In 2018 verliet zanger Erlend Hjelvik plots het uitermate succesvolle rock-‘n-roll/punk gezelschap Kvelertak. De stoere Noor trok nu meteen onze aandacht toen we vernamen dat zijn solocarrière start met ‘Welcome To Hel’, een album volledig geïnspireerd door Noordse mythologie en muziek die neigt naar Hjelvik’s vroegere helden uit de eerste en tweede golf van black metal in Noorwegen, zoals Dimmu Borgir en Immortal. Onze interesse was gewekt.

Op ‘Welcome To Hel’ volgt Erlend inderdaad zijn eigen koers. Hij beschrijft de muziek als ‘blackened Viking heavy metal’ en die vlag dekt de lading. De schelle verdorven zang van de Noor grenst aan zwartgeblakerde furie, maar heeft ook een zekere wanhoop die je bijvoorbeeld in Harakiri For The Sky hoort. Viking metal slaat op de teksten en de muzikanten om hem heen spelen vrij traditionele heavy metal, eerder dan de wispelturige patronen die black metal al eens vertoont. De black-‘n-roll van een Vreid of … is in deze optiek bij momenten niet ver weg. Opener ‘Father War’ en ‘Thor’s Hammer’ bevatten – naast de schrille zang – vooral heel veel ornamenteel gitaarwerk, puike melodieën, terwijl ‘Helgrinda’ een beetje progressief tekeer gaat en eindigt met plechtig orgel. Voor ‘Glory Of Hel’ kreeg Matt Pike (Sleep, High On Fire) een uitnodiging in de bus voor een gastbijdrage. Heel het album is trouwens in de VS opgenomen met klinkende namen als Justin Phelps en Alan Douches op de producerstoel. De songs zijn opvallend bondig, maar meer dan eens – bijvoorbeeld in ‘The Power Ballad Of Freyr’ en ‘Ironwood’ – is men bijzonder toegankelijk, ja zelfs catchy.

Met Rob Steinway heeft onze nieuwbakken soloartiest een fantastische gitarist in huis, terwijl Alexis Lieu (bas) en Kevin Foley (drums) voor een strakke basis zorgen. De mythologische teksten worden gekruid met een persoonlijke toets. Zo gaat het stuwende ‘North Tsar’ over Odin, maar bekeken als heerser uit het Oosten die ook het Westen wilt veroveren. Afsluiter ‘Necromance’ met zijn dissonante gitaren bevat ook deels cleane zang die erg theatraal en melodramatisch klinkt. Hier horen we als gastzanger Mike Scalzi (Slough Feg). Buiten dit heeft de zang wel de neiging een tikkeltje te eentonig over te komen wanneer je heel het album in een ruk beluistert, maar het nieuwe jasje – in dit geval een cape – dat Hjelvik aangetrokken heeft staat hem wel en bewijst dat hij meer in zijn mars heeft dan alleen het optimisme van Kvelertak, al behoudt de muziek wel een zeker rock-‘n-roll gevoel en wordt het nergens echt complex.