Eerst en vooral gefeliciteerd met het nieuwe album ‘Procession Of Ghosts’ want dat is in mijn ogen veel meer episch en hymne-achtig dan vorige albums, of zie ik dat verkeerd?
Dat is waar. Dit is ook mijn mening over het album. We hebben echt de nadruk gelegd op songs die episch zijn, melodieus. We proberen altijd een stap vooruit te zetten in vergelijking met vorige albums die we uitgebracht hebben. Het is meer gelaagd, melodieuzer en in bepaald opzicht ook catchier. De songs blijven echt hangen en zijn pakkend. Dat hebben we altijd wel nagestreefd op onze albums, maar ik denk dat we daar nu nog beter in geslaagd zijn en ik ben blij dat je het goed vindt.

Jij bent de voornaamste songschrijver van dit album?
Ja, sinds het album ‘Worship The Grave’, dat was het album voor ‘Ascension Gate’, ben ik de voornaamste songschrijver. Ik ben verantwoordelijk voor alle muziek en teksten op dit album.

Dat is interessant, want het viel me op dat de teksten erg tot de verbeelding spreken en zelfs poëtisch te noemen zijn. Dat is opmerkelijk voor een death metal band…
We houden ervan om onze teksten altijd open te houden voor ieders interpretatie. Bij een band als Cannibal Corpse bijvoorbeeld, is het duidelijk waarover ze het hebben als ze een song schrijven, Wij houden het liever open en een beetje vaag. Wij gebruiken metaforische structuren in de teksten, zodat iedereen vrij is om zelf te interpreteren. Er is geen vastomlijnde betekenis, er kan altijd iets anders achter verborgen zitten.

Nochtans lijkt het mij dat de teksten soms met elkaar verbonden zijn. Is er voor jou dan niet, diep in je hart, een bepaald thema waarover het gaat?
Het is geen concept in de ware zin van het woord, maar gewoonlijk wanneer ik de teksten schrijf, dan heb ik al het artwork of delen ervan en samen met de muziek geeft dit me dan inspiratie om met een passende tekst te komen. We schrijven ook wel eens een tekst over de dood, maar we proberen dat keurslijf toch wel te ontstijgen. We houden niet echt van die typische manier van teksten schrijven in death metal. Dus proberen we toch wat dieper te gaan.

Dat lijkt me ook beter te passen met de evolutie van de muziek, nu alles wat meer episch wordt…
Inderdaad, want we hebben enige nieuwe elementen wat muziek betreft op dit album. Voor het eerst werken met atmosferische stukken en een bepaalde sfeer scheppen in de muziek. Er zijn keyboards gebruikt in de achtergrond, ze zijn soms amper merkbaar, maar het geeft de muziek wel een zweverige tint. Het is de eerste keer dat we keyboards gebruikt hebben en dat bepaalt voor een groot deel de sound van dit album. Ook in het gitaarwerk zijn we meer opgeschoven naar melodieuze death metal. Wat ook nieuw is, is dat we gewerkt hebben met Jens Bogren en Linus Corneliusson in de Fascination Street Studio. Zij waren verantwoordelijk voor de mix en de mastering van het album. We hebben de opnamen eerst zelf gedaan in verschillende studio’s, maar dan gaven we het aan hen voor de afwerking en we zijn heel tevreden met het resultaat. Door deze samenwerking kwamen we tot iets nieuws dat we nog nooit eerder bereikt hadden. Het geluid van vorige albums was ook erg goed, maar Jens en zijn kompaan leverden zulk goed werk dat we echt verbluft waren toen we de eerste resultaten hoorden van wat hij van plan was te doen. Het totaalgeluid van dit album is echt fantastisch!

