Normaal gesproken zou ik er meteen in vliegen met vragen over jullie muziek, maar gezien de huidige situatie zou ik willen beginnen met de vraag: hoe gaat het?
Hoi Leon! Bedankt voor de vragen en een warme groet aan alle lezers. De huidige stand van zaken in Australië is heel anders dan in Europa en de Verenigde Staten. Ik woon in een grote staat genaamd Queensland, die vijf keer zo groot is als Groot-Brittannië. Sinds gisteren hebben we maar drie actieve Corona besmettingen onder onze bevolking. Sportscholen, cafés, restaurants en de meeste andere plaatsen zijn weer geopend. Wat geweldig is, want dat betekent dat de mensen die deze uitjes nu nodig hebben, kunnen stoppen met berichtjes sturen op facebook als ze zich vervelen! We hebben héél véél  geluk dat onze bevolking zo verspreid is. Maar we voelen nog steeds de pijn van onze vrienden overzee.

Hoe heeft de pandemie jou en de band beïnvloed?
Ik zou bijna zeggen helemaal niet, afgezien van mijn duidelijke gebrek aan routine! Ik heb de laatste zes jaar vanuit huis gewerkt. Veel van de bands waar ik video’s voor zou maken moesten worden uitgesteld, maar dat gaf me genoeg tijd om te werken aan de inhoud voor de release van ‘Rise Radiant’. De band functioneert heel goed ook al communiceren we vooral via instant messaging, het is iets wat we doen als vanwege de twee tot drie uur reistijd tussen de bandleden. Het uitstellen van de tour was hartverscheurend, maar de ontvangst van het album was totaal overweldigend. We hebben het gevoel dat we dichter bij ons publiek kunnen groeien door muziek uit te brengen die veel voor ons betekent.

Veel muzikanten gebruiken hun tijd in de lockdown om nieuw materiaal te schrijven, terwijl anderen de motivatie om nieuwe muziek te maken niet konden vinden. Hoe heeft de lockdown jullie creatieve sappen beïnvloed? Kunnen we eerder nieuwe muziek van jullie verwachten dan we normaal gesproken zouden doen?
‘Rise Radiant’ werd in januari afgerond, met een uitzonderlijke uitbarsting van creativiteit en tijdmanagement van Sam Vallen en Jens Bogren (Mixing & Mastering). We nemen nu graag een tweede adempauze. Sommige van de jongens hebben kinderen en hun tijd om te groeien als familie is extreem belangrijk. De tourpauze maakt het makkelijker om de delen van je leven te koesteren die je leert te missen wanneer je een tijd weg bent. Omdat ik constant video’s maak ben ik altijd creatief! Ik ben klaar met een videoclip voor de band Glass Ocean uit Sydney, die een jaar lang in productie was, en vier andere videoclips in de afgelopen twee maanden. Ik ben ook meer en meer in de muziekpraktijk aan het ploeteren om de gaten in mijn kennis proberen te dichten.

Genoeg over de pandemie, laten we het over jullie muziek hebben. Jullie hebben het fantastische nieuwe album ‘Rise Radiant’ uitgebracht, gefeliciteerd daarmee. Wat was het doel van dit album in vergelijking met jullie eerdere werken?
Dank je wel! Het doel was om een thema te creëren van doorzettingsvermogen en veerkracht in tijden van tegenspoed. Om op te staan en te overwinnen, ongeacht de omvang van de taak. In plaats van een concept te gebruiken, zoals we deden op onze vorige album ‘In Contact’, kozen we voor een stroom van verschillende nummers die hun eigen boodschap droegen, passend bij dat thema. We streven er allemaal naar om betere versies van onszelf te zijn in deze band, en dat doel is heel duidelijk elke keer als we ervoor kiezen om ons te laten inspireren door de kwaliteit van onze collega’s in plaats van jaloers te zijn op hun successen, of kritisch te zijn over mislukkingen.

Eén van de singles die jullie hebben uitgebracht was ‘Slow Violence’, één van mijn favorieten op het album. Ik heb nog nooit gehoord van de term ‘Slow Violence’, kan je uitleggen wat het betekent en waar het liedje over gaat?
Jim heeft zeker de autoriteit op het gebied van de verschillende lyrische thema’s. En het snelle beetje trivia dat ik daaraan kan toevoegen (en dat misschien nog niet is besproken) is de ontdekking van deze woorden in de context van de TV Sci-Fi serie ‘Travellers’. Een personage beschrijft de bevolking die honger lijdt als een soort ‘langzaam geweld’. Een van Jim’s vaardigheden als verhalenverteller en tekstschrijver is om zoiets te nemen en uit te breiden tot iets waar hij zich gepassioneerd bij voelt. In dit geval bespreekt hij zijn frustratie met een bepaald soort geïnstitutionaliseerde hypocrisie, het gaat niet noodzakelijkerwijs over religie, hoewel dat er op een eerste blik wel uit te halen valt. Ik denk dat ons publiek de gedachte waardeert dat Jim genoeg aan het schrijven is om te weten dat er meer aan de hand is dan alleen maar boos zijn op de dingen!

