Igorrr is het muzikale project van de Franse componist Gautier Serre, die bekendstaat om zijn unieke en explosieve mix van stijlen die je zelden samen hoort. Barokmuziek, death metal, breakcore, opera, Balkanritmes en  elektronica vloeien bij hem moeiteloos in elkaar over tot een totaalervaring die zowel overweldigend als fascinerend is.

Hoewel Igorrr al in 2006 werd opgericht, kwam het project pas echt tot leven als liveband met het album Savage Sinusoid in 2017. Na de coronaperiode begon de band intensief te touren — in één jaar tijd stonden ze zelfs drie keer op Belgische podia. Tijdens die optredens werd duidelijk hoe sterk de muzikanten zijn die Gautier om zich heen heeft verzameld. Drummer Sylvain Bouvier is een ware krachtpatser, Martyn Clément haalt de zwaarste riffs uit zijn gitaar, en JB Le Bail (ex-Svart Crown) levert rauwe grunts en blackmetal-krijsen van het hoogste niveau. Sopraan Marthe Alexandre vormt het perfecte tegengewicht met haar indrukwekkende vocale bereik, waarmee ze moeiteloos schakelt tussen breekbare emotie en krachtige operazang.

Die live-energie heeft duidelijk zijn invloed gehad op het nieuwe werk. Waar Gautier op ‘Spirituality and Distortion’ (2020) nog grotendeels zelf de muziek componeerde, hoor je nu dat de hele band mee vormgeeft aan het geluid. Het typische Igorrr-karakter is nog steeds aanwezig, maar de focus is verschoven: minder piepjes, bliepjes en drum-‘n-bass, en meer ruimte voor donkere, zware metalstukken.

Het nieuwe album opent met ‘Daemoni’, dat begint met een zware beat en dubstep-achtige geluiden. Al snel vervormt alles en klinkt een demonische stem, waarna snoeiharde metalriffs en barokke koorzang het overnemen. Marthe laat in dit nummer meteen haar volledige vocale kracht horen. ‘Headbutt’ zet de luisteraar opnieuw op het verkeerde been met een intro van piano en drums, gevolgd door een muur van melodieën en ritmes die uitmonden in brute death metal.

Elk nummer verrast opnieuw. ‘Limbo’ opent met een duister kerkorgel en Marthe’s emotionele zang bezorgt je kippenvel, voordat het nummer omslaat in pure extremiteit. De meest opvallende titel is ongetwijfeld ‘Blastbeat Falafel’, waarin oosterse melodieën, kermisgeluiden en black metal op een wonderlijke manier samenvallen.

‘ADHD’ is het enige nummer zonder metal, maar ook hier word je niet gespaard. Wat begint als een speelse dubsteptrack, verandert plots in een bloedserieuze compositie met Balkanfluit, viool, keelzang en een mozaïek aan invloeden die perfect in elkaar passen. Verder hoor je op het album ook Tibetaanse keelzang in ‘Infestis’, een muzikale reis door het Midden-Oosten in ‘Ancient Sun’, en een death metalexplosie in ‘Pure Disproportionate Black and White Nihilism’. Uiteraard mogen de nodige gastbijdrages niet ontbreken. Enkele bekende namen zijn Mike DeLeon (oa Soulfly en Cavalera Conspiracy en Scott Ian (Anthrax) op Mustard Mucous.

Op ‘Amen’ bewijst Igorrr dat er nog steeds muzikale grenzen zijn om doorbroken te worden. Het is met voorsprong het donkerste Igorrr-album ooit maar ook één van de beste.