Hoe ben je met hem in contact gekomen, want hij is erg bekend en druk bezig?
Ik was daar een beetje verbaasd over hoe gemakkelijk dat ging. We hebben hem simpelweg een email gestuurd en hij antwoordde dat hij bereid was om dit te doen. Hij had er ook de tijd voor en ik was daar heel verbaasd over, want Dawn Of Disease is geen grote band. Wij zijn niet Amon Amarth of Arch Enemy (grinnikt). Maar hij luisterde naar onze songs, de demoversies die we opgenomen hadden en zei dat hij ervan hield en ermee aan de slag wou. We waren erg onder de indruk dat we de gelegenheid kregen om met hem te werken.

Voor het artwork ging je ook in zee met een nieuwe artiest voor jullie…
Dat is waar. Voor ‘Worship The Grave’ en ‘Ascension Gate’ werkten we met Mark Cooper uit de VS. Hij heeft voortreffelijk werk geleverd voor onze twee vorige albums, maar voor dit album… er zijn zoveel nieuwe dingen op dit album dat we dachten om ook voor het artwork iemand nieuw te betrekken. We hebben een gast uit Polen gekozen die eerder ook al met Behemoth werkte. Zijn naam is Michal ‘Xaay’ Loranc. We hadden een fijne samenwerking. We gaven hem enkele tips en ook de teksten en muziek. Hij kwam met dit resultaat en ik vind dat het echt past bij de muziek en de teksten. Het is een beetje obscuur en je kan het ook op verschillende manier interpreteren. Het is helemaal anders dan ons vroeger artwork, maar ik hou er wel van.

Was je uiteindelijk door andere dingen geïnspireerd dan vroeger, want het gaat over de herfst en opgaan in de golven bijvoorbeeld…
De natuur is altijd een grote inspiratiebron geweest voor mij, maar het is niet gemakkelijk voor mij om exact uit te leggen wat me inspireert. Wanneer ik een album schrijf, dan zit ik in een soort flow, Vorig jaar in de zomer besloten we een album uit te brengen in de zomer van 2019. Op dat moment had ik één song geschreven en ik heb dit album – buiten die ene song dan – in een half jaar geschreven. Het is altijd een geconcentreerde werkflow. Ik heb zoveel ideeën en inspiratie, alles komt tezamen en komt er gewoon uit. Moeilijk om dit te beschrijven, een soort van flow ja.

Wat was dat eerste nummer?
Die song heb ik geschreven in de herfst van 2017 en het was ‘Autumn Days’. Dat is best grappig. We hadden het plan om het album uit te brengen in 2019, maar we wisten niet wanneer. Het kon ook gebeuren in de zomer of in de lente. We hebben met het label gesproken en die besloten het in de herfst uit te brengen, dus is die song heel toepasselijk. Ik reed op de fiets naar huis van het station en het was erg duister, grijs en regen. Die song past echt in een seizoen als dit. Het is ook één van de meer epische, melodieuze songs van het album.

Ook één van de langere songs, net als ‘May The Waves Take Me’ en ‘Where The Clouds Reach The Ground’…
Dat is ook iets wat ik als songschrijver geleerd heb door de jaren heen. Sommige nummers hebben tijd nodig om zich te ontwikkelen. Je kunt best een song schrijven van drie à vier minuten die compleet is, maar sommige songs hebben echt tijd nodig om een bepaalde sfeer op te bouwen of een melancholiek gevoel te creëren. Je kan het niet zomaar eindigen omdat je al vijf minuten hebt. Je moet echt wat verder gaan en de song zichzelf laten ontplooien. Bij elke song is dat anders, ik bepaal dat nooit op voorhand.