Wat was de inspiratie voor de titel van het album, ‘Rise Radiant’?
Dit was een geniaal idee van Dale Prinsse! Wat een manier om je bij een band te voegen toch? Ga naar binnen met je mooie gemberbaard en gooi zo de titel van het album op tafel. Het was niet helemaal zo episch, maar die woorden vormen het hoogtepunt van de reis die we elke keer weer maken als we ervoor kiezen om een taak aan te pakken met alles dat we hebben.

De grootste verrassing van het album zijn wat mij betreft de bonustracks. De covers van Split Enz. (‘Message To My Girl’) en Peter Gabriel’s ‘Don’t Give Up’ zijn niet bepaald de nummers die ik me bij jullie zou voorstellen. Persoonlijk vind ik beide nummer te gek, dus ik ben erg blij met deze keuzes. Wat heeft je doen besluiten om enkele covers op het album te zetten, en waarom deze nummers?
Dat was iets waar Sam, Jim en Josh vorig jaar tijdens onze tournee in Amerika uitgebreid over hebben gesproken. Persoonlijk ben ik met geen van die nummers opgegroeid. Ik ben de enige muzikant in mijn directe familie en heb een meer plattelandsachtergrond, ik was niet zo bekend met die nummers als de andere jongens. Dus mijn antwoord zou wat speculatief zijn. Dat gezegd hebbende, ik heb alleen deze versies van de nummers beluisterd sinds ze zijn opgenomen, omdat ik altijd al van Sam’s arrangementen heb gehouden!

Lynsey Ward (Exploring Birdsong) is te gast op het album en verzorgt de zangpartijen van Kate Bush op ‘Don’t Give Up’. Hoe heb je haar op het album gekregen?
Dit was een eenvoudig en unaniem, ‘ja alsjeblieft’ zodra haar naam werd genoemd. We hebben allemaal Exploring Birdsong gehoord en je kunt Lynsey’s controle en talent met haar instrument niet ontkennen. Er waren maar een paar e-mails nodig om het voor elkaar te krijgen!

We moeten het hebben over de geweldige cover van het album, die is absoluut prachtig. Wat is de gedachte hierachter?
Het oorspronkelijke idee erachter werd beïnvloed door de uitdrukking ‘national park ephemera’. Zoals de Amerikaanse parkposters van vroeger. We wilden een stoïcijns maar fragiel schepsel aan de voet van een volgende grote stap. De kunstenaar Chris Mangos maakt deel uit van onze Caligula’s Horse familie, hij heeft veel van onze merchandise designs gedaan, evenals de albumhoes en het artwork voor ‘Bloom’. Hij is in staat om onze schaarse ideeën te vertalen in een samenhangend en bedwelmend verfijnd kunstwerk dat ik nog maar een paar dagen geleden met trots in mijn handen hield in de vorm van de LP hoes.

Twee jaar geleden verliet Dave Couper de band en stapte Dale Prinsse in. Wat een voordeel is het dat Dale al jaren verbonden is met de band?
Dale is als een broer voor mij. Ik aarzel om de term te gebruiken vanwege de cliché, maar we hebben veel vergelijkbare waarden en kunnen elkaar heel goed lezen. Hij is onze social media overlord, inspiratieprins en ook een ongelofelijk goede academicus. Dale is met ons op tournee geweest en heeft meer tijd in de studio doorgebracht met Sam dan met Josh of mijzelf.

Volgend jaar bestaat de band tien jaar. Terugkijkend op de reis die jullie hebben gemaakt van ‘Moments From Ephemeral City’ naar het nieuwe ‘Rise Radiant’, hoe ben je als persoon en als band gegroeid?
Ik was een grote fan van ‘Moments From Ephemeral City’ en ‘The Tide, The Thief & River’s End’. Ik had destijds een vriendin die me meenam naar een zeer vroege Caligula’s Horse show in een kleine ruimte, net naast de Brisbane River. Ik liep naar binnen en liet mijn gezicht eraf blazen door Sam’s gitaarspel. Ik moet die albums wel honderd keer hebben beluisterd in de trein naar de universiteit, en ik weet zeker dat ik nog video’s op mijn harde schijf heb staan van mijn pogingen om enkele van Sam’s solo’s te spelen. Ik heb deze band gedurende vele jaren door een lens zien evolueren, en als lid van de groep ben ik er nu van overtuigd dat we het beste zijn wat we kunnen zijn, en ook het meest oprechte in onze bedoelingen om de lat steeds hoger te leggen.

Bedankt dat je de tijd hebt genomen om mijn vragen te beantwoorden, is er iets wat je tegen onze lezers wilt zeggen?
Heel graag gedaan! Bedankt iedereen die ons volgt! We kunnen echt niet wachten om jullie deze liedjes te laten horen en we vinden het geweldig om van jullie te horen, jullie covers te zien en jullie reactievideo’s te bekijken! Take care!