Hellbutcher – Hellbutcher
Metal Blade Records
Release datum: 31 mei 2024
“Geef toe, met zulke muzikanten kan er weinig mislopen.”
Vera Matthijssens I 19 juni 2024
Old school metal fanaten opgelet! Dit jaar besliste Kerry King na het laatste Slayer concert om terug te komen met een eigen band naar hem vernoemd. Eind 2022 speelde de Zweedse black metal band Nifelheim een allerlaatste concert en vlak daarna besliste ook boegbeeld Per ‘Hellbutcher’ Gustavsson (zang en teksten) om vlug terug te slaan met een band naar hemzelf vernoemd. Een debuutalbum pennen was vlug gefikst en Metal Blade sprong op de trein om dit illustere viertal een kans te geven.
De underground status van Nifelheim nam intussen legendarische vormen aan en dit is dan ook in feite de voortzetting van de band waar Hellbutcher al sinds 1990 de lakens uitdeelde. Hij omringde zich met gerenommeerde muzikanten. Wat te denken van drummer Martin ‘Devastator’ Axenrot die nog deel uitmaakte van Opeth en nog steeds speelt in Bloodbath? Of gitarist Iron Beast die in het dagelijkse leven luistert naar de naam Fredrik Folkare en al jaren deel uitmaakt van Unleashed? Necrophiliac speelt dan weer in Mordant en Eld (Frode Kilvik) is de enige Noor in het gezelschap, maar bast ook voor Aeternus en Gaahls Wyrd. Geef toe, met zulke muzikanten kan er weinig mislopen.
‘I play black metal’ stelt Hellbutcher kort en dat is dan ook duidelijk in de acht songs op het album. Wel black metal met veel ingrediënten uit pure heavy metal en speed metal, maar de invloeden van Hellbutcher zijn dan ook bands als Venom, Motörhead, Iron Maiden, Exciter en Mercyful Fate. Dat levert ons uitgelaten solo’s, soms met vingerbrekende snelheden, van beide snarenplukkers. Wat is het heerlijk om hierop te headbangen! Het album werd opgenomen in de thuisstudio’s van de bandleden, zonder inmenging van een externe producer. Met trots vertelt Hellbutcher dat ‘Inferno’s Rage’ als enige song geschreven is door gitarist Necrophiliac, maar aan hem is dit wel toevertrouwd, want hij kent de man al sinds de jaren negentig. De teksten blijven uit de koker van de frontman komen en zijn metaforische stijl verbergt amper de ‘evil and true’ attitude. Alleen spijtig dat na 33 minuten de koek al op is, maar dat noopt ons tot de volgende parallel met de band waarmee we onze bespreking startten. Gelukkig zijn de zaadjes voor een tweede album al geplant.