Hallo Ali. Leuk om je te horen. Waar zit je ergens?
Ik woon ondertussen al een jaar in Reading. Dat ligt ergens ten westen van Londen. De rest van de band woont nog in Glasgow. Het is mijn werk dat me naar hier bracht, en ook iemand van de band moest zich opofferen om die vervelende zaken gesprekken in de hoofdstad te doen Dat werd ik dus. Maar jij komt uit België. Man, wat hou ik van dat land. Vooral van de Westmalle tripel. Het beste bier ter wereld.

Dankjewel! Dit interview gaat natuurlijk over het nieuwe album ‘Fracture’. Volgens jullie is dat het sterkste en meest opwindende Bleed From Within album ooit gemaakt.
Hm, ik denk dat het ondertussen al wat cliché klinkt voor een band om te zeggen dat het nieuwste album altijd hun best is. Maar ik overdrijf niet als ik zeg dat dit ons meest volwassen en eerlijkste album is. Er is heel wat melodie te horen in Scott Kennedy ’s zangstijl. Er zijn nieuwe melodieën waar we met geëxperimenteerd hebben. Er staat ook heel wat cleane zang op. Op de vorige albums kwamen we soms nogal negatief over. Nu is dat al iets beter. Niet dat het ineens zo opfleurend klinkt maar er zijn toch al wat meer positieve aspecten in vervat.

Toch deden jullie ook de uitspraak dat jullie zijn veranderd als band en dat de angst en twijfel die er jaren lang heerste, eindelijk weg is. Waren er dan zo grote problemen?
Het belangrijkste was dat we vijf jaar in een hiaat leefden. We waren een slachtoffer van de muziekindustrie en al die verdomde slangen erin. Er kwamen schulden en we moesten onszelf herpakken. We verloren een gitarist die ook een belangrijk schrijver was. We kwamen dan terug en het ging alweer iets beter tussen ons en de muziekindustrie. We hadden dan al die negatieve zaken omgezet in positieve kracht en het begon terug te lukken. Het gevoel om terug een band te zijn was heel inspirerend. Ook voor nieuw materiaal. Luister maar naar de single ‘The End of All We Know’. Het gaat over de verandering die we als band ondergingen. Maar je kan het ook beschouwen als de verandering die de wereld ondergaan heeft met het virus. Bij ons markeerde het de shit van het verleden en de start van het goede. Daarom start het album ook met dat nummer. Het is zo sterk dat iedereen het al kent.

De zangstukken zijn zoals op elk album terug fantastisch. Maar deze keer is er meer tijd voor heldere zangpartijen. Jullie jongste lid Steven Jones die er in 2017 bij kwam als gitarist deed er een groot deel van.
Grappig want toen hij destijds werd aangenomen, zochten we dat zelfs niet in hem. We wilden enkel een gitaarspeler. Toen hij er net bij was, deed hij wat achtergrondzang op ‘Era’. Het klonk uitstekend en hij werkte goed samen met zanger Scott tijdens de opnames. Hij had goede ideeën en iedereen had zoiets van wow, hij kan echt zingen. Op ‘Fracture’ zingt hij meer samen met Scott en dat tilde het niveau toch echt wel naar boven. Het vergroot echt wel ons songschrijven.

En het is niet alleen het zingen. Ook instrumentaal zijn jullie heel sterk en technisch. En toch blijft het natuurlijk klinken.
We hebben altijd gestreefd naar een natuurlijk geluid. Dat overgeproduceerde geluid haten we. Zeker die valse en nagemaakte stukken die je soms hoort. Het grote voordeel om alles zo natuurlijk mogelijk te doen is dat je nog steeds hetzelfde geluid hebt, als je op het podium speelt. Het is een reflectie ervan en niet omgekeerd. Als je ons voor de eerste keer live ziet spelen, weet je dat we op onze albums ook zo klinken. Maar het is wel hard werken. De opnames gebeuren altijd met veel druk maar het resultaat is er altijd naar Het schrijven duurde deze keer achttien maanden. Het grootste stuk werd de laatste tien maand gedaan. De studiotijd voor mijzelf was zeven dagen. Maar dat was meestal gespreid. Sommige stukken werden al in augustus vorig jaar opgenomen. De laatste in februari dit jaar. We schrijven altijd in stukken. En we zijn een heel democratisch ingestelde band. We hebben altijd al zo gewerkt. Als er iemand het niet eens is met is, stemmen we erover. Dat is de manier om de band samen te houden.

Matt Heavy van Trivium deed de gitaarsolo in op ‘Night Crossing’. Is hij een goede vriend van jullie?
Het is eigenlijk wel grappig hoe dat kwam. Ik weet dat ik op Instagram bezig was en zag dat we heel wat likes kregen. Dat waren allemaal bandleden van Trivium. We stuurden hun dan wat T-shirts en cd’s op. Vorig jaar tijdens onze tour waren we een dagje vrij en speelden ze juist in Luxemburg. Ze nodigden ons uit en we bleven na het optreden wat hangen. Het was alsof we elkaar al jaren kenden. We vroegen aan Matt of hij eens iets wilde doen en hij was direct akkoord.

