Tony Kakko is wereldberoemd als zanger/toetsenist bij de melodieuze power metal band Sonata Arctica. Ook hij waagt zich nu op het glibberige pad van soloartiest, met een project dat hij lang geleden al Himmelkraft doopte. Want bij deze muzikale uitstap was er geen haast. Hij liep begin jaren nul al rond met het idee om buiten het keurslijf van Sonata Arctica zijn artistieke vrijheid op te eisen. De sympathieke Fin waarschuwt ons dan ook dat we geen doorslagje van Sonata Arctica’s power metal moeten verwachten. Maar wat dan wel?

Himmelkraft is een fantasiewereld op zich, zij het met elementen uit het ware leven. Tony werpt zich op als verteller, maar dat betekent geen narratief manifest. Wel worden emoties anders aangepakt. Dit is theatraal, in verhalende trend gezongen, zanggericht toneel, aangekleed met orkestrale grandeur en koorzang. Een soundtrack van een wereld die nu nog gehuld in mysteries is, iets dat in de huidige wereld veel te weinig aan bod komt, volgens de maker. Het timbre is doomachtig traag en zelfs naargeestig. Er wordt verwarring geschapen door allerlei dreigende klanken die een synthetisch karakter vertonen. Daar doorheen laveert Kakko als ceremoniemeester, daarbij geen uitdaging uit de weg gaande. Het is dan ook aangeraden om dit album verschillende keren aandachtig te beluisteren, liefst met een andere benadering. Niet dat het complex is, wel raadselachtig. Aanvankelijk vraag je je af waar dit toe leidt.

We schetsen ons beeld. We komen meteen in lang vervlogen tijden terecht met een radio-uitzending als intro. Trage riffs weerklinken in ‘Full Steam Ahead’ en wat een ruwe, vreemde stem wordt hier gebruikt, maar weldra is die meer herkenbaar. Het is alsof een utopisch, distopisch verhaal in de industriële tijd aanvangt. ‘Uranium’ daartegen is meer cathy en rockend, het koor zwelt aan. Ook ‘Paika’ blijft traag en dreigend, terwijl de zang in de richting van een ballade gaat. Helemaal verwarrend wordt ‘Fat American Lies’ want de hoorns en blazers bevallen ons weinig en bovendien leunt de song op teveel herhalingen. Net wanneer we echt teleurgesteld dreigen te worden, worden de meubelen nog gered. De volgende songs zijn best mooi, maar o zo kalm. Bijna gezapig. Wel pakkend is de gebroken zang in ‘Gorya’ dat uiteindelijk ook best een fraaie song is en aanstekelijk. Piano en esoterische vrouwenzang bepalen ‘There Is A Date On Every Dream’. We werken ons dapper doorheen de vreemde bijgeluiden in ‘Crystal Cave’ dat weer heel enigmatisch is, maar genieten wel van Kakko’s fluwelen zang in de ballade ‘I Was Made To Rain On Your Parade’ (wat een vreemde titel, trouwens). Met ‘Deeper’ bevestigt men dat dit bijna filmmuziek is, al is de zang folky en pittig, als een troubadour. En die stijl heeft er altijd al ingezeten bij deze uitstekende zanger. Alleen is het wel erg wennen aan dit soloproject. We zijn benieuwd in welke richting dit uiteindelijk gaat evolueren. Verwacht dus geen doorslagje van hoofdband Sonata Arctica, maar ‘eens iets anders doen’ is dan ook de essentie van een solocarrière.