In 2016 werd het debuutalbum ‘Septem’ van Illudium omschreven als dromerige muziek met elementen uit stoner, doom en post rock en vielen de namen Alcest en Lantlôs als vergelijkbare bands. Daar bouwde de stuwende motor achter deze band uit Californië, Shantel Amundson, op verder om de zes lange songs te componeren voor dit tweede album ‘Ash Of The Womb’.

Het nieuwe materiaal is echter geschreven in de periode waarin haar habitat ten prooi viel aan hevige bosbranden en dat resulteert in muziek die heel wat donkerder en heavy is. Het is nog steeds de expressieve stem van de frontvrouw die centraal staat – slechts begeleid door een bassist en drummer – zodat het geheel overkomt als garagerock of alternatieve gitaarrock van een dromerige protagonist. De songs verlopen telkens als eb en vloed. Veelal wordt er ingetogen van start gegaan met akoestische tokkelende gitaren en beschouwende zang, maar de erupties met sterk vervormde gitaren (bijna sludge) zijn telkens als een muur die plots oprijst en het zicht op de kabbelende rivier verhindert. Beide facetten van de natuur – de schoonheid en de onverbiddelijke verwoestende kracht – komen tot uiting in de muziek en daarbij wordt de zang soms krachtiger en dramatisch. Een rijk palet aan emoties wordt over ons uitgestort terwijl Amundson doorheen haar mystieke en metafysische wereld zwerft. Invloeden van Smashing Pumpkins zijn daarbij ook merkbaar. Je moet in een welbepaalde gemoedstoestand verkeren om deze muziek op waarde te schatten – niet iedereen zal vallen voor de dominante rol van zang op een strikt afgebakend, bijna lo-fi muzikaal terrein van gitaar, bas en drums – maar zij die houden van duistere dreamgaze (zoals men het zelf noemt) moeten maar eens op onderzoek gaan.