Goedemiddag, heren. Jullie naderen het einde van de tour met A Pale Horse Named Death, hoe gaat het tot nu toe?
Johnny: Het gaat lekker, we zijn aangenaam verrast. We waren al vijf jaar niet in Europa geweest, dus je weet nooit wat het klimaat daar dan is, maar tot nu toe is er een hoge opkomst.

Nog rare dingen meegemaakt? Vreemde verzoeken van fans?
Johnny: Er gebeuren altijd rare dingen. Ik kan nu even niks bedenken, maar…

Eric: Jawel, dat bord.

Johhny: Oh ja. Er was één jongen die had een heel uitgebreid bord in elkaar gezet waarop hij een drumstok vroeg aan mij. Hij had mijn foto erop gezet en het leek wel op een reclamebord dat je buiten winkels ziet staan. Daar stond hij dan mee vooraan het podium gisteren in Hamburg.

Heb je hem een drumstok gegeven?
Johhny: Ja, ik heb hem er één gegeven. Hoe kun je daar nou nee tegen zeggen? Die jongen heeft er zoveel moeite ingestoken. Ik zou me heel naar hebben gevoeld als ik het niet had gedaan.

Gooi je ze niet het publiek in aan het eind van een show?
Johnny: Nee, alleen als ik er één kapot heb geslagen Ik kan het me niet echt veroorloven om die dingen weg te gooien, haha.

Levert de muziek jullie trouwens voldoende op om van te kunnen leven?
Johnny: Nou, er komt niets binnen in de vorm van royalties of zo, die dagen zijn ongeveer wel voorbij. Met Type O Negative was dat anders, toen verkochten we veel albums. Als je veel albums verkocht verdiende je geld en als dat niet zo was kwam er niks binnen. Elke keer als we een nieuw album uitbrachten kwam er geld in het laatje en daar kon ik prima van leven. Ik kon niet tussen albums in vijf jaar thuis op de bank zitten en niks doen. Dat zou belachelijk zijn. Zelfs toen speelde ik ook in andere bands, zoals Danzig, zodat ik altijd wel iets te doen had.

Maar wel altijd muziek, of deed je ook ander werk?
Johnny: Jawel, ik ben een manusje van alles. Nu ik in Texas woon geef ik bijvoorbeeld drumles, dat levert wat op. Een beetje hier, een beetje daar, en dan nog de zestig bands waar ik in speel, haha.

Één van die bands is Silvertomb en ik vraag me af of we binnenkort een Silvertomb album kunnen verwachten.
Johnny: Het album is af. Opgenomen, gemixed, gemastered, we weten alleen nog niet hoe en door wie we het gaan laten uitbrengen. We kunnen nou op zoek gaan naar een label, maar misschien dat het wel in eigen beheer wordt uitgebracht. Ergens dit jaar zal het verschijnen.

Waarom zijn jullie eigenlijk Silvertomb begonnen? Veel Type O Negative fans zien het als een voortborduursel daarop.
Johnny: Het is geen voortborduursel op Type O Negative. Type O was DIE band, met Peter, Kenny, Josh en mij. Als je één of twee mensen daarvan weghaalt wordt het ineens iets totaal anders. Er zijn wel Type O Negative elementen in wat Kenny en ik nu doen. We hebben samen in Seventh Void gespeeld en toen was Type O ook actief. Waarom zouden we in een band willen spelen die hetzelfde klinkt als we al in die band zitten? Nu Type O Negative er niet meer is, en we hebben het grootste deel van ons volwassen leven DIE muziek gespeeld, zijn er dingen daaraan die we missen, dus sommige onderdelen hebben hun weg terug gevonden in wat we nu doen.

Het nieuwe Pale Horse album zit ook boordevol met geluiden die me doen denken aan Type O Negative. Is dat iets bewusts?
Johnny: Het is niet iets waar we bewust voor hebben gekozen, het zit in ons DNA. Dit is wie we zijn. Ik draag het verdorie op mijn arm, haha. (Johnny laat met trots zijn Type O Negative tatoeage zien.) Ik zal altijd Johnny Kelly van Type O Negative zijn, met wie ik ook speel.

En dat vind je prima?
Johnny: Uiteraard, ik heb daar heel hard voor gewerkt. Ik ben dat liever dan bijvoorbeeld Johnny de postbode.

Ben je postbode geweest?
Johnny: Ja, dat ben ik ook geweest.

En, vond je dat leuk?
Johnny: Ja en nee. Het was een makkelijk baantje, vereiste niet te veel hersenwerk, was dicht bij mijn huis en ik kon lekker overdag gaan slapen als ik mijn route af had.

Je bent nu ouder…
Johnny: VEEL ouder!

Okay, veel ouder. Wat zijn de verschillen tour-technisch, tussen toen en nu?
Johnny: Ik moet nu harder werken en meer dingen doen. Maar de fysieke inspanning is geen probleem, ik voel me prima. Ik speel nu zelfs beter dan toen.

Heb je vroeger ook veel gefeest?
Johnny: Jazeker, dat is tegenwoordig wel een stuk minder. Maar ik heb nooit zoiets gehad van: weet je, vanavond ga ik eens helemaal naar de klote. Gewoon een paar drankjes, en dan heb je natuurlijk de adrenalinekick van het optreden en daarna soms nog een paar drankjes. En als er dan teveel shotjes Jägermeister langskomen en ik drink die op… dat gebeurt wel eens. De katers zijn nu wel een stuk zwaarder. Eerst had je een paar uur nodig om te herstellen, maar nu zijn dat een paar dagen. En daarom let ik nu op wat ik doe, haha.

