Voor luisteraars die wat bekender zijn met de huidige Scandinavische muziek scene, zal Heavy Feather heel snel kunnen doen denken aan landgenoten Blues Pills. De zestiger en zeventiger jaren geïnspireerde (blues)rock met psychedelica, gierende gitaren en vrouwelijke vocalen van beide bands zit gewoon erg goed in elkaar. Misschien is Heavy Feather iets meer Jefferson Airplane, waar Blues Pills meer de Hendrix/Joplin kant opgaat. Zangers Lisa Lystam die ook bijdragen levert aan de Lisa Lystam Family Band en Siena Root heeft waarschijnlijk een nog meer Glace Slick gehalte in huis, maar kan soms ook overeenkomsten met bijvoorbeeld Ann Wilson (Heart) vertonen.

De bas, drums en slaggitaar zetten vakkundige, creatieve raamwerkjes neer, waarover naar hartenlust gesoleerd kan worden. Qua solo’s in het gitaarwerk is het meestal misschien iets minder spectaculair als bij landgenoten Blues Pills, maar wanneer je de duellerende gitaarbijdragen in ‘Lovely, Lovely, Lovely’ hoort, kan ik daar toch weer heel blij van worden. Ook in ‘Come We Can Go’ heeft de drums een erg lekkere Mitch Mitchell drive en kan een associatie met de grote Hendrix opduiken. De uiteenlopende invloeden van de psychedelische acid tot heftige blues(rock), en alles daar tussenin, zorgen nog steeds voor de nodige variatie en ik heb het idee dat de band in het combineren van deze ingrediënten steeds beter wordt in de zin van het creëren van een eenheid met het album als geheel. Heel fijne plaat!