Heretoir is gegroeid naar volwassenheid. Toen we in 2023 de MCD ‘Wastelands’ bespraken, hoorden we een nog zoekende band in post metal sferen die we best konden vergelijken met Harakiri For The Sky en Alcest. Die vergelijking gaat nog steeds op, maar de band heeft toch heel wat meer te bieden dan kopiëren. Sindsdien kwam datzelfde jaar nog ‘Nightsphere’ uit, een volledig album waarna concerten in Europa en Latijns Amerika volgden, alsook op grote festivals als Summer Breeze en Party San.

Het zat er natuurlijk al van in het begin in dat dit een interessant initiatief was en kon uitgroeien tot hoge kwaliteit. Eerst was dit het soloproject van Eklatanz AKA David Conrad, maar met Matthias Settele en Nils Groth is dit uitgegroeid tot een hecht trio dat ook samen componeert. Eklatanz heeft trouwens gespeeld bij Agrypnie – ook een band die de grenzen van black metal aftaste – en heeft live op het podium gestaan met bands als Dornenreich, Germ en Austere uit de Prophecy stal.

Was voorganger ‘Nightsphere’ de duistere, grimmige kant van Heretoir, dan gaat ‘Solastalgia’ een andere richting uit met veel verscheidenheid in de emoties. Daarbij zijn melancholie en een glimp van hoop erg belangrijk, welhaast tastbaar. Het is 64 minuten intense muziek die van dromerig naar wanhopig gaat en terug. Opener ‘The Ashen Falls’ is daar al een puik voorbeeld van. Een aarzelend begin met kalme gitaarklanken evolueert via ploffende percussie naar een muur van vervormde gitaren die doorkliefd wordt door wanhopige zwartgeblakerde schreeuwzang. Men houdt dit echter nooit te lang aan, zodat we ook meegevoerd worden door cleane zang en zelfs een gesproken sample. Het contrast tussen de verschillende zangpartijen is veel meer uitgediept dan voorheen en maakt ook langere songs als ‘Season Of Grief’ en ‘Dreamgatherer’ boeiend van begin tot einde. Het is erg intense muziek die om aandacht schreeuwt, maar je even later weg doet dromen in weemoedige mijmeringen. Halverwege brengt het kalme pianostuk ‘Rain’ soelaas, want vergeet niet:’Solastalgia’ is de samentrekking van soelaas en nostalgia en daar bulkt dit vierde studioalbum van. Ook al zijn er pittige acceleraties – vooral dan in de drumpartijen – toch blijft het doorslaande gevoel één van slepend en eerder traag (of laten we het meevoerend noemen). Als extra is er een huidige versie van ‘The Same Hell’ (eerder een onuitgegeven demo) en de In Flames cover ‘Metaphor’ van ‘Reroute To Remain’ (2002) waarin Eklatanz de zang van Anders Fridén goed aanvoelt. De band is momenteel op tournee met Der Weg Einer Freiheit en zo wordt de volgende stap genomen op weg naar meer bekendheid. Op ‘Solastalgia’ mag de band trots zijn, hun post/black metal is uw aandacht waard.