Het vorige album ‘Venereal Dawn’ kwam uit in 2014. Hoe komt het dat dit zo lang geleden is?
Dat is op zich wel simpel te beantwoorden. De logistiek wordt steeds moeilijker, helaas. We zijn natuurlijk een band waarin iedereen bezig is met andere dingen en andere projecten. Ik heb ook mijn klassiek componist engagement en dat is het eerste probleem, verder hebben sommigen van ons nog jobs. Het tweede probleem is dat twee van ons in Zuid Duitsland zitten, de andere twee in Rotterdam en iemand woont in Noorwegen. Voor we sowieso iets kunnen doen, moet die afstand overbrugd worden, digitaal of fysiek. Dat in combinatie met het feit dat we het zo druk hebben, heeft geresulteerd in die zes jaren pauze. Elk album is nu eenmaal een grote onderneming waar we maandenlang mee bezig zijn. Dat was niet de bedoeling. De nieuwe songs zijn ook wel vrij kort nadat het vorige album was uitgebracht ontstaan, althans toch de rudimentaire versies ervan. Echter, onze baas en hoofdcomponist V. Santura had op zich al twee jaar nodig vooraleer hij enige demo’s kon opnemen. We wilden er ook niet een soloproject van Santura van maken, want dan kan je het beter helemaal niet doen. Er moet toch nog een beetje onderling contact zijn. Dus hebben we onze tijd genomen om alles samen door te nemen en onze bevinding is nu dit het dit wel waard was. Hopelijk is het publiek het daarmee eens.

Santura is dus duidelijk de leider, maar wat is uw bijdrage?
Ik doe het concept en de teksten. Ik hou me bezig met het artwork en zo. En omdat ik klassiek componist ben in het dagelijkse leven, is het zo dat ik de symfonische arrangementen en koorzang schrijf.

Hoe gaat Santura met jouw rol om?
Hij schrijft het overgrote deel van de muziek. Alles van de eerste demo tot de laatste noot die opgenomen wordt, is zijn ding. Vanuit die optiek is het duidelijk zijn band. En wij allemaal leveren heus wel onze bijdrage. Ik heb ook wel eens een nummer geschreven en lever de teksten. De drummer is nauw betrokken en de andere gitarist Asvargr is ook met één nummer komen aandraven. Maar wat composities betreft, is het heel duidelijk dat het van Santura komt. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik in deze band perse mijn ei moet leggen door heel veel nummers te schrijven. Dat doe ik dan in andere bands. In de context van deze band ben ik heel graag alleen maar zanger en tekstschrijver.

En waar gaan die teksten dan over?
(lacht) Dat is een heel korte vraag die een heel lang antwoord vereist. Het is zo dat ik volledige vrijheid heb voor mijn teksten. Waar die over gaan, dat beslis ik helemaal. Ze weten ook dat ik geen onzin ga leveren, in die zin is het echt een speeltuin voor mijn expressie. In mijn geest kan ik overal naartoe waar ik naartoe wil, mits het bij de muziek past natuurlijk. Het is altijd zo dat de muziek eerst geleverd wordt en daarna verzin ik een tekst en de zanglijnen. Ik probeer altijd iets anders te doen, maar bepaalde onderwerpen komen altijd terug. Dat betekent dat er altijd op een welbepaalde manier een universum sneuvelt. Het gaat ook over hoe onbelangrijk de mens in het grote geheel is. Hoe belangrijk iemand zich ook mag vinden, het doet er niet zoveel toe. Dat zijn onderwerpen die altijd in een of andere vorm terugkomen. Dus dat is een algemeen plaatje, dat zegt nog niet zo heel veel, maar het gaat wel altijd over kosmische toestanden, eerder dan dat het over emotionele toestanden gaat. Dat zit er ook wel in, maar eerder in de context van het grote verhaal. Het vorige album ging bijvoorbeeld over dat de aarde vernietigd werd door puur zonlicht, een vijand waartegen je je niet kunt verzetten. Het brengt emotionele kwesties met zich mee die ik interessant vind en op het einde van de plaat veranderden de restanten van de wereld in dusdanige wezens die dus alleen nog maar uit licht bestaan. Voor het nieuwe album was ik benieuwd hoe dat verhaal eigenlijk verder zou kunnen gaan, maar het leek toch een soort van eindpunt toen. Ik denk daar nog steeds over na, dat zijn mijn meest geïnspireerde momenten: ‘what if?’. Dus probeer ik me voor te stellen wat het is als je alleen maar uit lichtdeeltjes bestaat, als je door het universum je beweegt op de snelheid van het licht… en dan moet je een beetje de natuurkunde induiken. Niet dat ik dat veel verstand van heb, maar ik vind het gewoon bijzonder boeiend om daarover te lezen en de meest extreme ideeën over bijvoorbeeld de oerknal in beschouwing te nemen. Ik schrijf ook wel eens over demonen, maar dan toch altijd waarbij de wetenschap een dragende rol in speelt. Omdat ik natuurlijk geen wetenschapper ben, probeer ik het maar zo goed mogelijk te begrijpen en dan ontstaat in mijn hoofd een soort van canvas waarop ik mijn eigen visies kan schilderen. Ik pretendeer hierbij zeker geen exacte wetenschappen, maar het geeft wel een kijk op onze wereld en ons universum en op wat wij denken dat het is. Daar ben ik de laatste jaren ook steeds meer met bezig, omdat ik – zoals gezegd – het steeds fascinerender vind. Je kan het over allerlei mystiek, geloof en bijgeloof hebben, het occulte en allerlei occulte werelden die allemaal bijzonder boeiend zijn, maar… ik vind steeds meer dat, als je goed kijkt naar de wereld waarop we staan met onze beide voeten, echt goed kijkt hoe het allemaal samenhangt, hoe het ontstaan is, dat ik het eigenlijk veel boeiender vind om het te hebben over ongekende entiteiten dan over de werelden die we intussen wel kennen. Het is misschien een beetje nieuwe aanpak, althans binnen het metal gebeuren, maar het blijft wel een medium dat zich ontzettend goed leent tot escapisme. En ik vind mezelf ook een grote escapist (lacht).

