In The Woods… stond midden jaren negentig aan de wieg van het verruimen van onze blik op black metal. Toen we hun debuut ‘Heart Of The Ages’ hoorden, stonden we perplex hoe de snerpende furie verrijkt kon worden met strelende klanken, een synthese van hemel en hel als het ware. Ze bleven ons ook op de volgende albums ‘Omnio’ (1997) en ‘Strange In Stereo’ (1999) verrassen met gedurfd flirten met genrevreemde klanken en werden dan ook als progressief en avant-garde beschouwd. Tussen 1999 en 2014 heerste er veel onzekerheid, maar vanaf ‘Pure’ in 2016 brengt In The Woods… terug regelmatig albums uit. Wel was de bezetting steeds onderhevig aan veranderingen, maar drummer Anders Kobra bleef al die tijd waken over de sound.

Dit zevende studioalbum ‘Otra’ is de opvolger van het in 2022 uitgebrachte ‘Diversum’. Het is de eerste keer dat er geen bezettingswijzigingen geweest zijn sinds de voorganger en dat verklaart de coherentie van deze schijf. In The Woods… verdient de cultstatus die hen nog steeds vergezelt, maar meer dan dat. Zo is ‘Otra’ een verzameling songs gecreëerd door de huidige line-up onder het toeziend oog van het enige originele lid Anders Kobra. We verwelkomen In The Woods… (terug) bij Prophecy Productions en laat dat een teken aan de wand zijn. We konden deze bezetting al live aan het werk zien tijdens Prophecy Fest en nu brengen ze ook nog ‘Otra’ uit, hun meest gefocuste album waarop de avant-garde fratsen verdwenen zijn en vervangen door gerichte composities waarin weemoed en black metal furie hand in hand gaan. Heel consistent. Het lijkt echt alsof In The Woods… zijn draai gevonden heeft, geïllustreerd door de albumtitel ‘Otra’, de rivier die het ruime sop vervoegt in hun thuishaven Kristiansand. Die evolutie naar toegankelijkere nummers was natuurlijk al een poos aan de gang, maar hier leidt dit tot een prachtig meesterwerk waar elke song aanspreekt, ontroert en ook nog even losgaat in extremere muziek.

Zo is opener ‘The Things You Should Not Know’ al pakkend met heldere akoestische gitaar en erg weemoedige cleane zang, maar als de band op volle kracht invalt, dan weerklinkt er een verrukkelijke schreeuw die de andere kant van de formatie toont. De afwisseling tussen cleane zang en extreme zang (meestal zwartgeblakerd, maar ook flink wat doodsgrommen) geeft het materiaal extra energie, de muziek is anderzijds ook rockend en voorzien van vinnige gitaarsolo’s. De eerste single ‘A Misrepresentation Of I’ zette heel wat fans op het verkeerde been, bepaald catchy en uptempo is dit. Ook wel een puik contrast tussen de zangpartijen. Het nummer verhaalt dan ook over een innerlijke strijd. Met in elke song de rustige passages op een net andere manier af te wisselen met harsh passages, ontstaat er herkenning en binding met de songs. In ‘Let Me Sing’ en ‘Come Ye Sinners’ zingt Bernt Fjellestad zelfs nog wat lager op een welhaast gotische manier, waardoor de geest van landgenoten Madrugada er doorheen zwerft (maar harder). Het is me duidelijk geworden welk een schitterende en veelzijdige zanger hij is. De beste die ze ooit gehad hebben. Op dit album toont hij zijn kunnen veel meer, want bij ‘Diversum’ was hij pas op het einde geëngageerd. Dit alles heeft geleid tot een album dat in geen enkele verzameling mag ontbreken. Zowel de melancholieke zielen als de extreme metalfan als de liefhebber van catchy muziek zal versteld staan.