Uit het piepkleine Luxemburg komt de progressieve metal band HopeScure, daar komen niet zo veel metal bands vandaan. Sterker nog, ik kan zo snel geen andere metal band uit dit land noemen. De band bestaat dan ook eigenlijk uit bandleden die uit Luxemburg én Frankrijk komen. Sinds 2016 is dit gezelschap bij elkaar en brachten vorige maand hun debuutalbum uit, ‘Nostalgia Pt.1’.

Het is een redelijk traditioneel progressief metal album geworden, met duidelijke invloeden vanuit Dream Theater maar ook wel een beetje Symphony X. Naar eigen zeggen brengen ze ook invloeden uit filmmuziek ten gehore en ten dele begrijp ik dat wel. De muziek is erg symfonisch en heeft orkestgeluiden en piano partijen die wel wat filmisch hebben. Toch kan ik niet zeggen dat ze een hele bijzondere stijl hebben of een nieuw geluid neerzetten. Dat zegt overigens niets over de kwaliteit van de muziek, want muziek is het eigenlijk best heel aardig. Vooral wanneer ze niet al te veel Dream Theater proberen na te doen vind ik de muziek echt niet slecht, maar vooral tijdens de hardere en, vooral, technischere delen vind ik het niet zo spannend meer. Maar als we die stukjes negeren dan kan je wel spreken van aardige composities met een goede flow en een interessante melodie. Hoewel het misschien niet al te bijzonder is, klinkt het zeer aardig! Ook de productie is best wel goed en modern, hoewel ik de drums iets aan de harde kant vind staan (net zoals dat bij Dream Theater ook het geval was). Als ik dan wat kritiek moet uiten dan gaat het vooral om de nummers en vooral omdat dat ik die na verloop van tijd allemaal hetzelfde vind klinken. En, als ik dan toch aan het klagen ben, dan moet ik het ook even over de zang hebben. Andy Abrantes is geen zanger van wereldformaat maar hij houd zichzelf aardig staande met een eigen en bijna monotone stijl van zingen, die mij bij vlagen een beetje doet denken aan Georg Neuhauser van Serenity. Soms zingt hij echter met een hoge kopstem, waarbij zijn stem bijna vrouwelijk klinkt, en dat klinkt écht helemaal niet mooi.

Dat is jammer want dat doet afbraak aan een eigenlijk best wel aardig debuutalbum. De mannen van HopeScure hebben dan misschien geen album uitgebracht die de hele progressieve rock en metal wereld op zijn kop zet, maar het is een album die je doet afvragen wat er in de toekomst mogelijk is. In de basis heeft de band echt wel potentie maar er zijn nu nog te veel puntjes van kritiek. Als de mannen werken aan een eigen geluid, minder indruk proberen te maken met technische partijen, en iets verbeterd qua zang, dan ben ik wel benieuwd wat deze band in de toekomst kan laten zien. ‘Nostalgia Pt.1’ is best wel aardig maar weet geen indruk te maken.