Even lijkt het alsof er bij de distributie van de te recenseren cd’s iets grondig fout is gegaan. Heb ik nu het nieuwe album van het Rosenberg trio gekregen? De zigeunerjazz die uit de speakers schalt blijkt het intro te zijn van ‘Astro Tongue In The Electric Garden’, het nieuwste werkstuk van Hex A.D. en duurt minder dan een minuut. Net niet genoeg om er achter te komen wat er precies niet klopt aan de titel ‘Elle Est Mort’.

Dan verandert de toon. Niet een klein beetje, maar radicaal. Weg is het Reinhardt-achtige getokkel op de akoestische gitaar en in plaats daarvan klinkt vette proto metal met een stevige psychedelische doominslag. Alles in ‘Deadly Nightshade’, van de prominent aanwezige orgelpartijen tot de ruimschoots aanwezige gitaarsolo’s ademt de vroege jaren zeventig. De hippiemantra “Turn on, tune in, drop out” versterkt het retrogevoel. De heren die schuilgaan achter de noemer Hex A.D. blijken vier ervaren Noren die hun sporen hebben verdiend in dienst van grootheden als Blaze Bayley, Paul DiAnno (beiden vooral bekend van hun tijd bij Iron Maiden) en Tim ‘Ripper’ Owens (Iced Earth, Judas Priest). Als je vervolgens in de lijst met speciale gasten Rowan Robertson ontwaart, ooit actief bij Dio, dan is wel duidelijk waar Hex A.D. de mosterd-dille saus voor bij de stokvis haalt.

‘Astro Tongue…’ is een tijdreis naar een verleden waarin progressieve heavy muziek nog gemeengoed was. Jethro Tull, Uriah Heep, Rainbow… het zijn maar een paar namen die te binnen schieten bij het luisteren naar dit album. Maar we doen deze band te kort als we ze afdoen als de zoveelste retro act. De mellotrons, Hammond orgels en Theremins en een thematiek die zwalkt van science-fiction naar de Vietnamoorlog ten spijt is het niet alleen maar ouderwetsige hardrock en zweverige prog dat de klok slaat. Hex A.D. is een band die al deze ingrediënten in een grote blender flikkert en er iets van maakt dat zowel aansluit bij de traditie van progressieve hardrock uit de jaren zeventig als zich weet te spiegelen aan de modernere variant daarvan. De Porcupine Trees en Opeths van deze wereld zeg maar. Maar dan wel met een stevige bluesy boogie die ervoor zorgt dat ‘Astro Tongue in the Electric Garden’ voortstoomt als een locomotief die wordt gestookt op pure rode Libanon.

Het “pièce de resistance” van het album is het lange epos ‘The Monsoon Suite’. Een in drie hoofdstukken opgedeeld monster van 25 minuten dat zo’n vijftig jaar na dato nog eens stilstaat bij de gruwelen van de Vietnamoorlog. Ambitieus? Absoluut. Licht hysterisch en over the top? Eigenlijk ook wel, maar het stoort niet. Van de grommende Black Sabbath riffs aan het begin tot de langzaam wegzwevende gitaar en pianoakkoorden aan het slot is het een boeiend geheel. Op zich een mooi slot van een vermakelijk album, maar dat is buiten de waard gerekend. Hex A.D. heeft nog een toetje voor ons, in de vorm van een bonustrack genaamd ‘Grace And Pain’. Een relatief kort nummer dat zeker voor Hex A.D. begrippen zonder al te veel poespas recht op zijn doel afgaat, de luisteraar al headbangend met een stevige uppercut definitief knockout rammend. Wie van klassieke hardrock houdt zou zeker eens naar ‘Astro Tongue