Insomnium heeft de coronaperiode benut om te werken aan een nieuw concept over de 17^e eeuw in Finland, toen armoede er troef was en heksenjachten plaatsvonden. Vanwege deze conceptuele benadering heeft ‘Anno 1696’ dan ook meer gemeen met ‘Winter’s Gate’, dan met de volgende werkjes ‘Heart Like A Grave’ en ‘Argent Moon’ (EP). Geen lang epos zoals op ‘Winter’s Gate’ ditmaal echter, maar acht songs die elk een eigen karakter vertonen.

Na het zachtere ‘Argent Moon’ had Insomnium behoefte om er terug heftiger tegenaan te gaan. Dat merken we al in opener ‘1696’ dat buiten de typische melodeath weemoed ook passages kent die aanschurken bij black metal naar het einde toe. Best wel hevig, maar het sierlijke gitaarspel van Markus Vanhala en Jani Liimatainen blijft er heerlijk tussendoor slingeren. Vlak daarna krijgen we in het gretig gezongen ‘White Christ’ bezoek van Sakis Tolis (Rotting Christ frontman) en dat geeft ons een beklijvende hybride van Rotting Christ en Insomnium. Weer heel anders is ‘Godforsaken’, waar Johanna Kurkela (Auri en vrouw van Nightwish componist Tuomas) voor enige etnische Sami-zang zorgt, terwijl de band met eigen identiteit voor tegengas zorgt.

De single ‘Lilian’ is vlot en behoorlijk uptempo, terwijl het langere ‘Starless Paths’ zowel woeste passages, gesproken mysterie als eminent gitaarspel als inhoud heeft. Insomnium is in bloedvorm en dat ondervinden we tevens in het gejaagde ‘The Witch Hunter’ waarin duistere zang contrasteert met de enigszins luchtige muzikale inhoud. Het introspectieve ‘The Unrest’ is van een adembenemende schoonheid, terwijl men in afsluiter ‘The Rapids’ met piano, bezwerende stemmen en een vlugger tempo even iets anders biedt. ‘Anno 1696’ is dan ook, zowel tekstueel als muzikaal een imposant album dat de ziel van deze Finnen blootlegt over barre tijden. Dit zijn meesters in het samensmelten van melancholie en stevige metal! Een heerlijke ‘stew’ uit eigen keuken is het resultaat. Drie sterren in de Michelin gids verdienen ze!