar het Engels?
Neen. Engels is een taal die je verplicht om rechtstreeks op te schrijven zonder veel omwegen. Heel wat boeken die ik lees en films die ik bekijk zijn ook in het Engels. Mijn voornaamste inspiratie is de band Pig Destroyer. Als je hun teksten leest, waan je jezelf in de Amerikaanse literatuur. Ze schrijven nogal gewelddadig maar op een poëtische manier. Zonder rechtstreeks te schrijven dat het over mensen in stukken hakken gaat. ‘Cheerleader Corpses’ is zo een typerend nummer van hun. Het klinkt zo goed. Ik heb me echt in hun teksten verdiept. Dat was een vorm van inspiratie die ik opgedaan heb.

Volgens de biografie liet je je vooral inspireren door artistieke films van John Carpenter, Werner Herzog, David Cronenberg en David Lynch. Heb je een bachelor of master in geschiedenis of cultuur?
Neen hoor. Mijn bachelor is economie. Bij mij draait het vooral rond interesse. Wat je door de jaren gelezen of gezien hebt. Ik ben een echte cinefiel. Noem me gerust een nerd. Ik zoek dan de regisseur op en zoek er geheimen en codes achter. Zowel van pas verschenen films als van films die soms al een eeuw oud zijn. Dat is het geheim van ons album. Overigens er is ook nog literatuur en filosofie die me geïnspireerd hebben. Dat is de ideale verwijzing naar extreme muziek. Die biedt zoveel ruimte om te experimenteren. Wat is er beter dan extreme metal om die verhalen te vertellen.

De verschenen single ‘The Embalmer’ heeft een fantastische video van de hand van Olivier de Sagazan. Zijn werk ‘Transfiguration’ is echte kunst. Hoe kwamen jullie bij hem terecht?
Het is eigenlijk onze manager die al jaren fan van hem is. Hij vond het raar dat Olivier nog nooit iets gedaan had met een extreme metalband. Toen we tekenden bij Century Media, wisten we dat we met onze eerste video er helemaal voor moesten gaan. Noem het maar onze intrede in eerste klasse. Mensen moesten het blijven herinneren. Je hebt bands als Cannibal Corpse of Obituary. Die zijn al zo bekend dat ze gelijk wat kunnen uitbrengen als video. Fans gaan er altijd naar kijken. Zij hoeven zichzelf niet meer te bewijzen. Wij wel en het moest iets memorabel worden. Mensen reageren van die zijn bij Century Media. Die band gaan we eens opzoeken. Dus moest het iets sterks worden.

We hebben dan een mail gestuurd naar Olivier. Het was te gek toen hij deze beantwoordde. We hebben zijn kortfilm ‘Transfiguration’ dan grondig bestudeerd en een soort script uitgeschreven. Daar hebben we maanden over gedaan. Het was nogal gewelddadig. Vooral in het begin als dat vrouwenlichaam wordt opengesneden. Voor de veiligheid hebben we de eerste shots opgestuurd naar Century Media met de vraag of we niet in de problemen zouden geraken. Hadden ze gezegd: jongens, dat is er ver over en kan echt niet door de beugel. Dan stopte het project voor ons. Ze reageerden evenwel erg enthousiast dus ging het door.

We gingen eerst bij Olivier in zijn studio. Hij kende niets van extreme metal en was bang dat zijn kunst zou gebruikt worden voor iets waar hij helemaal niet van hield. Hij vroeg wat de bedoeling was en of onze muziek een boodschap had. Hij wilde echt aanvoelen wat hij moest doen. Hij kwam dan naar Rome. Daar zaten we dagen samen. Hij was echt wel geïnteresseerd en stelde enorm veel vragen. Hij wilde weten waarom onze zanger zo zong. De interactie met hem was echt wel goed. Hij kende niets van ons maar leerde de inhoud kennen van elk nummer op het album. Toen de opnames eindelijk achter de rug waren, was het resultaat helemaal zoals ik het voor ogen had. Ik wilde niet de zoveelste videoclip opnemen waar je enkel een band ziet spelen. Iedereen doet zoiets. Wie onze video al gezien heeft, was laaiend enthousiast. Heel wat mensen kenden Olivier De Sagazan al en vroegen zich af wanneer hij eens ging samenwerken met een metalband. De video zelf gaat over kijken naar het leven als je de controle niet meer hebt. Op een gegeven ogenblik trekt onze zanger in de video een masker uit zijn gezicht. Dat is de finale oplossing om terug je vrijheid te herwinnen. In de video zelf staan we er eerder bij als meubilair. Alle eer gaat vooral naar Olivier, de filmploeg en de actrice die je ziet.

