Hansi: Voor het nieuwe album vonden we de titel ‘III’ eigenlijk allebei perfect! Het staat goed op de hoes, de titel staat niet in de weg van het prachtige artwork, netjes weggewerkt onder het bandlogo. De eerste is één, en de tweede zien we ook gewoon als nummer twee. Op een gegeven moment hebben we dat veranderd, ik weet niet eens meer waarom, misschien omdat het album zo gedomineerd wordt door The Dark Tower. Maar ik vind het uitstekend zo. Ik ben weg van de Led Zeppelin albums één tot en met vier dus dat is ook een reden, het past ook gewoon. Het is net als toen Jon me Demons & Wizards voorstelde als bandnaam. Soms hoef je niet te overleggen, en een punt te maken over iets wat in een seconde zo klaar als een klontje is.

Jon: De titel is ook een statement denk ik. Mensen zullen misschien iets hebben van oh dat is lomp. Prima, maar luister dan wel het album. “the proof is in the pudding” zeggen wij, luister naar de nummers want daar gaat het om. Ieder nummer op dit album heeft een uniek en sterk karakter. Dat is wat een album is, het gaat om de nummers die erop staan en niet om de titel of wat dan ook. We zouden een compleet leeg vlak met het bandlogo en de titel ‘III’ erop uit kunnen brengen en het was nog steeds een te gekke plaat geweest. Het gaat om de muziek en die gaan de mensen snel kunnen beluisteren.

Op het artwork zie je een tekst in het latijn, vertaald als “laat alle hoop varen wie hier binnen treedt”. Het artwork is verbonden aan het eerste nummer ‘Diabolic’, wat eigenlijk een opvolger van ‘Heaven Denies’ van ons eerste album.

Hansi: Klopt! Wanneer je de videoclip ziet zal de link tussen de nummers duidelijker worden. Maar als ik het kort samenvat en alle inspiraties erbuiten laat, we waren op zoek naar een nummer wat een goede impact zou maken als opener. Het is de laatste die Jon heeft geschreven. Hij stuurde het naar me op met de titel, en ik had direct zoiets van hiermee moeten we de richting van ‘Heaven Denies’ op. Dus ik begon weer te spelen met oude ideeën die ik voor dit nummer had. Toen kwam ik het oeroede gedicht Paradise Lost weer tegen, waarin verteld wordt wat er gebeurt na de val van Lucifer. Het was daarmee niet afgelopen. In ‘Diabolic’ vertellen we over de val van zijn twee metgezellen, Satan en Beëlzebub. Met hun aankomst breekt er een grote oorlog uit tussen de engelen. Net als Lucifer twijfelen Satan en Beëlzebub aan hoe het in de hemel gaat, het is een vorm van tirannie. Wanneer ze dit openlijk gaan betwijfelen worden ze verbannen. Dat is het verhaal van het nummer, op het artwork zie je Satan en Beëlzebub die aankomen bij het laatste bastion van Lucifer. De aartsengelen worden daar afgebeeld, en in de videoclip spelen wij ze. Dus dat maakt de cirkel compleet.

Jon: Mijn doel was ook om een paar nummers te schrijven die onze eigen stijl meer vermengen met die van classic rock. We hebben dat gedaan met ‘Children Of Cain’ en ‘Timeless Spirit’. Die laatste is het directe resultaat van een maand lang rondwandelen in Arizona. De bergen en woestijnen, een fantastische reis en een goede oefening in eenzaamheid ook. Daar kwam uiteindelijk hele toffe muziek uit voort, en ‘Timeless Spirit’ is daar een voorbeeld van. De tekst kan op heel veel manieren geïnterpreteerd worden, en dat laat ik echt aan de fans over wat ze eruit halen. Muzikaal wat het echt de bedoeling om een soort “Pink Floyd meets Black Sabbath meets Deep Purple” ding te maken. Het einde noemen we het “Hotel California deel” waar we die gitaarharmonieën in verwerkt hebben, dat was echt tof om te maken. Ook met onze technici Jake en Jim, de oldschool man en de jonge gozer die er samen nog meer dynamiek in brachten. De chemie die op dat moment tussen ons drieën in de studio heerste was fantastisch. Het nummer heeft alle elementen van de grote classic rock en heavy rock klassiekers. Wat Hansi in dat nummer doet, zeker in de backing vocals, is zo ontzettend gaaf.

Hansi: Met ‘Midas Disease’ gaan we lekker touren op de ‘Highway To Hell’, dat nummer was een hele trip in elke betekenis van het woord. Dat was volgens mij het laatste nummer wat Jon naar me toe had gestuurd. Fragmenten ervan had hij al een tijd geleden geschreven, en toen ik eraan begon te werken was het zeker nog geen afgebakend muziekstuk. De vibe is overduidelijk!

Jon: Die gaat terug naar de tijd van de Iced Earth ‘Incorruptible’ cyclus. Het is natuurlijk compleet Ac/Dc, maar het heeft gewoon een vet gevoel. Toen ik een eerste versie naar Hansi stuurde vond hij het gaaf, dus besloot ik er nog wat omheen te schrijven. Was dat net voor ‘Diabolic’?

Hansi: Rond dezelfde tijd geloof ik! Toen je me dat pakket met fragmenten stuurde en ik daar de vocals overheen schreef en dat terugstuurde. Toen wist je dus wat ik van plan was tot het pre-refrein, en toen schreef je het refrein en een paar van de lead gitaar delen erna toen ik al op mijn vlucht naar de VS zat. Dus dat was de laatste met ‘Diabolic’. Welke nou eerst was, geen idee eigenlijk, maar aan het eind van het opnameproces heb ik aan beide nummers tegelijk gewerkt. Toen ik de muziek kreeg, kwamen bij mij als zanger natuurlijk Bon Scott en Brian Johnson op, maar ik luister niet zoveel naar Ac/Dc. Ik heb mijn ideeën over hoe ze zingen en klinken, en dat probeerde ik direct op dat nummer te projecteren, want de muziek sprak overduidelijk die taal. Dus ik volgde die route en stuurde het terug naar Jon, en hij vond het wel wat! Het heeft zo’n straatgevecht modus zo. Ik heb mijn stembanden tot het uiterste moeten persen om die Ac/Dc stijl te benaderen, juist voor mij omdat ik het puur op gehoor doe en het niet mijn natuurlijke stijl is. Ook betreft de tekst, ik kreeg direct zo’n beeld voor me van een tv predikant die je alles weet te verkopen. Ik ben op de een of andere manier gefascineerd door dat soort mensen omdat ze werkelijk overal mee weg lijken te komen. Wat ze ook vertellen, mensen slikken het als zoete koek. Dat was mijn benadering bij het tekstuele gedeelte van dit nummer, en dat wordt versterkt door de manier van zingen. Ik heb deze tot het laatste bewaard, omdat dit nummer wel echt zwaar is voor mijn stem. Ik heb inmiddels wel genoeg ervaring om mijn stem niet te slopen, maar hij kan wel tijdelijk wat overbelast zijn dus ik moet daarna wel voorzichtig zijn.

Jon: We waren ook bij het eind van de opnames en we hebben deze tot het laatst bewaard. Hij deed hier echt van “raaaawr” (waarbij Jon een kwade kat lijkt te imiteren), echt een lekker rasperig nummer!