Uit de Bay Area in San Francisco, Californië, komt veel goeds als het om onze favoriete muziek gaat. Kijk de (overigens geweldige) documentaire ‘Murder In The Front Row’ er nog maar eens op na. De lijst met geweldige (voornamelijk thrash metal-)bands uit die contreien is best indrukwekkend.

Toch zijn er ook bandjes die in die in die beginjaren aldaar (begin jaren tachtig) behoorlijk naast de pot hebben gepist als het gaat om internationale bekendheid en geweldige releases. Wie kent immers een band als Hexx nog? Schrapnel Records bracht hun debuut ‘No Escape’ uit in 1984, waarna nog twee albums volgden (‘Under The Spell’ en ‘Quest For Sanity’). Daarna werd het boek voor de eerste keer gesloten waarna de wedergeboorte volgde in 1991 met het album ‘Morbid Reality’ dat veel harder klonk dan het oudere werk uit de jaren tachtig. Na dat album werd het weer stil, pas in 2017 volgde een nieuw teken van leven met het album ‘Wrath Of The Reaper’ waarop de groep min of meer terugkeerde naar de heavy/power metal sound van de begindagen.

De terugkeer van drie jaar geleden wordt nu geconsolideerd met het album ‘Entangled In Sin’. Van de oorspronkelijke bezetting van Hexx is alleen gitarist Dan Watson nog over. Hij haalde producer Bart Gabriel en engineer Tim Narducci (The Watchers) binnen en dat was een slimme zet. Het album klinkt lekker vet en er is (door de ervaring vand metal veteraan Narducci?) veel aandacht uitgegaan naar de riffs die swingen als de spreekwoordelijke trein.

‘Watching Me Burn’ opent Iron Maiden achtig maar na het intro ontwikkelt het nummer zich als een typische (US-) metalen rampestamper. Huidige zanger Eddy Vega (ook alweer vijf jaar in de band) doet in de verte wat denken aan Mike Howe van Metal Church. De volgende vier tracks zijn uit hetzelfde hout gesneden. We horen Old School US metal, best lekker maar niet echt van deze tijd, zeker niet als het om de teksten gaat. De uitvoering is echter dik in orde, dat kan ook niet anders met zo’n club veteranen.

‘Power Mad’ is een wat meer epische track waarbij een band als Saxon als inspiratie doorklinkt. Het is jammer dat Hexx niet wat meer variatie in de nummers heeft kunnen aanbrengen, want tien nummers (plus drie bonustracks) in hetzelfde tempo gaat zelfs de grootste US metalfan vervelen, verwacht ik. Pas in ‘Over But The Bleeding’ wordt gas terug genomen en is er sprake van enige afwisseling. Het is dan ook mijn favoriete track van dit album geworden.

Mijn promo kent drie bonustracks waarvan het mij onduidelijk is of ze op het finale product terecht komen of alleen voor de Japanse markt bedoeld zijn of iets dergelijks. ‘Signal 30 I-5’ wijkt af van de rest van het materiaal maar juist daardoor zou ik het op de reguliere release zetten. Afsluiters ‘Night of Pain’ en  ‘Terror’ zijn opnieuw opgenomen versies van de Hexx ‘klassiekers’ waarvan je de originelen op ‘No Escape’  tegenkomt.

Oude Hexx fans kunnen dit album blind aanschaffen. Andere liefhebbers van Old School heavy metal raad ik aan om het album eerst even te beluisteren.