Dan is er ook nog eens het kunstwerk van de Russische illustrator Vladimir Chebanov op het album. Het is zowel aantrekkelijk als afstotend tegelijkertijd.
Ik hou enorm van zijn stijl. Als je met iemand als Vladimir werkt, moet je hem wel goede instructies geven. De communicatie was niet altijd zo duidelijk. Hij heeft wat zijn eigen manier van denken en van werken. Je hebt een Eliran Kantor die heel wat metal albums gedaan heeft. Enkele van de leukste hoezen die er zijn gemaakt, zijn van zijn hand. Vladimir werkt ook zo gedetailleerd maar wat zijn grote passie is, is iets te scheppen dat vooraan staat en alle aandacht trekt. Dat centrale subject. Het doet wat denken aan het werk Fireside Angel van Max Ernst. De grootte van het figuur is bepalend in het landschap. Je krijgt datzelfde gevoel gelijk je aan de voet van een gigantisch gebouw staat. Dat wilden wij bereiken en Vladimir heeft dat perfect gedaan.

Op het digipack en de vinyl versie, zullen er nog twee bonustracks staan. Een cover van Machine Heads ‘Blood Of The Zodiac’ en Mayhem’s ‘Cursed In Eternity’. Dat zijn twee nummers die toch niet echt voor de hand liggen.
Ik heb voor Mayhem gekozen omdat ik hun album ‘De Mysteriis Dom Sathanas’ zoveel beluisterd heb. We hebben enkele jaren terug getoerd in de Verenigde Staten. Toen we ’s nachts van de ene naar de andere stad reden, waren dat eindeloze wegen. Het is wel alsof je België driemaal na elkaar doorkruist. Ik luisterde elke nacht naar dat album. Het nummer dat ik gekozen heb, is niet de bekendste maar het bevat al een grote referentie naar wat later de tweede golf van black metal werd. De invloed van die muziek hoor je niet echt in onze nummers maar het is er wel.

Ook Machine Head werd uitgekozen omdat de eerste twee albums zo een belangrijke rol speelden in de jaren negentig. Dat was ook de tijd waarop ik naar metal begon te luisteren. En misschien ook wel een beetje om mensen boos te maken (lacht). Ik wil niet echt uitweiden over Rob Flynn en zijn karakter, zijn Instagram posts en het beledigen van anderen. Wat het leuke is aan die covers, is dat we er een eigen draai aan kunnen geven. Er bestaan zoveel goede covers,je moet er juist je eigen draai aan geven. Luister maar eens naar Brutal Truth. Op hun tweede album ‘Need To Control’ staat het nummer ‘Media Blitz’. De originele versie is van de punkband The Germs. Brutal Truth heeft er zo een mooie en eigen draai aan gegeven. Zo moet je een cover maken. Je eigen inbreng erin steken. Het is ook een teken hoe graag je fan band van een band. Dat is een belangrijke boodschap.

