Het zijn verwarrende tijden. Zou het daarom zijn dat er dit jaar opvallend veel bands hun inspiratie niet zozeer in de tegenwoordige tijd zoeken maar in de oudheid? Escapisme is van alle tijden, maar vooral van duistere en onzekere tijden. De Zwitserse band hubris. (let op de spelling: zonder hoofdletter en met een punt!) is niet de eerste die zich door de Griekse mythologie en filosofie laat leiden. De gymnasiasten en classici onder ons hadden natuurlijk al opgemerkt dat de titel van het derde album van hubris. verwijst naar de Pythagorese leer van de zielsverhuizing. Reïncarnatie Griekse stijl dus. Wat dat precies inhoudt weet ik ook niet, maar voor de band bood het genoeg inspiratie voor een album dat thematisch de ideeën van reïncarnatie en wedergeboorte verbindt met de mythologische verhalen over Hepius (ook wel bekend als Asclepius, god van de geneeskunde), Dionysus, Adonis, Icarus, Dedalus en Heracles. Het nummer over de held Heracles is zelfs in twaalf stukken opgedeeld, een verwijzing naar Heracles’ twaalf werken uit het verhaal.

Wat het alleen een beetje lastig maakt is dat we de mannen van hubris. op hun woord moeten geloven, want de band maakt instrumentale postrock in de stijl van This Will Destroy You, Long Distance Calling met invloeden van Sigur Ros en Tides of Man. Behalve de songtitels is er weinig waaruit de mythologische inspiratie blijkt, met uitzondering van ‘Icarus’ waarin het verhaal van Icarus en zijn vader Dedalus via een stuk spoken-word wordt verteld. De muziek op ‘Metempsychosis’ is een dromerige vorm van breeduitwaaierende postrock. Een soort van ambient voor mensen die willen wegdromen zonder in slaap te vallen. Spacerock, maar dan met beide benen op de grond.

De vaak bijna David Gilmour achtige gitaarpartijen rusten op een dik maar tegelijkertijd subtiel tapijt van elektronische soundscapes die een bijna shoegazegevoel aan de meanderende postrock geven. Heel Sigur Ros dus eigenlijk. De songs zijn over het algemeen behoorlijk lang, wat de band alle gelegenheid geeft om in de aloude postrocktraditie alle registers open te trekken. Zo is bijna ieder nummer opgebouwd uit een opeenvolging van rustige en stevigere passages, met als uitschieter het al genoemde ‘Heracles’ dat in negeneneenhalve minuut twaalf hoofdstukken voorbij laat komen. Ik heb ze niet geturfd, maar als postrocksong is ‘Heracles’, ondanks al dit getheoretiseer, bijzonder geslaagd. Bijzonder gelaagd overigens ook.

Aangezien de thematiek niet overduidelijk terug te horen valt is ‘Metempsychosis’ ook zonder uitgebreide kennis van de Griekse mythologie goed te pruimen. Een sfeervol en melancholiek album waarop met succes gespeeld wordt met dynamiek, klankkleur en instrumentatie. De prominente rol van de elektronica misstaat niet, het is nog steeds overduidelijk postrock wat hubris. maakt. Het overkoepelende thema: de cyclus van leven en dood en in het bijzonder reïncarnatie en wedergeboorte is onbedoeld actueel geworden. Iets wat de band ongetwijfeld niet had voorzien toen ze de muziek schreven en opnamen. ‘Metempsychosis’ is de ideale plaat om je een uur lang met koptelefoon op mee terug te trekken. De wereld even de wereld laten en genieten van een van de betere postrock albums van de afgelopen tijd.