In your mind you can always be free…
Ik vind het heel belangrijk, als ik me afvaag, wat is nu mijn rol? Als muzikant, als scheppend iemand? Ik vind het heel belangrijk dat wij als muzikant en artiest dingen aanbieden waarin de luisteraar zich kan verliezen. We proberen aan de luisteraars onze eigen innerlijke wereld te openbaren. Zo luister ik zelf ook naar muziek. Ik was mijn jeugd niet doorgekomen als er niet de muziek geweest was die mij deze uitgang bood. Wie je ook bent en waar je ook mee zit in je leven, je kan altijd ontsnappen doordat je in andere werelden duikt. Dat is nog steeds het geval en zo zien we onszelf ook. Het is onze taak als scheppend kunstenaar. Ik hoop dat de luisteraar er meer aan heeft om dit allemaal uit te puzzelen, eerder dan een oppervlakkig werkstuk af te leveren.

Als je zoveel reist in je geest, lijkt het me ook een uitdaging om fysiek deze aardbol te verkennen…
Daar heb je een punt. Dat is zeker waar. Het zijn juist de reizen geweest die mij de laatste jaren extra inspiratie gegeven hebben, want als je – zoals je zegt – met je fysieke lichaam in een landschap staat waar je bijna flauwvalt van indrukwekkendheid, hoe mooi en hoe groots het is, dat maakt het zoveel beter dan dat je er gewoon in je hoofd naartoe gaat, maar ja, dat kan niet altijd. Het is zo belangrijk dat als je niet in de mogelijkheid bent om te reizen, toch wel de innerlijke vrijheid hebt om te reizen in je hoofd. Ik ben kort na de vorige plaat, toen ‘Venereal Dawn’ in 2014 uitkwam, drie maanden naar Chili geweest en de Andes. Dat was een groots gebeuren voor mij. Er was één plek waar ik absoluut naartoe wou in Chili, het was een heel beroemd park in Chili. Maar ik wou het anders. Ik ben een jaar bezig geweest om die reis voor te bereiden en die ging van de woestijn in het noorden tot in het zuiden Antarctica. Ik was me aan het voorbereiden en je ziet dan dat park, maar daarnaast ligt ook nog een park… Zoveel interessante dingen, dus die reis werd steeds langer. Na drie maanden was gewoon de tijd en het geld op en moest ik weer terug, maar anders zou ik daar nog steeds rondlopen hoor. Het is echt fantastisch. Het is altijd zo mooi om in realiteit te ervaren wat de wetenschap je meegeeft. Met je eigen ogen zien en ervaren is de top!