Helleborus is een Amerikaanse symfonische black/death metal band welke eerder het debuutalbum ‘The Carnal Sabbath’ (2016) en de single ‘Prayer Of The Undying’ uitbracht. Ze zijn zwaar geïnspireerd door orakelachtige mysteries en traditionele westerse tovenarij, hekserij en folklore. Dat verklaart ook het feit dat bandleider Jerred C. Houseman en zanger S. Wyatt Houseman eveneens actief zijn in de band Akhenaten. Daar infiltreren zij hun extreme metal immers met folkloristische invloeden uit het Midden-Oosten. Denk aan Melechesh. Maar hier spreken we over Helleborus en hun tweede album ‘Saprophytic Divinations’. De bandnaam is afgeleid van de naam van een mooie bloem die uiterst giftig is, in het Nederlands nieskruid genaamd. Laten we deze occulte gifmengers eens onder de loep nemen…

Ze brengen een intense portie occulte extreme metal met symfonische arrangementen die wat affiniteit met Dimmu Borgir oproept, maar het materiaal ligt minder makkelijk in het gehoor. ‘Celestial Grave’ ontwikkelt zich als een sluipende slang met smakelijke diepe grunts. S. Wyatt hanteert ook wel een schreeuwerige strot in sommige passages en de grootse, epische klank van ‘Alraun Ghost’ klinkt als een klok. Mooi is dat ‘Verum Fidei’ meteen een andere sfeer aanvoert, een atmosferisch instrumentaal nummer dat een seance wordt als een duistere stem het rituele aspect doet toenemen. Ook ‘Devils Garden’ bouwt de spanning nog op, maar vreemd genoeg blijkt ‘Juniper Shrine’ dan nogal chaotisch uit te vallen en verdrinkt de essentie van ‘Seasonal Legacy’ in een overdaad aan lagen en indrukken. Wel nog strak – en zelfs catchy – komt ‘Blakulla’s Meadow’ aangewaaid. Sterke en minder sterke songs op dit album, maar toch een luisterbeurt waard voor symfonische black metal fans.