‘When The World Becomes Undone’, wederom een erg vrolijke titel, heeft zes jaar op zich laten wachten. Waarom zo lang?
Johnny: Sal is sowieso altijd erg druk geweest met Life Of Agony. Hij is vorig jaar uit die band gestapt, net voor kerst, en toen heeft hij iedereen opgebeld en gezegd dat hij weer een Pale Horse album wilde maken. Het label vond het ook een goed idee en toen hebben we het gemaakt. Soms zit het leven in de weg van dit soort dingen, al dat volwassen zijn!

Jullie zitten bijna allemaal in nog een aantal bands. Zijn de verschillende bands een uitlaatklep voor verschillende emoties?
Eric: Ik vind het ook leuk om wat snellere en agressievere dingen te spelen, dus ik doe ook wel wat punk, maar dan met wat diepergaande teksten. Ik vind dat net zo fijn als langzaam en sludgy. Het is niet zozeer emotie, meer een fysieke uitlaatklep. Ik vind het ook leuk om rare dingen te doen met muziek, experimenteren.

Wat is de reden dat je muziek maakt?
Eric: Ik hou er heel veel van. Het is een deel van mij. Ik maak muziek sinds mijn negende en mijn ouders waren er ook altijd mee bezig. De TV stond vaak niet aan, er was ook niet echt veel om naar te kijken en mijn ouders hadden dus altijd muziek opstaan. Mijn opa speelde banjo en ukelele…en zo groeide dat. Ik identificeer me er ook mee. Als iemand vraagt wat ik ben, dan zeg ik muzikant.

Heb je ook een favoriete muzieksoort?
Eric: Ik luister overal naar. Steely Dan is één van mijn favoriete bands, net als Bowie. Als iets goed gedaan is en oprecht klinkt dan luister ik er naar.

Ondanks dat Sal de teksten schrijft wil ik het toch aan jullie vragen. Dit album klinkt heel persoonlijk en ik ben nieuwsgierig naar welke ervaringen in zijn leven naar deze nummers hebben geleid.
Eric: Er is een heleboel gebeurd, ook zware dingen. Hij heeft in een interview gezegd, dus hij zal het niet erg vinden dat ik het vertel: hij heeft een dochter met een aantal handicaps en dat is een behoorlijke verantwoordelijkheid, dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Daar komt bij dat hij stopte bij Life Of Agony en op een gegeven moment zag hij het niet meer zitten. Wat ben ik aan het doen? Hij is na gaan denken en op die manier werden de teksten een vorm van zelfreflectie.

Johnny: Kunst imiteert het leven.

Wat mij opvalt in deze muziek, evenals dat van jullie andere bands, is dat jullie zware onderwerpen behandelen, maar op een hele nuchtere manier, alsof het jullie niet dwars zit maar jullie er gewoon mee omgaan.
Johnny: Dat is HOE we er mee omgaan, de muziek. Vooruit gaan en niet verdrinken in zelfmedelijden. Muziek is een reden om ‘s ochtends op te staan.

Toch zijn er genoeg mensen die zelfmedelijden wel toestaan. Waarom jullie niet?
Johnny: Er is niet echt een handboek over hoe je met het leven om moet gaan, we hebben niet van tevoren besloten hoe we hierin staan, dit is gewoon wat er gebeurt en hopelijk ben je blij met het eindresultaat. Klinkt dat een beetje logisch?

Ja, zeker. Waarom lachen jullie ineens?
Johnny: Het is grappig om te zien hoe je door je aantekeningen heen gaat. Die vraag doe ik niet, hmm, deze ziet er wel interessant uit, die doe ik, haha.

Ja, ik heb er één gevonden. Jullie komen grotendeels uit Brooklyn en belanden regelmatig met elkaar in bands. Hoe is de muziekscene daar?
Johnny: Ik weet niet hoe het nu is, ik ben er al jaren niet meer mee bezig. Ik heb denk ik wel met iedereen in Brooklyn gespeeld in deze scene. Er waren in mijn tijd niet echt veel plekken waar je heen kon gaan om te spelen, te oefenen. Dus daar ging je heen en zo ontmoette je iedereen.

Is dat ook waarom veel van die bands zo doomy klinken?
Johnny: Dat zou ik niet zeggen, er is een heleboel variëteit aan genres dat daar uit dezelfde omgeving is ontstaan. Silvertomb en Pale Horse staan in verband met Type O Negative, dus dat is dat. Maar in de ruimte ernaast speelde bijvoorbeeld Biohazard en die klinken totaal anders dan wij doen. Het zijn appels en peren, muzikaal gezien, maar we komen allemaal uit dezelfde omgeving.

En hoe beïnvloedt de omgeving de muziek?
Johnny: Het motiveert je, je wil zo snel mogelijk weg uit die omgeving dus je bent enorm gemotiveerd er wat van te maken. Als je niet naar school was geweest ging je of voor de gemeente werken of je belandde in één of ander saai baantje waar je niet meer vanaf kwam. Dat zijn je opties. Ik ga niet zeggen dat het de moeilijkste plek is om te wonen, dat was het niet. Ik heb een vrij gewone jeugd gehad.

Hoe vaak spelen jullie gemiddeld op bruiloften?
Johnny: Ik heb afgelopen november nog Kiss nummers gespeeld op een bruiloft! Er leek geen einde aan te komen, ik was te dronken.