Het aantal Italiaanse power metal bands wat ik de laatste jaren ter recensie heb gekregen is zo omvangrijk dat ik inmiddels door mijn openingszinnen heen ben. Imperivm is een band uit Rome die zie tekstueel compleet toelegt op het Romeinse rijk en waarvan de bandleden zich voor het gemak ook maar in legionairskostuums hijsen. Ach, dat is dan wel weer een stuk logischer dan Amerikanen in leren broekjes die het over Vikingen hebben of Duitsers in geruite rokjes die over Schotland zingen. Helaas houdt daar het positieve wat ik over deze band kan zeggen wel een heel eind op.

Alles op dit ‘Holy War’ is namelijk behoorlijk uitgekauwd en daarbij van twijfelachtige kwaliteit. ‘Fight’ opent met een mengelmoes van de muziek van Powerwolf en oude Sonata Arctica. Een knettergoede zanger is voor deze muziek een absolute vereiste, en hoewel “Spartacus Thracius” best een aantal zuivere noten op zijn zang heeft staan, houdt hij de muziek van zijn bandgenoten gewoon niet bij. ‘In A Holy War’ krijgen we wat meer werk met koortjes en klinkt het wat interessanter, ware het niet dat dit direct onderuit wordt gehaald door het koekblik-keyboard wat vermoedelijk voor blaasinstrument moet doorgaan. In ‘Fallen Away’ zijn de Powerwolf invloeden echt duidelijk en dit is wel een van de betere nummers op het album. Vanaf dat moment begint het allemaal steeds meer op elkaar te lijken en valt de aandacht gewoon weg. Ook staat er een ballad op, ‘Quo Vadis Domine’, die opvallend poppy zanglijnen heeft maar verder ook bijzonder weinig interessant is.

Hoewel er duidelijk werk in dit album is gestoken, is dit niet een product wat je tijd waard is. Het enorme aanbod in de symfonische power metal maakt dat je echt niet hoeft te settelen voor een matig product als dit. Imperivm is in Rome geweest, maar heeft de paus gemist.