Peter Tägtgren hoeven we wellicht niet meer voor te stellen. Niet alleen als producer is hij wereldberoemd, maar met het springerige Pain en zijn werk met Rammstein man Lindemann deed hij ook veel stof opwaaien. Het is echter zijn ouwe getrouwe death metal band Hypocrisy die ons het nauwst aan het hart ligt. Hypocrisy heeft nu een nieuw album, ‘Worship’ genaamd en dat werd tijd. Het is immers al ruim acht jaar geleden dat het vorige album ‘End Of Disclosure’ in 2013 uitkwam en dan is een gezonde honger naar meer aanwezig bij ondergetekende.

De uitgebreide dis van elf kakelnieuwe songs smaakt voortreffelijk, want ook nu heeft de melodieuze death metal een epische en ruimtelijke lading die het transparante gitaarwerk doet knallen. Stelden we op ‘End Of Disclosure’ met vreugde vast dat dit een terugkeer was naar het werk op topalbums als ‘The Fourth Dimension’, ‘Abducted’ en ‘Into The Abyss’, dan is ‘Worship’ daar nu het spontane en logische vervolg op. Typisch Hypocrisy en dat klinkt anno 2021 fris en bevlogen, terwijl de bitsige teksten de maatschappij hekelen of dwepen met buitenaardse wezens. Het zijn steeds terugkerende thema’s waar nog lang niet alles over gezegd is en een inspiratiebron die het talent van Tägtgren blijft

voeden.

Eén van de redenen waarom dit een heerlijk album is, is het perfecte evenwicht tussen hondsdolle brutaliteit op volle snelheid en epische, tragere songs met prachtige melodieën. Op die manier is er enorm veel afwisseling op dit album. Want als men hard gaat, dan laat men geen spaander heel. Titelsong ‘Worship’ opent met weemoedige, semi-akoestische gitaren en een slepende, heldere uitval, maar vervolgens schakelt men in hoogste versnelling en beukt men er op los met vernietigende lage gromzang en de schreeuwerige variant als toemaatje. Zoals steeds wisselt Peter beide extreme zangstijlen af en biedt ook het gitaarwerk veel fraaie accenten. ‘Chemical Whore’ – over de macht van de pharma industrie – is het enige nummer dat men met drieën geschreven heeft, dus Peter samen met bassist Mikael Hedlund en drummer Horgh. Dit mediumtempo nummer is erg melodieus en kent een verhalende grom als vocale invulling. Stampend en opzwepend volgt ‘Greedy Bastards’ met vol afschuw uitgespuwde teksten over de corruptie van regeringen. Opmerkelijk is dat Peter’s zoon Sebastian ook aan het schrijven geslagen is en als trotse vader laat Peter dat horen in ‘Dead World’. Het klinkt meer mechanisch en moderner in die zin dat het eerder groove metal is. De hoogtepunten zijn te vinden in de slepende songs die verder nog aan bod komen, zoals het prachtige ‘We’re The Walking Dead’ of het catchy ‘Children Of The Gray’ dat meteen uitnodigt tot meezingen. Want ook al zijn songs als het stotende ‘Brotherhood Of The Serpent’ of het wild om zich heen schoppende ‘Another Day’ erg heftig, in de kiem zijn ze direct overtuigend en zij vormen de peper in de reet om meer episch, slepend werk als het mediumtempo ‘Bug In The Net’ optimaal tot zijn recht te laten komen en afgesloten wordt er met de finale uppercut ‘Gods Of The Underground’. Besluit: Hypocrisy levert met ‘Worship’ een album af dat al het beste van de band verenigt in elf sprankelende songs en een tijdsduur van vijftig minuten. Zweden boven! .