De jaren negentig was een vruchtbare periode in metal. Allerlei soorten extreme metal staken de kop op en deden ons de periode van grunge en hair bands vergeten. Ook ondergetekende begon – enigszins geïnspireerd door het wekelijkse Headbanger’s Ball op MTV – kennis te maken met ruwe zang en heftige songs. Vanuit de pure death metal scene begonnen zich meerdere strekkingen te ontwikkelen. De melodieuze variant die we oppikten uit het Zweedse Gotenburg was daar één van. Bands als Dark Tranquillity, In Flames en in mindere mate At The Gates begonnen aan een lange carrière die we graag volgden.

In Flames heeft veruit het meeste succes geboekt. Het is nu een grote band met wereldwijd succes. Weliswaar hadden we bij bepaalde moves van de mannen onze bedenkingen – denk maar aan het inspelen op de Amerikaanse markt, terwijl zanger Anders Fridén ineens met dreadlocks, wit hemd en das op het podium stond te headbangen – ik ben er zeker van dat sommige metalfans die al wat langer meeliepen daar hetzelfde gevoel over hadden. Toch blijkt In Flames een overlever. Tegen 2011 ben ik de band terug op de voet gaan volgen en bleek dat wat ze nu maken ook best wel fantastisch is. Inmiddels zijn we aanbeland bij het veertiende album ‘Foregone’, de opvolger van ‘I, The Mask’.

Dat verwerkt alle indrukken over de plotse halt die metalbands werd toegeroepen toen een vermaledijd virus zijn strooptocht over onze planeet begon. Onnodig te melden dat dit een vrij duister album is, tekstueel dan toch. Want muzikaal lijkt er geen vuiltje aan de lucht. Je wordt vrolijk van de twaalf bondige songs die de essentie van opruiende metal weer eens alle eer toebrengen. Deze schijnbare contradictie werkt en het is de tandem Anders Fridén (zang) en Björn Gelotte (gitaar) die nog steeds aan het roer staan, ook al worden ze nu omringd door drie Amerikaanse burgers. Chris Broderick is nieuw en dat merk je aan zijn solo’s die toch eerder technisch van aard zijn, met veel flitsende solo’s, in contrast met de eerder gevoelsmatige aanpak van Gelotte. Het mag een prestatie genoemd worden dat men er toch telkens in slaagt om met een heerlijk herkenbaar geluid op de proppen te komen zonder zichzelf te herhalen.

Op deze nieuwe schijf vinden we de akoestische fragmenten bijvoorbeeld heel welluidend. Dat vangt al aan wanneer je start met luisteren naar openingstrack ‘The Beginning Of All Things That Will End’. Men vertelt dat songs als ‘Moonshield’ en ‘Gyroscope’ model stonden om deze eerder folkloristische toets terug aan te wenden in de muziek. Het is slechts een moment van aangename sfeerschepping vooraleer de bal aan het rollen gaat in ‘State Of Slow Decay’ dat alle registers opent vol energie en brullende vocalen. De urgentie druipt er vanaf terwijl we het verval van de wereld tegemoet gaan. Ja beste lezers, want ‘Foregone’ heeft ook een thema. Zonder te prediken brengt In Flames de hete hangijzers in onze maatschappij met de nodige kritiek ten berde. Van op die barricades weerklinkt het mediumtempo ‘Meet Your Maker’ dat echter ook wat egale smooth cleane zang heeft, een formule die In Flames blijft toepassen (sterke refreinen die je doen meezingen). Luister maar naar de monumentale sound van ‘Bleeding Out’ om dan toch tot enige bedenkingen te komen, gelardeerd met exquise solo’s. Halverwege zorgt de in twee stukken gedeelde titeltrack voor mooie contrasten. Het eerste deel is een rollercoaster, het tweede deel spreekt de kunstzinnige melodieuze rockfans weer helemaal aan. Dat is een gepaste voorbode om de enigszins traditionele tragere track ‘Pure Light Of Mind’ over de luisteraar te draperen. Waarna de energieke aanpak in de volgende songs weer welkom is om met volle teugen van te genieten. In Flames zorgt voor veel afwisseling en blijft boeien, zodat we tijdens het slotnummer ‘End The Transmission’ enkel maar kunnen hopen dat ze de verbinding met de rest van de wereld niet verbreken, maar aan de energie tijdens hun concerten te oordelen, zal dat zeker nog niet het geval zijn. Aanschaffen die schijf!