Dawn Of Disease gaat al een poosje mee en jullie treden ook geregeld op. Was je tevreden over de mogelijkheden om te touren na vorig album ‘Ascension Gate’?
De band heeft al een lange geschiedenis. Men startte in 2003, toen was er een break en nadien, in 2009 begonnen we opnieuw. Op dit moment heb ik het gevoel dat we ons in de richting begeven van wat we echt willen doen. Ik was niet gelukkig met de break tussen 2012 en 2016, vier jaar zonder een release, maar sindsdien gaat het vlotter. Nu hoop ik dat dit nieuwe album ons echt een stap verder zal brengen dan voorheen. Voor de twee vorige albums hebben we heel wat leuke shows gespeeld en nu zijn we in de gelegenheid om een korte tour te doen in november met Månegarm en Einherjer. We zijn erg blij dat we het nieuwe materiaal dan aan het publiek kunnen voorstellen en natuurlijk werken we ook aan meer shows in 2020. Ik hoop dat dit album ons een stap verder zal brengen, meer dan de andere albums

Het is een sterk package! Spelen jullie dikwijls met Viking bands?
Dat is een experiment als een ander. Wij staan altijd open om de baan op te gaan met eender welke bands. We hebben bijvoorbeeld ook al met Powerwolf gespeeld. Sommige van hun fans waren toch een beetje geschokt, want als een death metal band het podium opkomt oogt dat toch anders dan power metal. We brullen ook heel de tijd. Maar we kregen toch ook positieve reacties. We zijn open van geest. Ik denk dat dit nieuwe package toch eerder in eenzelfde lijn ligt. We zijn dan wel geen Viking metal band, maar death en black metal spreekt eenzelfde publiek aan denk ik. We zijn ook labelgenoten en het is een fantastische gelegenheid voor ons, omdat de tour aanvangt de dag na onze releaseparty.

Voor ‘Shrine’ hebben jullie een speciale videoclip opgenomen. Kan je iets meer vertellen over het maken van die video?
We hebben die video opgenomen in een oude kerk. We waren op zoek naar een plek om de video te maken en toen vonden we die oude kerk die niet meer in gebruik is. We mochten daar opnemen. Het is een andere video dan gewoonlijk. Er is geen speciale bandperformance, alleen onze zanger die zingt. We hebben de duistere atmosfeer van die kerk proberen te vangen, zodat het goed paste bij die song. De titel kan ook metaforisch beschouwd worden. In feite gaat de song over je eigen sterkte en kracht vinden. Je moet alleen in jezelf de sleutel vinden om toegang te verkrijgen tot je kennis, je kracht en wat er binnen in jezelf is. De meeste mensen zijn zich niet bewust van wat ze echt kunnen doen of bereiken. Die mensen moeten dan ontdekken dat er diep in henzelf een groot potentieel is om iets te bereiken en een beter persoon te worden.

Eén van mijn favorieten is ‘May The Waves Take Me’…
In een ander interview vond iemand dat een zelfmoordsong. Ook deze song moet metaforisch bekeken worden. Het is niet dat iemand daar staat en uiteindelijk sterft in de golven en alles is compleet. Moeilijk uit te leggen, maar ik probeer. We moeten altijd moeilijkheden onder ogen zien in ons leven, maar er is ook altijd een mogelijkheid om die problemen op te lossen. We moeten die moeilijkheden onder ogen zien, de golven tegemoet gaan en achteraf voel je je beter.

Wat zijn in feite jouw invloeden als gitarist?
Vooreerst even stellen dat ik geen supergitarist ben hoor. Ik speel goed genoeg om te componeren en in een band te spelen, maar een virtuoos ben ik zeker niet. Ik heb veel invloeden, maar de eerste die me te binnen schiet is Gary Moore. Daar ben ik altijd diep van onder de indruk geweest. Helaas heb ik hem nooit live gezien en is hij veel te vroeg gestorven. Dimebag Darrell heeft ook een grote invloed op me gehad. Helaas heb ik die ook nooit live gezien met Pantera, maar hij blijft een grote invloed uit mijn jeugd. Ik bewonder nog veel andere gitaristen, maar dat zijn toch de twee voornaamste invloeden. Verder luister ik naar allerlei soorten muziek, niet alleen metal, maar dat genre is toch favoriet.