Jullie hebben voor dit album getekend bij Century Media. Een groot label waarbij jullie een beetje uit de underground stappen. Voel je dat het anders werken is?
Ik zou liegen als ik dat zou ontkennen. Alleen al de gedachte dat je bij zo een groot label een album uitbrengt, veroorzaakt iets van druk. Het was een enorm grote sprong voor ons. Die mensen hebben een heel professionele manier van werken. Er staat ook een heel team voor je klaar. Je mag niet denken dat tekenen bij Century Media ervoor zorgt dat er in elke backstage ruimte ineens veel eten, drinken en bloemen voor je klaarstaan. Er is ook een keerzijde van de medaille. Er wordt verwacht dat je veel harder werkt. Dat betekent ook meer spelen. We zijn nu al bezig onze toer voor volgend jaar te plannen. Ze verwachten dat je veel moeite ervoor doet, maar het is een leuke druk. Het wordt een grotere uitdaging. Noem het maar een soort van gezonde stress.

Je ben een Romein. Ik heb die stad al bezocht en het is nog steeds een van mijn favoriete plaatsen. Je hebt er natuurlijk al die bekende plaatsen. Zijn er ook plaatsen die jij mensen zou aanraden te bezoeken en die niet bekend zijn bij de toeristen?
Ja hoor. Ik heb heel wat vrienden die langskomen voor een weekend en mij daar om vragen. Ik heb het geluk dat ik vlak bij de Via Appia woon. Dat is de oudste weg van Europa en wordt nog steeds gebruikt. Hij leidt helemaal tot in het onderste van de laars van Italië. Langs die weg liggen ook de catacomben. Het is ongelofelijk wat je daar allemaal ziet. De begraafplaatsen van de Christenen toen die nog vervolgd werden in het Romeinse rijk liggen daar ook. Je zou niet geloven wat je ziet. Al die oude Griekse en Romeinse kunst onder de grond. Je mag het alleen bezoeken met een gids want je het vormt een groot labyrint. Al die symboliek van het christendom is fantastisch om te ontdekken. Mijn vrouw klaagt soms wel eens dat mijn favoriete monumenten begraafplaatsen zijn maar we spreken hier over tweeduizend jaar beschaving die je nog steeds sprakeloos achterlaten. Je hebt ook nog eens die oude pallazo’s waar de edelen woonden. De meeste zijn omgevormd tot musea. Palazzo Barberini is een van de mooiste. Je loopt er de hoek om en staat ineens voor een schilderij van Caravaggio. De stukken van kunst die je daar tegenkomt zijn niet te geloven maar hier in Rome beschouwen we dat allemaal als normaal. Op dat gebied zijn we hier echt wel verwend. En na al die jaren ben ik een heel goede gids geworden.

Op zaterdag twee november 2019 spelen jullie de eerste show op de Master Of Grind Tour in St.-Niklaas, België. Met jullie muziek dienen jullie zich toch echt volledig te concentreren op het podium in plaats van wild rond te springen. Vergt het veel voorbereiding om op toer te gaan?
We bereiden ons heel grondig voor. Met het nieuwe album hebben we heel wat nieuwe nummers die we kunnen spelen. Onze vorige setlist is ondertussen al twee jaar oud. Veel oefenen en goed voorbereiden is de boodschap. We spelen nogal snel en chaotisch. Een bluesband kan dronken op het podium staan en de show van hun leven spelen. Zo werkt het niet bij ons. We spelen telkens een set van dertig tot veertig minuten lang. Dat kan je gerust vergelijken met een intensieve sportprestatie. In vorm blijven is de boodschap. Het is pas na vijf dagen dat de routine er is. Je speelt dan met wat meer ervaring en dan wordt het meer genieten op het podium. De eerste dagen is het altijd nog wat zoeken maar dat voldoende repeteren, brengt wel op. Er kan altijd wel eens een monitor haperen of microfoon uitvallen. Op die situaties zijn we voorbereid. Eigenlijk staan we op een punt dat er al op ons moet geschoten worden om ons tegen te houden, maar we kunnen live spelen buiten Italië en zelfs op andere continenten. Daar doen we het vooral voor. Ondertussen zijn er wel al wat festivals en datums voor volgend jaar besproken, edoch daar kan ik nog niets over zeggen. Ik ben Italiaan en dus nogal bijgelovig. Nog eventjes geduld dus.