Dikwijls wordt Bleed From Within omschreven als een metalcore band. Toch zijn jullie zoveel meer. Er is thrash, deathcore en hardcore te horen. Hoe zou je het geluid zelf omschrijven?
We zijn een fucking metalband (lacht). We haten allemaal die hokjes en genres. Ze noemen ons metalcore of thrash of deathmetal maar we zijn geen een van die drie. Ik hou wel van groove metal. Maar ik geef helemaal niets om genres. Noem ons dus maar een gewone metalband.

Jullie speelden al samen met metalcorebands zoals Miss May I en Bury Tomorrow. Maar ook met thrash legendes zoals Megadeth en Testament. Die genres hebben een heel ander publiek. Was het soms hard om ze te overtuigen?
Reken maar van ja. Vooral dat publiek van Megadeth en Testament was hard. Maar we houden van uitdagingen en competitie. In Duitsland hebben we heel wat fans die ons acht jaar geleden zagen met Testament en die ons sinds dan volgden en nog steeds fans zijn. Als je dan ziet hoe jong we nog waren.

Sinds 2015 maak je ook deel uit van Sylosis. Hoe combineer je die twee jobs?
Niet tijdens het Corona virus (lacht). Maar het is wel te doen. Josh (Middleton) speelt ook bij Architects. En dat is ondertussen zijn hoofdband. Mijn prioriteit is ook Bleed From Within. De bassist van Sylosis speelt bij Conjurer. Zo hebben we allemaal wel verschillende prioriteiten. Sylosis is een belangrijke band maar we hebben andere verplichtingen, maar uiteindelijk is er nog nooit een conflict geweest. Een goede agenda en communicatie doen wonderen. Maar uiteindelijk gaat mijn voorkeur voor drummen wel naar Bleed For Within. Sylosis is de band van Josh en zelfs de drumpartijen zijn door hem geschreven. Het zijn ook andere speelstijlen. Sylosis is veel vlugger en eerder thrash gericht. Toch heb ik ook nog een andere en echte job. Ik kan echter van thuis uit werken met enkel mijn laptop. Als we op tour zijn is dat ook wel handig. De bands betaalden de rekeningen sowieso al niet, en nu gaat het nog slechter. Alle toekomstige optredens zijn afgelast dus er komt bijna geen geld meer binnen.

Op 29 mei volgt de officiële release van ‘Fracture’. Normaal gaat dat gepaard met een feestje of enkele optredens. Nu ligt de hele wereld stil door het virus. Hebben jullie al ideeën hoe dat op te lossen?
Ik heb zo al wat vragen gehad. Normaal ging volgende week een tour starten die zou duren tot juni. Dan volgde een goede zomer met heel wat festivals. Alles is inmiddels al afgelast, maar het album wilde we nog uitbrengen. We hadden al grote verwachten geschept met het uitbrengen van het eerste nummer als video en single. Het album uitstellen was geen optie. Mensen hebben muziek nodig. En vooral nu. Er staan zoveel goede nummers op. Maar er is nog tijd om te touren, misschien ergens in 2021, dus denken we nu volop na over nieuwe manieren om de fans bij te blijven. Live sessies en zo. Ik ben zelfs al nieuw materiaal aan het schrijven. Ik ken heel wat bands met nieuw werk dat is uitgesteld. Het is nu dat mensen tijd en zin hebben om een nieuw album te beluisteren.

‘I’M Nothing’ en ‘The End Of All I Know’ zijn al verschenen als video op YouTube. Ik heb het de eerste reacties wat bekeken en wil er wel wat voorleggen aan jou.
Leuk, doe maar.

The best metalcoreband in 2020.
Een groot compliment. Maar maak daar maar een gewone metalband van.

The most underrated band ever.
Dat heb ik al meer als een keer zien verschijnen. Het is alsof mensen dat echt vertellen en geloven. Maar het is wel een positieve boodschap.

Parkway Drive if they would still making good music.
Hahaha. Ik vind wel dat Parkway Drive het heel goed doet. Ze speelden zelfs al in Wembley en ze maken nog steeds goede muziek. Maar als ze er ons met vergelijken, is dat wel goed. Heel wat bands doen hun eigen ding. En toch willen mensen ons ergens met vergelijken. Lamb Of God, Parkway Drive, Gojira. We luisteren er wel naar maar doen nog steeds ons eigen ding.

Toch staat Bleed From Me op de documentaire van Parkway Drive’s ‘Viva The Underdogs’. Je hebt zelfs een cruciale rol.
Dat was mijn groot moment van schaamte. Ik heb het zelf nog niet gezien. Maar toen de film in premiere ging in Duitsland, kreeg ik tientallen berichtjes van: man, je zit in de nieuwe Parkway Drive dvd. Ik had er eigenlijk geen idee van. We speelden op Jera On Air met Parkway Drive. De dag ervoor waren we in de winkel in België gestopt en hadden een hele voorraad bier opgeslagen. Dat waren vooral Westmalle en La Trappe. Ik had al de hele dag gedronken en toen we een spelletje voetbal speelden tegen de jongens van Parkway Drive was ik al goed in de wind. Op een gegeven moment kreeg ik een kopbal aangespeeld en kopte de bal recht in de ballen van de drummer van Parkway Drive. Lachen geblazen en eeuwige roem.